Met een tas lege flessen wandel ik deze paaszaterdag richting de super. Nog niet alle boodschappen waren in huis. De voorjaarszon kriebelt aangenaam op de huid, terwijl ik me afvraag welke kant ik met mijn column op moet. Niet dat er sprake is van een gebrek aan onderwerpen of fantasie, integendeel. Het is meer een gevolg van de zelf opgelegde regel dat ik na een wat zwaarmoediger stuk mijn lezers graag iets luchtigs wil voorschotelen, zeker nu ik al twee opeenvolgende maanden weinig vrolijks te melden had.
Maar om nu te beginnen over de ontluikende lente, de formatieprocedure in Roermond of over het waarom Yvonne Coldeweijer en Samantha Steenwijk elkaar voor de rechtbank gaan ontmoeten, daar zou ik me toch wel bezwaard bij voelen. Bovendien zou ik in dat laatste geval eerst nog moeten gaan uitzoeken wie dat zijn en daar heb ik nog veel minder zin in.
Misschien lees ik wel te veel nieuws. Zoals vanochtend nog, over die rivierwetenschapper die zei dat we al bijna in een rampscenario van een goedkope sciencefictionfilm leven. Er wordt gesproken over klimaatadaptie: dat we ons maar moeten aanpassen aan klimaatverandering omdat die zich toch al niet meer zou laten afremmen. Volgens de beste man is dat simplistisch. Als we niks doen aan de uitstoot van broeikasgasemissies valt er al heel snel niks meer te adapteren, wist hij. Klimaatontwrichting dus. ‘Dan is het over tweehonderd jaar wel klaar met Nederland.’
Ondertussen uit het Oosten niks nieuws. We kunnen ons verkneukelen over het feit dat Vladimir de Verschrikkelijke regelmatig op z’n kloten krijgt en zijn vlaggenschip naar de haaien werd gejaagd. Maar dat deze psychopaat al heeft laten zien voor iedere vernedering wraak te nemen – liefst op onschuldige vrouwen, kinderen en ziekenhuizen – stemt tot heel andere emoties.
Het lijkt wel alsof we in allerlei verschillende overgangsfases zitten. Natuurlijk staat het leven nooit stil, maar alles lijkt ineens steeds sneller te gaan. Of ligt dat nu toch aan het voortschrijden van mijn eigen levensjaren?
‘Guck mal, das ist billig!’ hoor ik ondertussen links van me. ‘Entschuldigung, wissen Sie wo ich hier einen Geldautomat finden kann?’ rechts van mij. Onze bundesburen zijn overigens niet alleen te herkennen aan de taal. Je pikt ze er ook op afstand uit, omdat ze bijna zonder uitzondering nog een mondkapje dragen in de massa die ze hier zelf creëren.
Oh ja, corona. Dat hebben we ook nog...
Een luide claxon haalt me uit mijn overpeinzingen. Ik sta ineens zelf op een overgang: het zebrapad.
Het getoeter is echter niet afkomstig van de auto die keurig voor de witte strepen op de weg tot stilstand is gekomen. Nou ja, auto. Het is meer een met veel moeite door de apk gerolde hoestbui op vier wielen. De bestuurster, een jongedame die zich zo te zien ook een elegant hoedje geschrokken is door het lawaai achter haar, zit omgedraaid op haar stoel.
Een glimmend zwarte SUV zat blijkbaar veel te dicht op haar bumper, of wordt bestuurd door iemand van de jongere lichting. Want die heeft tijdens de rij- en verkeerslessen blijkbaar geleerd dat je bij het naderen van zebrapaden extra gas moet geven, zo is me al vaker opgevallen. Ik kan dat vooroordeel echter niet bevestigen, door het getinte glas van de voorruit. Deze stadstractor heeft in ieder geval nog net op tijd een aanrijding kunnen voorkomen.
Ik steek, ten teken van mijn waardering voor mensen die wél nog op de hoogte zijn van regels voor een veilige verkeersdeelname, maar even een duimpje op naar de nog licht ontdane vrouw. Bovendien besluit ik me maar niet meer op te winden over dit soort zaken. Ik grinnik even over mijn eigen gedachte daarna: ‘Vroeg of laat kom je immers altijd wel aan de overkant.’ Hoef je helemaal niks voor te doen.
En die column? Komt ook vast wel goed.
