Mark Rutte nodigde afgelopen week jongeren uit om met ideeën, suggesties en ‘liefst opbouwende’ kritiek te komen voor een beetje leefbare coronasamenleving. Ik vond dat geen slecht idee. Laat de jeugd maar mee nadenken over de toekomst. Een toekomst die voor hen wel een paar jaartjes langer duurt dan voor wie ouder is.
Toch? Bovendien: frisse geesten, frisse gedachten...
En het is niet nieuw. Dat jongeren zo bepalend kunnen zijn voor de toekomst. Vandaag – op Memorial Day – was ik nog dáár waar het ultieme bewijs ligt: op dat indrukwekkende militaire kerkhof in Margraten. Veel van die 10 duizend bevrijders die daar voor altijd bij ons zijn gebleven zijn 18, 19, 20 jaar oud, meestal niet ouder dan 30. Zij gaven ons een mooie toekomst in vrijheid. Zij waren ‘de bestrijders van het nog veel meer kwaadaardige virus van toen’. Zoals ik ze benoemde in mijn toespraak, vanwege Corona enkel voor een camera, de koning en de Amerikaanse ambassadeur...
Een toespraak waarin ik sprak over Marx ‘Mike’ Larkin, die ligt in het graf dat ik heb geadopteerd. Ik vertelde hoe deze jonge man uit Brooklyn, New York zich hier in Europa – voor ons – een weg vocht door Frankrijk, Luxemburg en Duitsland, waar hij uiteindelijk KIA was. Killed in Action. Hij verloor daar zijn leven, zijn vrouw Marie haar man en zijn dochter Sandy haar vader.
Sandy die ik nu beter ken dan haar vader ooit gegund was…
Maar ik had bijvoorbeeld ook willen vertellen over Wilma ‘Dolly’ Vinsant. Één van die vier vrouwen die voor altijd bij ons bleef. Dolly was een jonge kleine tengere flightnurse die meevliegt met militaire vluchten om gewonde soldaten op te halen van het front in Duitsland. Eigenlijk zat haar Tour of Duty er op. Maar ze stapt nog één keer op zo’n vlucht. Vrijwillig. In plaats van een verkouden collega. En in plaats van die collega, sterft zíj in die crash. Het is 14 april 1945. Drie weken voordat de vrede wordt getekend en drie maanden nadat ze met de liefde van haar leven is getrouwd…
Zonder Mike, Dolly en al die anderen had onze toekomst er heel anders uitgezien.
Dus ja ik hoop dat jij, jongere van nu, inderdaad met ‘ideeën, suggesties en die opbouwende kritiek’ komt. Voor het nieuwe normaal waar we nu naartoe moeten. Een nieuw normaal – een toekomst – waar jij gelukkig wél zelf deel van mag uitmaken. In tegenstelling tot al die jonge mensen die we vandaag memoreerden, op dat kerkhof in Margraten.
Zorg goed voor elkaar, en daarmee voor uzelf, zoals we in Limburg gewoon zijn.
Theo Bovens, gouverneur
Bron: Provincie Limburg
