Het was alweer een tijdje geleden dat ik kennis gemaakt had met haar. Een vrouw met ‘het hart op de tong’, zo omschreef ze zichzelf in ons eerste gesprek. Onder de indruk van haar levensverhaal nam ik afscheid, met de belofte dat ik terug zou komen. Haar wens was namelijk om iets voor een ander te kunnen betekenen. Maar ja, door haar verleden droeg ze een stempel op haar hoofd, iets waar ze naar eigen zeggen niet zomaar vanaf zou kunnen komen.
Ze was in het dorp bekend doordat ze de plaatselijke frituur had bestiert. Door de jaren heen had haar dit de bijnaam ‘Friet-Nel’ opgeleverd. Eigenlijk was ze best trots op deze bijnaam, net zoals ze trots was op de lekker producten die ze allemaal zelf maakte. Boos kon ze worden als ze dacht aan al die kant-en-klaar producten die tegenwoordig verkocht worden.
Als ze zo vertelde over vroeger, kon ik haar verlangen proeven. Nu was ze uitgerangeerd, aan de kant gezet en telde ze niet meer mee. Hoe graag zou ze zich voor anderen inzetten, maar men bliefde haar niet meer. Tja, eigen schuld, dikke bult. Ze had het misschien ook wel verbruid bij deze of gene, omdat ze altijd recht voor de raap was. Mensen zijn het niet gewend als je zegt wat je denkt en ja, ze had een stevig volume als ze praatte. Maar, als je goed luistert klinkt door die harde stem heen, ook verlangen. Een verlangen om mee te mogen doen en er weer toe doen!
In de volgende ontmoeting stelde ik haar voor of ze zin had om als vrijwilliger iets te doen. Gewoon, iets doen wat je leuk vindt en daarmee ook meteen iets betekenen voor een ander. Heel gewoon toch, Naoberzorg noemde ze dit vroeger. Nou, nee, niks gewoon. Ze wilde wel graag, maar had geen idee hoe ze ‘er-weer-tussen’ kon komen. Ze was altijd op haar hoede, bang om weer gekwetst te worden. Stapje voor stapje leerde we elkaar steeds beter kennen. Langzaam wende ze aan het idee om weer mee te mogen doen.
De vraag is dan vervolgens: ‘ waar ben je goed in?’ Nou, daar had ze meteen een antwoord op, “ik kan natuurlijk heel goed koken!”. Ze zou heel graag voor mensen die alleen zijn een heerlijke maaltijd willen koken. En zo werd het idee geboren om tijdens de Kerstdagen voor een klein groepje mensen een Kerstdiner te organiseren. Zo gezegd, zo gedaan. Kippetje, om 4 mensen bij elkaar te krijgen die met Kerst alleen zijn.
Dat kan toch niet zo moeilijk zijn? Maar gek genoeg, ik had dit zwaar overschat. Uiteindelijk kregen we geen 4 mensen bij elkaar. Een grote teleurstelling voor Nelly, die zich net over haar eigen streep had getrokken. Zodoende werd ze weer bevestigd in haar overtuiging: ‘ zie je wel , ze moeten me niet!’. Maar wij zijn niet voor een gat te vangen en gingen op zoek naar een nieuwe uitdaging. In het dorp was net een proefproject gestart voor mensen die op zondag alleen zijn; ‘Kom-op-de-soep’. Het stempel van “Friet-Nel” werd omgeturnd in “Soep-Nel!”.
Dit project bleek een kans. Als we haar kon overtuigen om achter de schermen voor anderen te koken, dan zou haar vertrouwen wellicht langzaamaan weer kunnen groeien. En ja, hoor… het lukte! Nelly kookte de meest lekkere tomatensoep van de hele wereld! Helemaal super, de reacties van de mensen waren enthousiast en welgemeend en dan zag je haar iedere keer opnieuw weer groeien. Wat een kanjer.
Elke zondag deed ze op haar eigenwijze manier mee en werd ze gewaardeerd. Uiteindelijk durfde ze het ook aan om als vrijwilliger mee te doen. Wie had dat gedacht. Ik wel! Want ik geloof in de kracht van mensen en als je mensen waardeert en respecteert zoals ze zijn, dan gebeuren er kleine wondertjes. Later, op een mooie zondag kookte ze in haar eigen huis, voor 14 mensen een ongelofelijk heerlijke maaltijd. Zittend aan een lange tafel, genoten we met elkaar van haar talent, koken! Met allemaal lege bordjes, kreeg ze een welverdiend applaus. ‘Soep-Nel’ met tranen in haar ogen, maakt ons dankbaar en laat zien hoe belangrijk het is dat mensen mogen zijn wie ze zijn.
En ja, hoor… het lukte! Nelly kookte de meest lekkere tomatensoep van de hele wereld!
