Terwijl ik deze column schrijf, tel ik de dagen en uren af. Vol verwachting kijk ik uit naar het nieuwe Asterix-album. Vanaf mijn achtste levensjaar ben ik een fan van deze reeks. Allerlei uitgaven en bijzondere voorwerpen sieren mijn boekenkast.
Om de twee jaar verschijnt er een nieuw album: een nieuw avontuur waarin dappere Galliërs zich verzetten tegen de macht van het Romeinse Rijk.
In een wereld die almaar sneller verandert, is Asterix een anker – vertrouwd, grappig en verrassend actueel.
Het dorp dat de Romeinen weerstaat dankzij de toverdrank van druïde Panoramix, blijft een doorn in het oog van veldheer Julius Caesar. Maar wie goed kijkt, ziet in de verhalen meer dan enkel humor en actie. Asterix is satire in vermomming: met knipogen naar de moderne tijd, scherpe woordspelingen en subtiele kritiek op politiek, mode, bureaucratie en sociale trends.
In elk album zien we hoe oude thema’s – macht, verzet, vriendschap, identiteit – verrassend relevant blijven. In een tijd van algoritmes, globalisering en AI voelt het kleine Gallische dorp plots heel actueel: een plek waar men vasthoudt aan gemeenschap, tradities en een vleugje magie tegen de overmacht van grote machten.
Wellicht zou zijn metgezel Obelix het heden samenvatten met zijn oneliner zoals hij dat altijd doet: "Rare jongens, die Romeinen." Alleen zijn de Romeinen van vandaag algoritmes, markten, trends of politici — allemaal soms even onbegrijpelijk in beloftes.
In elk album zien we hoe oude thema’s – macht, verzet, vriendschap, identiteit – verrassend relevant blijven. In een tijd van algoritmes, globalisering, AI en constante online meningen voelt het kleine Gallische dorp plots heel actueel: een plek waar men vasthoudt aan gemeenschap, tradities en een vleugje magie tegen de grillen van het grote rijk daarbuiten. Want ook zij snappen het in het dorpje, je hebt eenmaal de buitenwereld hard nodig, maar hoe zwaar weegt het najagen van ego, status of commercie zwaarder dan gastvrijheid, liefde en zorg naar elkaar.
Misschien is dat wat Asterix ons elke twee jaar laat zien: dat zelfs in de meest overweldigende tijden, een beetje moed, humor en samenhorigheid genoeg zijn om het onmogelijke te weerstaan. En dat is, zeker nu, een boodschap waar we niet genoeg van kunnen krijgen.
