Ik ben erg gelukkig in een grensstreek te leven. En niet alleen omdat een sprongetje naar België of Duitsland snel gemaakt is, wanneer de benzineprijzen absurde hoogtes bereiken. Nee, een ander niet te onderschatten voordeel is de mogelijkheid om dit land snel te kunnen ontvluchten. Niet voorgoed natuurlijk. Want al valt de ‘tofheid’ van Nederland voor een groeiende groep mensen steeds meer tegen, op wereldschaal bekeken hebben we het nog altijd zo slecht nog niet.
De sterkste behoefte aan ontsnapping ontstaat bij mij meestal door mensen die zich van dat laatstgenoemde feit niet bewust zijn, of willen zijn. Weliswaar slaat de aandrang om ertussenuit te knijpen ook toe door de tijd van het jaar: na weer een periode van hard werken te hebben afgesloten is immers het verlangen naar een andere omgeving, andere mensen om je heen die over andere dingen praten, en de heerlijke gerechten op zonovergoten terrasjes, niet langer te weerstaan. Maar bovenal doet de wens om in ieder geval tijdelijk verlost te zijn van het ondraaglijke gezeur, gesnauw, gezwam en gejeremieer in dit land, me het liefst zo snel mogelijk de koffers pakken. Het kan natuurlijk mijn perceptie zijn. Dat het erger lijkt omdat ik ineens meer vrije tijd heb en het dus nóg meer hoor. Maar mijn god, wat hebben we hier toch een hoop te lamenteren.
Er zijn echt ontzettend veel beroepsjankers in Nederland, voor wie het nooit goed is. Maakt niet uit waarover het gaat: mondkapjes, warmtepompen, Sigrid Kaag, het weer (ongeacht welk), de media, het niveau van de voetbaldames (bij tennis- of volleyvrouwen hoor je daar trouwens nooit iemand over), files, buitenlanders (eender waarvandaan en of ze de economie nou overeind houden of niet), amateurwielrenners, chemtrails, de gemeente of senseokoffie. Er mankeert wat aan of het deugt niet. Op Twitter komen deze mensen vervolgens digitaal samen en zeiken ze elkaar de hele dag af. Daar hebben ze dan namelijk óók nog de tijd voor.
Ik zeg u eerlijk: ik heb die tijd niet. Evenmin heb ik veel uren over om te demonstreren of wegen te af te zetten. Dus ik waarschuw nu maar vast: wanneer ik zo meteen eindelijk de weg op ga richting rustiger oorden om van een korte, welverdiende vakantie te genieten, hoop ik geen blokkeervlamingen of demonstratieduitsers tegen te komen. Want de kans dat ik dan mijn vreedzame aard vergeet is levensgroot.
Hoe heerlijk zal het zijn al het vaderlandse gejammer een tijdje achter me te laten en ergens in het nabije Groothertogdom te genieten van bouneschlupp, fierkelsjhelli, huesenziwwi, judd mat gaardebounen en het geheel weg te spoelen met een goed glas Bofferdeng. Het is niet dat mijn toetsenbord bij de vorige zin bleef hangen, maar het Letzeburgs laat zich nu eenmaal nog het beste omschrijven als een creatieve mix van Frans, Fins, Oudpruisisch en plat Tilburgs. Dat heeft als groot voordeel dat je werkelijk geen lettergreep van de Luxemburgers kunt verstaan, mochten ze net zo’n grote zeurkousen zijn als de Nederlanders. Dat laatste lijkt me overigens nogal onwaarschijnlijk.
Wanneer ik uiteindelijk mijn eigen mentale accu voldoende heb opgeladen en de immer dorstige tank van mijn auto met spotgoedkope brandstof heb gevuld, keer ik graag weer terug binnen onze landsgrenzen.
Zodat ik vol goede moed op deze plek weer twaalf maanden lang tekeer kan gaan tegen elektrische fietsen, omvolkings- en andere onzintheoriën, in plastic verpakte komkommers, alle tv-programma’s van commerciële zenders, curling, Gideon van Meijeren, de afschaffing van contant geld, ongevraagd getutoyeerd worden door jonge snaken van elektriciteitsmaatschappijen, hummus, hamsterende landgenoten, post gericht aan ‘de bewoners van dit adres’, fundamentalisten (van alle gezindten) en heel ongehoord Nederland.
U merkt, ik ben niet alleen heel tevreden dat ik hier geboren ben. Ik ben ook ongelofelijk blij met mijn werk...
