Tja, als ik tegenwoordig over ‘vroeger’ praat, dan voel ik me opeens oud! Ik realiseer me dan dat ik een generatie ben opgeschoven en nu tot de ‘oudere’ generatie hoor. Plaats maken voor de jonkies. Mijn eigen kinderen zijn al een tijdje volgewassen en hebben zelfs een volgende generatie geproduceerd. Dus, ik kan er niet meer om heen om over ‘vroeger te praten. Laat ik dan maar meteen met de deur in huis vallen.
Vroeger waren veel zaken duidelijker vanwege tradities en was er minder keuze. Toen ging je eerst verloven, ja echt met ring en al. Daarna ging je in ondertrouw, zo heette dat. Grappig om te herinneren, want dan kwam je in ‘het kastje’ te hangen! Dit was een kastje aan de muur van het gemeentehuis waarin de vooraankondiging hing van iedereen die ging trouwen. Spannend en genoeg voer voor roddels en kletspraat.
Enfin, anno 2020 gaat het heel anders. Andere generatie, andere gewoontes.
Nu trouwen de meeste niet meer en verloven bestaat helemaal niet meer. De jongeren kiezen nu voor een zogenaamd samenlevingscontract of geregistreerd partnerschap en dan heb je keuze uit een ambtenaar of notaris.
En zo geschiedde het dat mijn eerstgeborene voor deze keuze stond. Wat gaat de tijd snel, opeens zijn je kinderen groot. Gelukkig zijn ze allebei heel goed terecht gekomen, wat een zorg minder is. Nog leuker is dat ze gelukkig zijn met hun partner en hun werk. Blijmoedig en trots, maar ook een beetje weemoedig. Bevoorrecht inmiddels, als oma en opa! Dit alles gebeurt gewoon, daar hoef je niets voor te doen. Niks geen vooraankondiging in een kastje, geen groot feest, want de sluipmoordenaar met de naam Corona, gooit ook in dit geval roet in het eten. Klein, maar fijn dus en intiem. Bijzonder is ook dat de opa en oma van de bruidegom getuige kunnen zijn van dit heugelijke feit. Onze zoon gaat ‘trouwen’ en gek genoeg betekent dit ook dat er weer een mevrouw van der Plas bij komt, mw. van der Plas, junior.
In gedachten mijmer ik over herinneringen. Goh, wat was ik verliefd op mijn eerste baby, een jongen! Urenlang heb ik in mijn roze wolk op de bank gezeten met hem op mijn knieën en alleen maar kijken in zijn prachtige ogen. Ja, een moeder kan echt verliefd zijn op haar kind! Dat gaat later over in ‘houden-van’ en dan opeens is een ánder verliefd op je kind.
Gaandeweg besef je dat je kinderen te leen hebt, dat het belangrijkste doel van opvoeden is om kinderen te leren zelfstandig te leven.
Het grote loslaten begint al na het eerste jaar. Liefde is ook zorg, zorg bij de eerste keer vallen, de eerste keer een tand door de lip en verdriet als zijn vriendinnetje hem niet meer leuk vindt. Dan is een kusje van mama op het zere knie niet meer voldoende.
Maar hoe groot of klein zijn verdrietje ook was, hij vond toch altijd wel weer troost bij paps en mams. De toekomst lacht hen tegemoet. Toen wij in deze fase waren, dachten we ook niet aan morgen. Nu we meer verleden dan toekomst hebben, is er ook meer bewustzijn en genieten we van de simpele dingen in het leven. Trots en gelukkig staat hij nu voor zijn volgende fase in het leven, een van de belangrijkste keuzes die zijn hele toekomst verder zal bepalen. Ooit zal hij terug kijken op deze bijzondere dag en niet vanwege de bruiloft die er niet in zit, maar vanwege de keuze die eraan vooraf ging. De trouwbelofte is nog steeds dezelfde, voor de rest van je leven ‘for better and for worse’. En als ervaringsdeskundige weten we dat hierin de kunst van het leven verscholen zit.
