Ellie en ich höbbe pas geleje ein paar daag daag gefietstj in en róndj het Gooi. Det kwoom toevallig zoeë oet. Iërder haje we fietsplanne mèt vrinj nao Baarle-Nassau mótte aafzègke, vanwaege probleme mèt mien gezóndjheid. In die enclave in Braobantj, woeë Belsj en Nederlandj doorein loupe, mós het volges kinners geweljig zeen väör fietsers. Ein saort hemel, zègk mer. De ómgaeving, het landjsjap, de röst, de miense. het aete, de terasse, de hotels en neum mer op. Waem we ouch sjproke, ze kwome neet oetgesjtuudj äöver Baarle-Nassau. Dao zooj het sjoeëner mótte zeen as in de gemaendje Leudal. Dus det sjteit nog altied op oze liest mèt winse.
Efeng, Ellie en ich wore dus aangelandj in het Gooi en de Utrechtse Heuvelrögk. We kwome dao terecht ómdet ich sunjes zooj väördrage in Naarden-Vesting. Daoväör haje we ein paar daag ein hotel in Eemnes gebooktj. Väör het programma sjmiddes in theater de Mess begós, kwome we aan de kal mèt ein koppel oet Groningen die regelmaotig in het gans landj ginge fietse. Ellie en ich vertèldje van oos fietsplanne en zuuj reageerdje hiel enthousiast det ze väöl in Limburg fietsdje. Ze haje in het Zuide bekans eder plaats gehadj. En toen zag die vrouw get woeë Ellie en ich ós tegeliekertied van aankeke. 'De allersjoeënste plaats woeë zuuj in Nederlandj oeët gefietstj haje waas de gemaendje Leudal.
'Ich dach det d'r niks baove Groninge geit,' zag ich. De vrouw keek mich verwónjerdj aan. 'Dan zooj ich de volgendje kiër toch mer èns in Leudal gaon fietse,' zag ze. 'Dan sjpraeke we ós daonao nog èns.' Wie mien optraeje begós, vertèldje ich aan de zaal det ich sjtadsdichter van Leudal waas. In de pauze kwoom de vrouw oet Groningen nao mich haer. Ze deej gesjpeeldj asof ze zich ein bietje gekloeëtj veulde, det Ellie en ich neet haje gezagdj woeë we precies van aafkwome. Väör het good te make zag ich: 'As gae weer nao Leudal gaotj fietse, kómtj gae uch bie ós mer ein tas koffie drinke mèt Limburgse flaai.' Ze goof mich ein handj en zag: 'Tot zunjig.'
