Bij het lezen van dit woord, gebeurde er meteen iets. Hoezo dan? Wat raakt dit in mij? Waar hunker ik eigenlijk naar? Allerlei vragen schoten door mijn hoofd. ‘Hunkerbunker’ wat een prachtig woord! Het laat radertjes draaien die niet snel worden aangeraakt. Het heeft in elk geval ook iets met liefde te maken, bedacht ik me. En dat dit woord niet meteen tot ieders verbeelding spreekt, wilde ik ook wel even testen. Nee hoor, zoals ik al dacht, niet iedereen wordt blij van dit woord en het spreekt ook niet als vanzelfsprekend tot ieders verbeelding. Dus ging ik verder met mijn innerlijke zoektocht naar antwoorden. Wetende dat alle antwoorden altijd in jezelf te vinden zijn.
Ik begin met de vraag, ‘waar hunker ik naar en ben ik me hiervan bewust?’. Het woord heeft ook een directe relatie met een ander woord, een woord met een grotere lading, namelijk ‘verlangen’!
Verlangen is iets wat je graag wilt hebben en niet hebt of kunt krijgen. Omdat je dit niet kunt krijgen om welke reden dan ook, is er gemis, soms boosheid en zelfs jaloezie. Wat kan of moet ik dan doen om mijn verlangen in te vullen. En waarom heb ik mijn verlangen verstopt in een bunker? Want daar zit de trigger. Als ik eerlijk ben, is er maar één verantwoordelijk voor mijn hunkerbunker.
Hunkering is in mijn beleving het verlangen naar liefde, acceptatie, jezelf mogen zijn en worden etc. ‘Liefde is de achterkant van rouw’, hoor ik mezelf vaak zeggen in workshops en trainingen. Liefde is ook verlangen naar intimiteit en dat staat toch bij ieder mens bovenaan hun persoonlijke verlanglijstje. Maar waarom is juist dit soms zo lastig te bereiken? Mijn verlangen heeft nu een beeld en een naam gekregen. (H)-erkenning van een woord dat kennelijk veel bij me los maakt. Want verlangen is een thema dat niet vanzelfsprekend op je persoonlijke agenda staat. Hoe komt dat toch? Zitten we onszelf dan in de weg en waarom? Is het omdat we van huis-uit niet gewend zijn om aandacht voor ons zelf te vragen? Is dat het?
Zijn we niet opgevoed met het idee dat we vooral voor de ander moeten zorgen? En dat het invullen van ons eigen verlangen zelfs egoïstisch is!
Nu, daar zit voor mij toch wel de angel.
Raakt daarom het lied van Harry Jekkers mij nog steeds. Hij zingt hierover. De titel is alleszeggend “ik hou van mij!” Uiteindelijk moet ik bekennen dat ik veel dingen deed en nog steeds doe, om toch maar ‘aardig’ gevonden te worden! Herkent u dat ook? Je leven hangt vaak af van (h-)erkenning en goedkeuring van anderen. Uiteindelijk willen we toch allemaal geliefd zijn en aardig gevonden worden. Maar als je hierover heel eerlijk bent, is de prijs voor deze waardering wel vaak erg hoog en levert je uiteindelijk niet op wat je had gehoopt. Waardering en (h-)erkenning, is waarnaar we verlangen.
Patronen hebben zich meester gemaakt van ons hart, om niet te zeggen, een bunker erom heen gebouwd. Onze onbevangenheid is gesmolten met het klimmen van de jaren. Door liefde ervaren we echter dat geven, ontvangen is en in het ontvangen ervaren we het geluk van het geven.
Verlangen wil dat we het leven omarmen als een open avontuur, het liefst zonder al teveel problemen, pijn of gemis. Doordat we onszelf gevangen houden in onze eigen hunkerbunker, blijven we doen wat we deden en krijgen we wat we kregen. Dus als je dichtbij je verlangen, je leven wil vervullen met intimiteit en liefde, weet dat je zelf de sleutelbewaarder bent! Door eerlijk te willen onderzoeken wat nu precies jouw verlangen is, word je bewust van de oorzaken die je belemmeren om jouw verlangen te vervullen. Dat betekent vaak dat je oude overtuigingen en strategieën zult moeten doorbreken, om te kunnen kiezen voor de vrijheid!. Gewoon jij, met alle liefde die je te geven hebt, om te worden wie je in werkelijkheid bent. Ik hou van mij, van mij en van geen ander, MAG!
