Tijden als deze lenen zich bij uitstek voor experimenten. Afgelopen week herhaalde ik weer eens een eerder beproefde test, in de hoop dat de crisis iets zou doen met de werking van communicatiekanalen die doorgaans net zo min ‘social’ als ‘media’ zijn. Aanleiding was de prachtige Hemelvaartsdag, waarop ik met partner en haar ouders naar Brüggen fietste. De Heimat was immers leeggelopen richting Outlet en Venlo, dus het was daar lekker rustig. Voor wat betreft horeca liepen de oosterburen voor met ‘unlocken’. We werden dan ook keurig bediend door ‘bemondkapte’ deernes en genoten vervolgens, buiten aan een tafeltje, van het lekkerste glas bier uit ons hele leven.
De op ‘Gesichtsbuch’ gedeelde beelden van dit gebeuren konden op veel respons rekenen. In minder dan geen tijd vlogen de lachende icoontjes, hartjes en andere reacties me om de oren. Sommigen gaven blijk van nauwelijks verholen jaloezie, geteisterd als ze waren door al die weken zonder terras, een ernstig tekort aan wc-papier en 5G-terreur. Maar reageren deden ze.
Twee dagen later viel mijn oog op de volgende regel in de krant:
‘1500 illegale migranten zijn er in Italië gestorven in de afgelopen jaren, tijdens hun werk op het platteland. Door uitputting en ondervoeding.’
Ik liet dat even op me inwerken. Dit is Europa. De 21e eeuw.Mensen die eerst niet welkom waren, blijken ineens uiterst ‘nuttig’ aangezien door de coronasituatie geen Oost-Europeanen meer kunnen overkomen voor de seizoensarbeid. Nu krijgen deze ‘illegalen’ plots wél een verblijfsvergunning. Tijdelijk natuurlijk, voor zes maanden. Zodat ze daarna weer als oud vuil aan de kant kunnen worden gezet. Als ze het al overleven dus. Uiteraard mogen ze van regeringswege alleen ingezet worden voor landwerk en thuiszorg, daar waar nu een acuut tekort is. Het ‘loon’? Gemiddeld 3 euro per uur. Soms ook minder. De boeren worden onder druk gezet door de maffia, die tegen forse betaling de Afrikanen voor de agrariërs ronselt en vervoert. Over de ‘huisvesting’ van de arbeiders zwijg ik hier.
Ik plaatste het krantcitaat op Facebook en ging zitten wachten. Het eerste uur gebeurde er hoegenaamd niets. Nou ja, Facebook deelde mij mede dat John Hölsgens Tekstproducties één nieuwe weergave had en dat ‘Gaer nao Naer’ een opmerking had toegevoegd aan een bericht op ML5. Én er was een bericht van ene Patricia Locatelli, die mijn een vriendschapsverzoek stuurde. De profielfoto toonde mij een blond kind van een jaar of 23, dat wulps over haar schouder keek terwijl ze de mooiste bips ter wereld achterwaarts stak. Ik vond het toch wel opvallend, zo niet bedreigend, dat zodra ik iets negatiefs over Italië plaatste ‘La Locatelli’ zich meldde om in mijn netwerk te infiltreren. Waar wisten ‘ze’ trouwens van dat ik een billenman ben? En dan zijn er mensen die zich druk maken over privacy als het om die corona-app gaat. Het leek mij hoe dan ook beter het verzoek van Patricia te negeren...
Uiteindelijk klonk de verlossende ‘pling’ uit mijn telefoon. Jawel hoor, na dik zeventig minuten scoorde mijn migrantenpost een eerste teken dat het niet onopgemerkt was gebleven. De voorzitter van de lokale afdeling van een politieke partij leek het zich als eerste aan te trekken. En net als bij voorgaande experimenten bleek het systeem inderdaad zo te werken dat wanneer er zich één belangstellende gemeld heeft, het bericht ook aan meer mensen getoond wordt. Want al snel volgden er anderen. Hoewel, het bleef beperkt tot mijn broer, één vriend waar ik op Facebook het meeste contact mee heb en één radiocollega waarvan bekend is dat hij erg sociaal geëngageerd is.
Conclusie van dit onderzoek: om voor jezelf het gevoel te creëren dat je bijzonder geliefd bent, verdient het nog steeds aanbeveling om op deze en soortgelijke kanalen de indruk te wekken dat het leven in het algemeen – en dat van jou in het bijzonder – één groot festijn is. Crisis of niet: toon dat het allemaal een voortdurend pretpark met een overschot aan eten en drinken is. Laat zien dat de zon altijd schijnt.
Vermijd het toetsenbord als je verdriet of gewoon een pestbui hebt.
Lees geen echt nieuws, maar deel nóg een uitdaging of kattenfilmpje, en vele duimpjes zullen je deel zijn.
Overigens heeft de voornoemde lokale politicus ook zitting in het provinciale bestuur in Maastricht, de stad waar de al dan niet vermeende Europese Unie ooit begon. Als hij nog een klein beetje opschuift naar het zuiden zit hij al in Brussel. Of hij daar wél invloed zou kunnen uitoefenen op de situatie is de vraag. Maar nog altijd meer dan met een ‘like’ op Facebook. Althans, dat is wat ik mezelf graag voorhoud.
