Het was alweer 8 jaar geleden, onze ont-moeting! Destijds, weet ik me nog goed te herinneren was onze ont-moeting er eentje van hart tot hart. Soms mag je zo’n bijzondere ont-moeting meemaken. Het was in de tijd dat ik in een Tipi in mijn tuin had en vaak mooie en inspirerende thema-avonden mocht organiseren. Aan deze avonden vol met rituelen, persoonlijke en inspirerende levensverhalen denk ik vaak en met enige weemoed aan terug. Dat waren nog eens tijden....
Zomaar vanuit de digitale wereld was er plots weer een ‘lijntje’ met deze mensen en meteen ook een uitnodiging om elkaar na zoveel jaren weer eens te ont-moeten. Een afspraak was snel gemaakt en op een prachtige zonnige herfstmiddag ging op weg en moest ik zoeken naar hun woonplek, want ze woonde midden in het bos. Gelukkig werd door een voorbijganger, die kennelijk de weg naar hun huis wist, op het juiste pad gezet. Het was alsof ik in een andere wereld binnen trad. “In zo’n wereld wil ik wel leven”, was het eerste wat ik toen dacht. De plek ademde rust, ruimte en vrijheid uit. Acht jaar geleden waren zij mijn gast, nu was ik bij hun te gast. Ik voelde me welkom en het weerzien was dan ook wederom hartverwarmend! Alsof er geen tijd tussen zat pakten we ‘onze draad’ weer gewoon op. De verbinding die we destijds hadden ervaren, was er dus nog steeds. Hoe kan het ook anders! Want echte verbinding tussen mensen kent geen tijd of plaats. Gewoon heel simpel en puur, verbinding van mens tot mens.
Het heerlijke herfstzonnetje zorgde ervoor dat we ons gesprek en onze koffie in de openlucht konden genieten. De introductie van ons gesprek ging over de Corona-perikelen, onze wederzijdse gezondheid en over onze gedeelde passie. Want ook zij zijn elke dag bezig om de wereld een beetje mooier te maken. Ieder op zijn eigen manier. Het woord ‘vertrouwen’ is de sleutel naar de ander en laat dat nu precies hetgeen zijn wat in een tijd - waarin veel mensen in angst leven – nu meer dan ooit nodig is. Vertrouwen en angst, twee kanten van dezelfde medaille!
Ook in hun levens was uiteraard veel gebeurd en dat was ook een reden om weer met mij te contacten. Ze vertelde over hun hobbels en uitdagingen waarvoor ze op dat moment stonden. Hun belangrijkste uitdaging ging over hun bestaansrecht en de plek waar ze hun ‘paradijs’ hadden opgebouwd. Want ze waren in een situatie beland waardoor ze hun paradijs op korte termijn moesten verlaten. Ze moesten weg van de plek waar ze met hart en ziel werkten en continue gericht om de belevingswereld van mens en dier te verbinden. Kinderen en dieren mogen hier samenleven zoals het ooit bedoeld was en meebewegen op het ritme van de natuur.
Deze bijna mystieke plek is helend voor iedereen en in het bijzonder voor jonge mensen en kinderen. Zij worden hier (weer) liefdevol op weg naar volwassenheid geleid. Zoals ik het op dat moment ook kon ervaren, een veilige plek voor iedereen. Als zij zo over hun werk en leven vertelden, zag ik glinstertjes in hun ogen. Geweldig toch, zou je denken. Ware het niet dat de werkelijkheid weerbarstig is en dat er in de praktijk vaak allerlei zaken gebeuren die je van je missie doen afdrijven.
Kortom, ze vroegen mij om advies, omdat ze geen oplossing meer konden bedenken en op een dood spoor waren beland.
Ze moesten hoe vervelend dan ook dus op zoek naar een ander ‘paradijs’ en dat is natuurlijk niet zomaar geregeld. Het is uiteraard niet zo dat ik meteen een passende oplossing uit de hoge hoed kon toveren....maar vertrouwen is ook in dit geval de sleutel! Je niet laten misleiden door allerlei ‘ruis op de lijn’, maar vanuit vertrouwen jou weg op jouw eigen wijze vervolgen.
Erop vertrouwende dat ook deze uitdaging een nieuwe kans is.
Wat ik wel kon doen is hen een routekaart aanbieden met een aantal verschillende mogelijkheden. Concreet kon ik hen in mijn netwerk verbinden met mensen en organisaties die hun wellicht verder konden helpen. Want met de juiste mensen op je pad, vertrouw ik erop dat ook voor hun een passende oplossing te vinden is. Hun verhaal en werk raakte me diep en ik bedacht me toen dat dit eigenlijk ‘de Helden van NU’ zijn. Hun droom en verhaal is mijn motivatie om deze ‘Helden’ te ondersteunen waar ik kan. We gaan het zien en hoop doet leven. Een vervolgafspraak is in de maak.
