Wandelt u nog weleens? O ja, vast wel. Al is het maar naar het koffiezetapparaat thuis of op het werk. Vroeger rende men daar naar toe, naar die koffiezetapparaten, als de boel weer eens fout zou gaan. Maar tegenwoordig is een korte, ferme wandeling wel voldoende.
Aangezien mijn buddy en ik nog last van een blessure hadden, besloten we dit jaar tijdens de Venloop niet te gaan rennen. Maar om een wandeling van tien kilometer door Venlo en het fraaie buitengebied te maken. Dankzij sponsoring van Running Blind viel dit uitstekend te regelen en konden wij met een gerust hart van start gaan. Ik met mijn slechte ogen en oren, mijn buddy altijd oplettend.
Toen ik de bewuste zaterdagmorgen van 29 maart in Ospel in de bus stapte, viel mij de rust op in het betreffende voertuig direct op. Waar waren de dappere wandelaars uit Ospel en omstreken? Ach, wellicht moesten die later starten voor de twintig of dertig kilometer. Het zonnetje scheen volop, de wind liet zich flauwtjes meedeinen. Een vriendelijke vrijwilligster van de Venloop vroeg of ik naar Venlo moest. ‘Jazeker’, antwoordde ik. ‘Om de tien kilometer te bewandelen, want dat is echt genoeg’.
In andere plaatsen stroomde de bus langzaam vol. In Meijel, Panningen, Maasbree … er ontstond een samenhangend gevoel. Mensen moesten uiteindelijk ook staan, net als mijn buddy. Die later nog wel een plekje wist te veroveren. Herkende zij juist een oud-klasgenote, waarmee ik al een geanimeerd gesprek had kunnen voeren. En mekaar daar weer tegenkomen zoveel jaren na de middelbare schooltijd is toch wel verwonderlijk.
In Venlo aangekomen gingen wij eerst koffie drinken bij Hotel Niej Jork aan de Keulsepoort. Dit hotel deed me denken aan een echt New Yorks hotel, waar elk moment een gangster á la Al Capone kon binnenstormen. Ja, als schrijver zijnde moet je wel de een of andere fantasie hebben. Maar na de koffie werd het tijd om naar de startplek te lopen. Het is druk. Duizenden mensen stonden te wachten. Gekleed in sporttenue, maar ook in spijkerbroek. Ik moest even aan het boek ‘Kruistocht in Spijkerbroek’ van Thea Beckman denken. Het voordeel van wandelen boven rennen is: je kunt ook lekker in je gemakkelijke plunje de tocht proberen te volbrengen.
Mijn buddy en ik begonnen aan de wandeling. Langs oude herenhuizen, door prachtig versierde straten met overal vrolijke muziek (die ik nu wel mee kon krijgen, bij het hardlopen doe ik mijn hoortoestellen immers altijd uit). Het tempo viel in het begin wat tegen. Ik was het niet meer zo gewend om ver te wandelen, dit in tegenstelling tot mijn buddy. Maar toen we de buitenzijde van Venlo bereikten (De Grote Heide), bleek hoe prachtig en onontdekt het buitengebied van Venlo is. Het deed mij in een vlaag van nostalgie herinneren aan de prachtige Pieterpad-wandelingen die ik in een grijs verleden in het zuiden van het land had gemaakt.
Na toch wel zeker vijf kilometer te hebben doorgelopen, arriveerden wij bij de uitgebreide pauzeplek. Een ander voordeel van wandelen boven rennen: je kunt pauzeren en even tot rust komen. De wachtrijen bij de toiletten waren te vol, vandaar dat wij maar snel de benen namen. Bij de Le Champion-wandelingen in heel het land is dit ook te herkennen. De vaart zat er bij ons goed in. Kwam dit door een peperkoek, genaamd Snelle Jelle? In elk geval waren we sneller dan de haas uit het sprookje ‘De haas en de schildpad’. Maar wandelen is geen wedstrijd, het is gewoon genieten om lekker in je eigen tempo te kunnen lopen.
Toen we Venlo weer binnen kwamen, was het nog niet zo heel druk langs de kant. Maar ’t werd steeds voller, het volk moedigde iedereen aan. De muziek stond voluit. De lucht was prachtig blauw met een fraai zonnetje. Geef mij maar het wandelen bij de Venloop, dat voelt toch veiliger.
