Het is nu al bijna niet meer voor te stellen maar begin dit jaar zaten we nog volop in corona tijd. Het was toen onzeker of we op zomervakantie zouden kunnen gaan. Wel was duidelijk dat er een kans bestond dat we na twee jaar dit jaar weer gewoon op vakantie zouden kunnen. Omdat we geen risico wilde lopen hebben we toen nog geen vakantie geboekt. Petra houdt niet van vliegen, dus hadden we al besloten dat we met de auto gingen en pas zouden beslissen als er geen beperkingen meer waren. Daarnaast waren er dit jaar verkiezingen en de kans bestond dat ik als wethouder de verkiezingen niet zou overleven. Dan had ik in ieder geval een hele lange vakantie. Maar dat laatste is gelukkig niet gebeurd.
Eind mei besloten we daarom te gaan voor een zonnige vakantie in Kroatië en Bosnië. We gingen onze huwelijksreis over doen. Want dit jaar is het 35 jaar geleden dat we getrouwd zijn. Toentertijd zijn we direct na de bruiloft met de auto vertrokken om via Duitsland en Oostenrijk te eindigen in het toenmalig Joegoslavië. Daar hebben we van camping naar camping langs de kust gereden en volop genoten van het land, de aardige mensen, het mooie weer en natuurlijk van de liefde. Dus zijn we na een aantal tussenstops nu aangekomen in Dubrovnik, het verste punt in onze reis. 35 jaar geleden stonden we hier vlakbij op een camping. We sliepen in een tentje waar we net voldoende ruimte was voor ons tweeën en onze koffer. Toen ging dat nog en vonden we dat zelf heel fijn. Maar hoewel we onze huwelijksreis 35 jaar later aan het overdoen zijn pakken we sommige dingen toch anders aan. Zo zitten we nu in een appartement onder de airco met eigen badkamer etc.
Ook is het reizen heel anders. Afgezien van reizen in een auto met airco en andere moderne extra’s is Joegoslavië inmiddels uiteen gevallen in meerdere aparte landen. En dat betekent dat je weer echt grenzen over moet. Het betekent dus weer files voor grensovergangen tussen die landen.
Autowegen waren er vijfendertig jaar geleden nauwelijks in Joegoslavië. Dus een ritje over korte afstand duurde uren. Nu zoef je met 130 km per uur over mooie tolwegen waardoor je met gemak 500 kilometer op een dag kan rijden. Op iedere hoek van de straat is hier een geldautomaat.
Bij onze eerste huwelijksreis moesten we eens in de paar dagen gaan zoeken naar een bank waar je met een eurocheque geld kon ophalen. Ook moesten we eens in de paar dagen naar een telefooncel zoeken om het thuisfront te laten weten dat het nog steeds goed ging. Daarvoor had je trouwens ook nog een zak kleingeld nodig omdat bellen naar Nederland een aanslag was op het vakantiebudget. Nu kunnen we via WhatsApp effe video bellen en zelfs live laten zien waar we zitten.
Zo kunnen we ook via de laptop en telefoon het Nederlands nieuws volgen. In onze eerste huwelijksreis, 35 jaar geleden zaten we bij ons tentje om een keer per dag op de radio via de Nederlandse Wereldomroep een half uur nieuws uit Nederland te horen. En belangrijkste nieuws waren toen de mededelingen van de ANWB alarmcentrale. Dan kreeg je berichten als: “De familie Verhoeven onderweg met onbekende bestemming in een blauwe citroen met het kenteken 66-TK-03 wordt verzocht contact op te nemen met de alarmcentrale.” Als je dan je naam hoorde dat het goed mis was en je direct naar huis moest.
Wat ook veranderd is dat we sinds onze huwelijksreis in de jaren 1991 tot 1995 hier een bloedige oorlog heeft gewoed. De resten daarvan zijn nog zichtbaar. Zoals de toren in Mostar vanaf waar sluipschutters de bevolking onder vuur nam. Of de kogel en granaat gaten die je links of rechts nog in gebouwen ziet. Of de vele huizen in eeuwen oude stad Dubrovnik die als nieuw uitzien omdat ze na het verwoestend bombardement in 1991 ook bijna allemaal hersteld zijn. En uiteindelijk heeft de oorlog voor de strijdende partijen weinig opgeleverd.
Wat niet veranderd is zijn de vriendelijke mensen die hier wonen, het lekkere eten en de prachtige stranden. Langs de lange kustweg zijn vele plaatsen waar je met je auto kunt stoppen en de hele middag op een klein kiezelstand aan glashelder water kunt liggen. En ook niet veranderd zijn de hete zonnige dagen. Gelukkig hebben we nu airco zodat we s nachts goed kunnen slapen. Alhoewel ik mij eigenlijk niet kan herinneren dat we bij de eerste huwelijksreis in ons kleine tentje echt last hebben gehad van die warme plakkerige nachten.
