ColumnsBen Ubachs

Column: VVE door Ben Ubachs

Midden Limburg

Het is heerlijk wonen in het buitengebied van plaatsen als Ittervoort, Heel of Nederweert-Eind. Moeiteloos kan ik nog een raffel vergelijkbare pareltjes in de regio opnoemen maar daarvoor ontbreekt hier de ruimte. Onze omgeving is zo mooi dat ik me wel eens afvraag waarom mensen het hogerop zoeken. En dan bedoel ik niet een soort volksverhuizing tot ver boven de grote rivieren, maar... 

de collectieve  vlucht van hele kolonies senioren naar appartementen metershoog de lucht in.

Weliswaar zal het uitzicht er prachtig zijn, je zit uiteindelijk korter bij de hemelpoort, maar de rustzoekende opa’s en oma’s krijgen in die ijle lucht ook te maken met het verschijnsel VVE.

 

De vriend van mijn vriend Jo heeft sinds kort met zo’n VVE te maken. Die vriend is voorlopig not amused, vertelde Jo met enig leedvermaak. Hij moet nog wennen. Ter verklaring voor de onwetende Hallo-lezer:  VVE staat heel officieel voor ‘Vereniging van Eigenaren’. Dus niet voor ‘Vriendelijk Voor Even’, ‘Verzekerd Van Ellende’ of ‘Verzameling Van Ego’s’ zoals Jo het smakelijk opdiste. Zijn fantasie leidt soms tot creatieve zijsprongetjes die een speels loopje nemen met de werkelijkheid. Volgens Jo garandeert de afkorting VVE rampspoed en slapeloze nachten. Een duivelse uitvinding die je uit de weg moet gaan. Echter, ook de zaligheid van de appartement-bewoner kan worden bevochten, zij het met bloed, zweet en tranen. Al zie je Petrus achter de hemelpoort uitnodigend lachen, eerst moeten wat brandjes in het vagevuur worden geblust. Pas daarna gaat de poort wagenwijd open.

 

Iedereen die het aandurft om met andere avonturiers-op-leeftijd in een appartementengebouw te kruipen, wordt automatisch lid van de club.

Alle leden hebben een uitgesproken eigen mening en die wijkt per definitie af van die van de buurman. Nu is het in Nederland niet ongebruikelijk dat iedereen een eigen kerkgenootschap opricht; wij geloven namelijk vooral in onszelf en dragen die boodschap graag uit. Zoals wij ook allemaal meer verstand hebben van voetballen dan de bondscoach. Weet u trouwens dat corona Nederland als de pest had gemeden wanneer de regering naar ónze adviezen had geluisterd? Onze virologische kennis is aanzienlijk en overtroeft die van het Outbreak Management Team met gemak. Ik snap niet dat ze dat in Den Haag niet doorhebben. Maar het zou natuurlijk ook kunnen dat onze eigenwijsheid grenzeloos en van buitenaards niveau is. Dat verklaart dan het reilen en zeilen binnen een VVE. Daar verdedigen de eigenaren hun standpunt te vuur en te zwaard. Alsof hun appartement, soms niet meer dan een flinke postzegel, een middeleeuws kasteel is dat met hand en tand tegen de invallen van de Moren moet worden beschermd.

 

Nu kunt u me beschuldigen van een zekere overdrijving en ik geef zonder aarzeling toe dat ik me heb laten meeslepen door de sappige verhalen van Jo. Aan ingesleten vooroordelen kan ook ik me niet onttrekken. Punt blijft dat bewoners van een appartementengebouw gedeelde woonbelangen hebben en dat de gemeenschappelijke deler moet worden gevonden. Je wilt immers niet op je ouwe dag in een arena belanden waar regelmatig vrij worstelen staat geprogrammeerd. Verleden week hoorde ik overigens van Jo dat het beter met zijn vriend gaat. Hij begint al wat aan zijn appartement te wennen.

Ik heb dat heerschap wel eens eerder ontmoet en ik begrijp de commotie wel.

De aller makkelijkste kun je deze knorrepot niet noemen. Ook behoorlijk eigenwijs zoals dat bij zijn leeftijd niet ongebruikelijk is. En als pensionado loopt hij over van de vrije tijd. Wanneer de verveling toeslaat, gaat hij millimeteren en een beetje drammen. Je hoort dat wel vaker en ’t schijnt leuk te zijn. Ik ben de grapjas trouwens kort geleden nog tegengekomen. Vanmorgen zag ik hem, bij het scheren.

 

 

Ben Ubachs

Ben Ubachs werd geboren in Maastricht. Hij was journalist, ondernemer en is nu freelance schrijver. Sinds 2013 woont hij in Baexem. Daar kijkt hij met af en toe gefronste wenkbrauwen om zich heen. Mild en humorvol, af en toe ook wat scherper, legt hij in HALLO Magazine zijn indrukken vast en houdt de lezers een spiegel voor. Feiten en fictie vullen elkaar daarbij naadloos aan.