Het programma ging äöver dwangneuroses, dach ich. De tv waas net aan, mer het geluid sjtóng oet. Dus ich kós allein aafgaon op waat ich zoog. Eders kier as de presentator get zag, sjtook hae ziene rechter wiesvinger op. Det waas komies, zeker ómdet hae zien ouge dao wied bie aop trok en de móndj róndj mook. Het waas ein dwingendj gebaar, asof hae wool zègke: 'Allemaol loestere nao mich, want noe geit het kómme.' Ouch de twië vrouwe en de twië mansluuj taege-äöver hem leke mich patiënte mèt ein dwangneurose. Ich sjadje häör taege de dertig. Ze zoge d'r neet krank oet, mer gedroge zich gesjtuerdj.
De ein vrouw houdje eder drie tèlle häöre kop sjuun nao achter väör de haor oet de ouge te wappere. Ich waerdje d'r neet tegooj van en wool al rope: 'Doot dich ein paar pinkes in de haor. Of gank nao de kapper.' Doe zuls mer zón dwangneurose höbbe. Erg väör die vrouw, al waas de tic van de twië kaerels mesjien nog erger. Zoeë gauw eine get wool zègke, sjtoeëdje hae de angere aan. Dae sjneej dan gekke gezichte en keek dae eine vol verwachting aan. As dae het zien haaj gezagdj, begóste ze allebei mèt de henj te wappere en óntzettendj äöverdreve te lache. Het waas gein echt lache, mer echt gemaaktj lache. Det zuus se pas tegooj as se gein geluid huers. De presentator lachdje net zoeë gemaaktj mèt. Eine döbbele tic, waat versjrikkelik väör dae miens.
De twiëdje vrouw veuldje de ganse tied aan häör bluuske. Of det nog wied genóg aop sjtóng. Mer ze zoot ouch de ganse tied aan häör haor, die ze achter ein oer duudje. Eders kier sjaot die haor weer los, dus ze bleef aan de gang mèt häör henj. Óngertösse trok ze häör luppe wied van ein väör eine gemaakdje glimlach. Asof ze wool laote zeen det ze noewe tandjpasta gebroekdje. Mich brook de zjweit oet. Ellie zag: 'Zit det geluid èns aan, ich wil weite woeë het äöver geit.' 'Äöver kranke miense,' zag ich, 'mèt dwangneuroses.' Ellie lachdje mich veerekkig oet. 'Kranke miense mèt dwangneuroses? BN'ers, zuls se bedoele. Mèt aansjtèlleritis.'
2020, waek 10
