Soms zijn er gevallen dat een columnist, schrijver, dichter of essayist last krijgt van een writersblock. Tja, dat kan natuurlijk gebeuren. Hoezeer je ook iets wil schrijven, opkrabbelen, rijmen … het komt er gewoon niet uit. Je moet je als het ware blijven inspireren door wat je leest, meemaakt of juist zelf denkt. Maar als dat ook niet helpt? Tja, dan moet je het talent even te ruste leggen en iets anders gaan doen.
Natuurlijk heb ik geen writersblock. Ik probeer alleen maar iets uit het blote koppie te verzinnen wat echt zeer treffend is in deze roerige tijden. Dat zal wel niet helemaal lukken, daar ben ik wel van overtuigd. Want lezers zijn er nu eenmaal in drie soorten te verdelen: je hebt aandachtige lezers, die alles mee willen krijgen tot de laatste komma. Je hebt de minder aandachtige, die halverwege het artikel stoppen om eens goed in hun neus te gaan peuteren. En als derde: je hebt de absolute anti-lezers. Die elk woord als een teveel ervaren en alleen maar hun leesbril opzetten als er een belastingaangifte binnenkomt rollen.
Maar u weet: ik ben u aan het sarren. Ik probeer toch een gedachte voort te laten leven, uiteraard op mijn ietwat fantasierijke manier van dingen weergeven. Waarbij het weer de kunst is om elke keer een ander soort verhaal te kunnen beschrijven. En dat is vaak ook de oorzaak van writersblocks. Als men te vaak hetzelfde soort kunstuitingen gaat doen, is het lastiger om even de wereld op een andere manier te zien.
Het is het laatste verhaal van 2022 en ik moet toch terug kunnen kijken. Het was een raar en in sommige gevallen echt onbegrijpelijk jaar. Waarom de oorlog in Oekraïne, waarom de lange droogte in de zomer, waarom de stikstofproblemen? De wereld wordt geleid door dwergen, trollen, nimfen en eunuchen. Maar als u zelf de scepter zou zwaaien, komt het gewoon op hetzelfde neer. Niemand, werkelijk niemand is onschendbaar genoeg om zijn of haar eigen fouten te aanvaarden.
Ja, ik had ook een modern sprookje kunnen bedenken met al die vreemde wezens erin. Maar sprookjes bedenken is niet zo gemakkelijk. Ik baseer me, net als Vincent van Gogh, op de realistische gang van zaken en dat wordt met mijn beperkingen in horen en zien (en de daarmee kleiner geacht wordende wereld) toch ergens lastiger.
Vandaag zag ik ze in het Van Gogh-museum te Amsterdam. Al die zwijgende, in zichzelf gekeerde mensen. Met een koptelefoon op hoorden zij het verhaal over een schilderij of gebeurtenis, wat mij enorm veel energie kostte. Met een vrolijk gezelschap erbij placht ik toch de verhalen van Gustav Klimt mee te krijgen, of die van Vincent zelf. Ook zij raakten geïnspireerd door vertelsels over heksen, tovenaars, dwergen en al die vreemde wezens die de aarde hebben bevolkt en dit nog steeds doen.
En die vreemde wezens … dat zijn wij. Hoezeer je het gaat zitten ontkennen … Werner, je lult maar wat en je fantaseert erop los! Wij met al onze vreemde gedachten en gevoelens zorgen ervoor dat we zelf deel uitmaken van het grote sprookjesboek.
Let wel: hierin zitten goede en slechte eigenschappen als geen ander verankerd.
Ik dacht even: ik ga over het vreemdste WK voetbal voor mannen schrijven dat er ooit geweest is (met die testosteron-uitvergrotende slapjanussen) of ik ga een verhaal opdissen over al die knappe dames bij mij op de werkplek (waarvan er opvallend veel met rood haar rondlopen), of juist een poëtische terugblik op 2022 (wat er heel langzaam toe gaat leiden dat ik niet meer tot de club van 40 behoor).
Maar nee, het werd weer een ontzettend onlogisch verhaal. En dat is juist goed. Het markeert alleen maar het feit dat een writersblock nooit aan de orde zal zijn. Niet voor mij en ook niet voor u! U kunt ook nog van alles!
De allerbeste wensen voor 2023!
