Afspraken maken
Het is lente en dus bloeien we allemaal weer een beetje op. We hebben zin in nieuwe ontmoetingen, we willen samen komen, we willen weer naar buiten om te shinen en te stralen. We beginnen fluitend aan de grote voorjaarsschoonmaak, planten 10 violen voor 1 euro in een rieten mand naast de voordeur en voelen weer dat alles mogelijk is in het leven. We zetten vrolijke narcissen op onze salontafels en hebben zin om de wijde wereld in te trekken met vrienden en familie. Maar of dat laatste ook lukt is nog maar de vraag, want afspraken maken met een groep mensen lijkt steeds ingewikkelder te worden. Gelukkig zijn er sociale media waardoor we toch een beetje in contact blijven met elkaar.
Vroeger was het leven afspreektechnisch gezien een stuk makkelijker. Op de kleuterschool vroeg ik op woensdagmiddag aan een vriendje of hij wilde afspreken en in negentig procent van de gevallen kon dat gewoon. Heel soms moest een vriendje naar de tandarts of naar Pouls om nieuwe voorjaarschoenen te kopen, maar dan vroeg ik een ander vriendje en was het probleem opgelost. Ook in groep zeven was het nooit een probleem om een groep jongens bij elkaar te krijgen om een hut te bouwen in het bos. Zelfs op de middelbare school leverde het maken van afspraken weinig problemen op.
’s Avonds waren we vanaf zeven uur bij het bankje waar we altijd waren en in weekenden kwamen we bij een van ons bij elkaar om op stap te gaan. Nieuw was dat je ook met meisjes kon afspreken, bij voorkeur op een plek waar je niet gehinderd werd door ouders. Ook zonder week van de lentekriebels leverden deze afspraakjes doorgaans weinig problemen op, behalve als de ouders zich niet aan de afspraak hielden en eerder huiswaarts keerden.
Tegenwoordig is het een stuk moelijker om af te spreken. Vooral afspreken voor grote gezelschappen is dramatisch, omdat iedereen vreselijk druk is, ikzelf ook trouwens. Het is nog amper mogelijk om zonder technisch programma of professioneel roosteraar een moment te vinden waarop alle partijen plek hebben in hun agenda. Dat geldt volgens mij niet alleen voor volwassenen, maar ook voor kinderen. Iedereen is druk. ‘Zullen we anders maar even een datumprikkertje doen?’ hoorde je paar jaar geleden regelmatig. Dankzij een datumprikker was het mogelijk om grotere gezelschappen bij elkaar te krijgen op een gezamenlijk gekozen tijdstip.
Afspraken maken met datumprikkers lijkt echter ook steeds ingewikkelder te worden. Het datumprikkertijdperk is voorbij, want onze agenda’s zitten te vol. Voordat iedereen zijn beschikbaarheid heeft ingevuld, is de datumprikker alweer verlopen. En als er een datum geprikt is, haken er op het laatste moment mensen af, omdat onze werktijden zo flexibel zijn dat we eigenlijk op elk moment opgetrommeld kunnen worden om te komen werken. Vorige week had ik om die reden nog een nieuwjaarsborrel.
Is het erg dat we het zo druk hebben dat we nog amper tijd hebben voor elkaar? Ik denk het niet, want in het huidige multimediatijdperk is persoonlijk contact eigenlijk een achterhaald concept. Er zijn immers talloze sociale media waardoor we toch geregeld een vorm van contact kunnen hebben met onze vrienden, familieleden en bekenden. De afspraken die we door de week niet kunnen maken, compenseren we ruim met Facebooklikes op elkaars foto’s. In plaats van de sterke verhalen en de vuilbekkerij die we elkaar in de kroeg zouden vertellen, sturen we elkaar grappige afbeeldingen in de groepsapp en als je iemand echt persoonlijk moet spreken is er nog altijd FaceTime of Skype.
Is dat nou echt wat we willen, hebben we echt geen behoefte meer aan persoonlijk contact? Zullen we deze lente onze deuren openzetten en elkaar met spontane bezoekjes verrassen? Zullen we blauwe druifjes voor elkaar meenemen en bossen tulpen uit de supermarkt? Zullen we in de eerste lentezon flessen rosé opentrekken en sixpacks lentebock aanslaan. Of zullen we voor de zekerheid toch maar eerst even een datumprikkertje doen?
