Op de hook van de pasbank in de sjoonzaak zoot ein vrouw. Óm häör haer loge allemaol laeg doeëze. Dao tösse loge en sjtónge de sjoon die gepastj wore. De verkuipster haaj de hèl geblaoze. Ze kwoom oet het magazien mèt eine ervel noew doeëze. Achter de vrouw sjtóng eine miens. Hae huerdje bie häör, mer neet van herte. Het leek mich eine vutter van het gemaendjehoes. Zien gezicht sjtóng op ónwaer. Hae keek óm de haverklap op zien horloge. De vrouw begós de noew serie sjoon te passe. Óngertösse wool het maedje alvast oprume. Mer de vrouw kommandeerdje mèt ein graof sjtum: ‘Laot sjtaon, wicht! Mesjien wil ich d’r dao nog ein paar van passe!'
De verkuipster haaj twië dinger geliërdj van häöre baas: geine rómmel in de winkel en vruntjelik blieve taege klantje. Die regels bete zich. De klantj is käöning, dus zjweeg het maedje. Het leep mèt aafhangendje sjouwers nao achter, want ouch bie de lètste serie zote gein sjoon die de vrouw aansjtónge. Ze kwoom van de kantj van Echt, want ze zag taege häöre miens: ‘Ich wil get gemaekeliks väör es we gaon fitse.’ De man gaapdje en vergoot ein handj väör ziene móndj te doon. Fietse mèt zien vrouw waas waal het lètste woeë hae aan dach. Mer hae zag niks en keek weer op zien oer. Het maedje leep nog ein paar kiër nao achter väör noew sjoon aan te sjleipe. Het haoldje allemaol niks oet. Väör dees vrouw wore gein sjoon gemaaktj.
Ze sjoemeldje tösse de ravaasj óm zich haer väör ein paar sjoon opnoew te probere, mer die dougdje nog altied neet. Ze wore te toe of te aope, ze nepe of floetsdje, wore te hoeëg of te plat van hak, en nog neet eín paar haaj de gooj kläör. De vrouw sjtóng op. ‘Ich draag die witte sneaekers van väörige zomer nog waal ein jaor,’ zag ze taege de verkuipster. ‘Die zeen nog wie noew, we höbbe bekans neet gefitstj. Het waas väöl te heit.’ Ich zoog aan häöre miens det hae haopdje op eine nog väöl heitere zomer.
2025, waek 29
