Kerstgevoel. Wat is dat eigenlijk? Het eerste dat in mij opkomt is, donker! Heeft u dat nu ook mevrouw, meneer? Behoefte aan licht, zon en warmte! Heerlijke herinneringen, proeven mijn tong als ik denk aan die zwoele zomeravonden, vol van smaak, kleur en geur. Eigenlijk went het nooit, althans voor mij. Ik ben een zomerkind, geniet van elk teugje zonneschijn en blote voeten. Gelukkig is elk mens anders en zijn er veel mensen die genieten van de kou, sneeuw en de donkere dagen voor Kerst.
Als de goede Sint met zijn pietermannen is verdwenen, dringt het groen en de dennengeur onze huiskamers binnen, althans als je voor een echte boom kiest! De dagen zijn korter en de gordijnen gaan steeds vroeger dicht.
Lampjes aan en de kachel brandt. Hoe dan ook, we proberen er elk jaar opnieuw iets van te maken. Want ik weet ook, dat juist het Kerst-gevoel een gevoel van weemoed, gemis en pijn raakt. De 1ste Kerst alleen vieren, is pijnlijk en leeg. Mensen die van dat Kerst-gevoel iets proberen te maken, zijn meestal blij als ‘die dagen’ vol gezelligheid en familie, eindelijk weer voorbij zijn. In December is iedereen druk in de weer met plannen maken, wie wat en wanneer, bij wie. Dat is op zichzelf al kunst- en vliegwerk, want probeer maar eens een afspraak te maken met deze of gene.
Bijna onmogelijk! Om bij elkaar te kunnen zijn, moet je soms bijna een jaar van tevoren agenda’s trekken. Iedereen heeft het druk, is met vakantie of moet werken. Samen Kerst vieren heeft iets verplichtends, iets gemaakts. De een noemt het traditie, de ander voelt zich al weken van tevoren bezwaard. Ik praat natuurlijk niet voor iedereen, maar wellicht dat mensen zich in deze beelden herkennen.
Dan rijst de vraag – elk jaar opnieuw – wil ik hier wel aan meedoen? Kerstkaarten schrijven, is ook zo’n dilemma. We vinden het stiekem toch ook steeds leuker om die echte – ouderwetse - Kerstkaart te ontvangen. De digitale versie is alweer UIT, zo vluchtig. Maar ja, als je dit fijn vindt, dan voel je je meteen ook weer verplicht om kaarten terug te sturen, althans ik. Ooit maakte ik elk jaar 75 kaarten met de hand, omdat ik zelfgemaakte kaarten persoonlijker vind. Elk jaar met een mooie spreuk, een boodschap.
Ik begon hier medio september al mee. Nu ja, ik moet toegeven dat doe ik allang niet meer. Uiteindelijk kies ik er wel elk jaar weer voor om mijn vingers blauw te schrijven aan - aanzienlijk minder – kerstkaarten. Ik denk dan in het bijzonder aan al die mensen die ik door het jaar heen te weinig aandacht heb kunnen geven.
Steevast neem ik me dan voor om dat het volgende jaar toch anders te doen, wat er niet altijd van komt. Dus, wat is dat dan, dat Kerstgevoel? Is het de muziek, de vertrouwde Top-2000 (waarvan we de top 3 elk jaar opnieuw kunnen raden (nostalgie?)? Of de Sisi-film elk jaar weer!
Kortom, het verlangen naar vroeger, toen alles nog ‘goed’ was? Toen gingen we nog naar de nachtmis, met na afloop worstenbroodjes en warme chocomel. Als ik hierover mijmer, dan kom ik toch steevast uit bij het woord ‘zingeving’.
Kerst had toch iets te maken met een diepere boodschap over vrede? Hierin ligt elk jaar opnieuw een belofte dat een universeel verlangen raakt: een betere wereld voor jou en mij. Daar streef ik elke dag naar, dus ook met Kerst. Fijne Kerstdagen en een liefdevol 2018.
