Buren en muren
Daar zijn we dan, aan de andere kant van de jaarwisseling. In 2019 mogen twee keer een democratisch feestje vieren. Allereerst zijn er op 20 maart verkiezingen voor de Provinciale Staten. Dan kunt u meteen stemmen voor Waterschap Limburg. Op 23 mei mag u alweer naar de stembus, maar dan voor Europa. Eigenlijk zijn het dus zelfs drie verkiezingen op vrij korte termijn.
En ook al vindt u de Provinciale Staten de meest zinloze bestuurslaag die er bestaat of ziet u het misschien zelfs wel als een afvoerputje voor overtallige politici, dan nog is mijn mening gekend. Je dient te gaan stemmen, of anders vier jaar je mond te houden over de diverse beleidsterreinen.
Bovendien kiezen de Staten weer voor de Eerste Kamer, dus dat is ook direct van invloed op het landelijke beleid.
Bij het woord Europa voelen nog veel meer mensen een zekere weerzin. En ook daar kan ik wel enig begrip voor opbrengen. ‘Brussel’ wordt gezien als een bazige, elitaire organisatie die zich overal mee bemoeit waar ze zich niet mee zou moeten bemoeien.
Zelf ziet de EU dat trouwens heel anders. Vaak wordt daarbij de verantwoordelijkheid opgeëist voor bijna 75 jaar vrede op het continent. Maar dat is wel erg veel eer. Mij lijkt meer dat het allereerst het afschrikwekkende effect van een waanzinnige wapenwedloop was, die daarvoor zorgde. En vervolgens voerde men de visie door dat je beter handel kunt drijven met je buren, dan oorlog voeren. Wat natuurlijk ook waar is.
Maar dat was dus vanaf de oorsprong het plan. De EU begon ooit als de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal. Later werd het de Europese Economische Gemeenschap.
Daarna werd dat ‘Economische’ er tactisch tussenuit gepoetst
en sinds 1992 spreken we van de Europese Unie. Vervolgens ging het hard. Te hard, weten we nu.
In 1999 werd ons niets gevraagd bij de invoering van de euro, überhaupt een stap waar nu niet alleen menig Europees politicus en econoom spijt van heeft. In 2004 maakte men de ‘fout’ burgers wél iets te vragen bij de invoering van een Europese Grondwet. Toen die werd afgewezen in een referendum, kwam er gewoon een andere kaft om die wet met daarop de fraaie titel ‘Verdrag van Lissabon’, die vervolgens alsnog door het parlement werd gejast. Voeg daarbij de jaarlijkse kosten van 114 miljoen euro voor een volstrekt zinloos verhuiscircus tussen Brussel en Straatsburg en je weet dat je een imagoprobleem hebt.
Moet het anders? Dat lijkt me duidelijk. Maar thuisblijven gaat dan ook op 23 mei niet helpen. Moeten we uit Europa dan? Een Nexit? Wie de afgelopen weken heeft gezien wat er aan de andere kant van de Noordzee allemaal is gebeurd, weet dat je dat niet moet willen. Dit land is bovendien - ook figuurlijk - geen eiland. Een hek om er omheen zetten kan niet en werkt niet. In Amerika jengelt nog steeds een als president vermomde kleuter om een muur. Je zou als Mexicaan uiteindelijk nog meebetalen ook, om het gedrein niet langer te hoeven aanhoren. Maar nu die buren niet wensen mee te werken, hebben de Democratische huisgenoten het gedaan.
In Europa zouden we wijzer moeten zijn. We hebben bovendien geen al te beste ervaringen met hekken, muren en gordijnen. Dus waar u ook voor gaat kiezen dit jaar, bedenk dat het samenwerking is die deze wereld verder heeft gebracht. Hoe die samenwerking vorm moet krijgen, daarover kunnen meningen verschillen. Maar je kunt er in dit land in ieder geval over nog over meepraten.
