Het is alweer tijd voor mijn volgende verhaal over gewone dingen die in ons gewone leventje gebeuren. Nou ja gewoon? Het allerleukste is om over dingen te schrijven die ook echt gebeurd zijn. Eigenlijk heb ik nog nooit verhalen over het leven zelf verzonnen, want in alle ontmoetingen die ik mag beleven, zit iets moois. Iets vanuit het hart, puur en onbeschreven.
Thema’s genoeg dus, want de verhalen liggen voor het oprapen. Alleen dan zijn ze nog niet geschreven. Nu, laat ik op deze zonnige zondagochtend, helemaal blanco mijn gedachten de loop gaan. Het eerste dat in mij opkomt, is vaak het beste.
Een woord is genoeg om het verhaal te vullen. Vandaag is het woord: hoogst haalbare! het zijn er eigenlijk twee, die bij elkaar horen. Dat is ook een mooie zinspeling, bij elkaar horen. Als je zo nadenkt over de klank en de betekenis van woorden, dan ontdek je de schoonheid ervan. Wat betekent het hoogst haalbare voor mij? Na een tijdje mijmeren ontstaat er een beeld uit mijn jeugd. Opeens weet ik het weer, ik droomde als klein meisje – net als iedereen – van mijn helden en heldinnen. Muziek bracht vreugde en dromen bij elkaar, soulmuziek wel te verstaan. Ik was, wat ze toen noemde een ‘soul-pik’, met van die broeken met wijde broekspijpen van tenminste 2 meter. Die waren eerder de hoek om dan ik zelf. Michael Jackson, Diana Ross en Whitney Houston waren mijn grote helden.
Dat was net niet haalbaar. Maar stel je voor mijn naam zou een keertje in de krant komen of een keertje op de televisie (in die tijd was dat echt onhaalbaar!). Nee, echt beroemd, dat leek me ook niet echt alles. Maar dromen zijn alleen leuk als ze dromen blijven, de werkelijkheid is anders. Dus wordt wakker Doornroosje. Of? Nou ja als ik er nu over nadenk, dan is het hoogst haalbare uit mijn dromen stiekem wel behaald! Mijn naam staat zo nu dan, dus vaker dan een keer, in een krant (HALLO!), ik kom zo nu en dan ook wel eens met mijn hoofd op de televisie (lokaal) en heb zelfs een aantal vooraanstaande mensen mogen ontmoeten.
Met als hoogst haalbare een ontmoeting met onze Minister, die met de mooie schoenen. Nou ja, smaken verschillen. O.k. dat is het dan. Dromen zijn geen bedrog en ik ben allang wakker. Dan nu maar op zoek naar het hogere doel. Die zoektocht duurt gelukkig een leven lang. En toch, kreeg ik nog een extra cadeautje voorgeschoteld. Eentje die ik zelf nooit had kunnen bedenken, zelfs niet in mijn dromen. Deze week zat vol met mooie ontmoetingen, een ervan was dus met de Minister. In het Stadion Galgenwaard in Utrecht, waar ik zeker weten anders nooit zou komen, gebeurde er weer zomaar iets.
Naast mij was een stoel vrij en een dame met een rood jasje aan vroeg of ze naast me mocht komen zitten. ‘Natuurlijk, gezellig!’. Geïnteresseerd vroeg de dame waar ik vandaan kwam. ‘Uit Limburg’, zei ik. ‘O, wat leuk’. ‘En u?’, vroeg ik beleefd. ‘Ik kom uit Den Haag …en ik werk voor de Koning en de Koningin’. Oeps... daar moest ik even over nadenken. Wat bijzonder! Nadat ik van de schrik bekomen was, bedacht ik me geen moment; een directe lijn naar Maxima!
Ik haalde ons boek (Naoberzorg is Pionieren!) uit mijn tas en vroeg haar of ze dit boek aan Maxima cadeau wilde doen. Ons boek onderweg naar Maxima! Nou, ja, die had ik echt niet zien aankomen, zelfs niet in mijn dromen. Het hoogst haalbare…
