Nog even en u mag de gang naar de stembus weer maken. Mijn indruk is altijd dat het electoraat bestaat uit drie categorieën: trouwe stemmers die altijd loyaal blijven aan één club, twijfelaars voor wie het iedere keer weer een duivels dilemma is en tenslotte het deel dat zich bedient van uitspraken als 'Of ze noe door de kat of de hondj gebaete waers, det meuktj garoet gein versjil'. Ik heb bovendien het idee dat die laatste groep niet alleen de grootste is, maar ook het deel dat vervolgens vier jaar lang het hardste klaagt over wat er allemaal niet deugt aan de gemeente.
Hoewel, het kan natuurlijk liggen aan het feit dat ik tegenwoordig aan 'de overkant van de Maas' resideer, maar ook vóór die tijd hoorde ik nauwelijks iets over Maasgouw of Nederweert. Doen ze daar eigenlijk wel aan politiek?
En is het gunstig dat alles daar pais en vree lijkt, of sneeuwt gedoe daar onder door het enorme krakeel dat vanuit groot Leudal met enige regelmaat de krantenkoppen bepaalt?
Dat laatste is eigenlijk vreemd, want verschillen tussen partijen lijken ook in de 'tuin van Limburg' vaak minimaal te zijn. Oké, het CDA profileert zich nog steeds heel slim als dé keus voor boeren, de VVD zal er altijd prat op gaan het beste voor te hebben met ondernemers, maar dat zijn boeren natuurlijk ook. En lokale partijen roepen al jaren dat je voor goede gemeentepolitiek helemaal geen landelijke partijvlag moet voeren.
Maar verder? D66 is gewoon een soort VVD-light en links is dermate versplintert, dat het met moeite één partij bijeen geveegd krijgt. Partijleden switchen bovendien zonder noemenswaardige problemen van de één na de ander. Ga dan maar eens kiezen. Je vraagt je af hoe het kan dat ze zoveel ruzie maken. Toch zitten ze er allemaal voor u, de burger. Zeggen ze.
Wil dat zeggen dat ik tot de groep 'Ze doon toch waat ze wille' roepende thuisblijvers hoor. Natuurlijk niet. Niet alleen heb je dan geen recht van spreken, je gaat bovendien niets veranderen.
Hier in Roermond, ook wel Palermo aan de Maas genoemd, lees ik vandaag dat de 81-jarige 'Cavaliere' gewoon weer aan de verkiezingen in Italië mee gaat doen. De man voor wie in 1989 een training bij AC Milan werd stilgelegd, alleen maar om dat 'Il dottore' even 'salute a tutti' kwam zeggen. Van Basten en Gullit kwamen niet meer bij. Maar ondanks alle schandalen en rechtszaken lacht Silvio Berlusconi in 2018 vooralsnog nog steeds het laatst. De honger naar macht lijkt onstilbaar. En hij wil 120 jaar worden, dat u het weet...
Ook in ons land duiken steeds weer nieuwe, zogenaamde volksvertegenwoordigers op die beweren zich te verzetten tegen de 'heersende elite'. Jos had de pest aan het machtsblok van het CDA in de Bisschopsstad, Geert aan links dat 44 jaar geleden voor het laatst regeerde en Thierry heeft zo'n hekel aan het complete 'partijkartel' dat hij ook maar een eigen sekte begonnen is. Ik voorspel u dat hij, net als die anderen, na vijftien jaar nog steeds deel zal uitmaken van diezelfde verfoeide elite. En over twintig jaar ook.
Gebruik maken van je democratische recht alleen is daarom niet genoeg. Blijf ook wakker. Blijf kritisch. Denk zelf. En zie wat je kunt bereiken als je samenwerkt. Zo zag ik de publieke tribune in de raadzaal de afgelopen jaren weer vaker vollopen, met mensen die in eendracht druk uitoefenden om hun doel te bereiken. En die succesvol waren.
Kom dus uituit die stoel - ook ná 21 maart - en blijf in beweging. Want dát is leven...
