ColumnsBen Ubachs

Kiespijn

Eens in de vier jaar krijg ik last van zeurende kiespijn. De gang naar het stemhokje bezorgt me telkens verschrikkelijke hoofdbrekens.

Het is een ellendige gemoedstoestand die pas eindigt wanneer op 21 maart het rode potlood één winnend bolletje van een schattig blosje voorziet.

Uit een onafzienbare rij kandidaten voor de nieuwe gemeenteraad krijgt er één bingo en het is een duivelse kunst de allerbeste eruit te pikken.

Maar met de start van de lente is het ei uitgebroed. De kiezer verlost, de gekozene de klos mag je stellen. Want ga er maar aan staan. Wie gaat nu voor de lol vier jaar lang urenlange preken aanhoren van andere partij die het altijd beter weet? Daar wordt een normaal mens toch knettergek van?

Een gemiddeld raadslid moet tenminste aan een lichte vorm van masochisme lijden, anders onderwerp je je in vrije tijd niet vrijwillig aan zo’n beulswerk.

Ooit was ik een eeuwige twijfelaar. Mijn politieke koers was als de loop van een beschonken carnavalsvierder in de vroege ochtend van Aswoensdag. Ik zwabberde constant van links naar rechts om ergens in het midden uit te komen. Nu lees ik ijverig alle partijpolitieke programma’s en elk programma vind ik fantastisch. Dat verklaart die kiespijn, want ik mag maar één mijnheer of mevrouw laten winnen terwijl ik het hele stembiljet wel rood zou willen kleuren. Maar dat vindt de voorzitter van de kiescommissie niet goed.

Frappant is wel dat in alle partijprogramma’s nagenoeg hetzelfde verhaal staat, een enkel excentriek groepje daargelaten. De partij-overlevingsmodus dicteert echter vier jaar verplicht mekkeren en blaten in de raadszaal, anders tel je niet mee. Officieel heet dit profileren. En daarna moeten weer de schapen van de bokken worden gescheiden. Zover zijn we nu weer.

Eerlijk gezegd ben ik ergens jaloers op mijn lieve vriendin Lenie. Die heeft weinig te kiezen en dat zit zo. Lenie is al ruim 40 jaar gelukkig getrouwd met Jo. Jo is een prima kerel maar elke vier jaar komt het huwelijk een beetje onder druk te staan. Jo is namelijk al heel veel jaren fanatiek raadslid voor Altijd Tegen, een lokale partij met verrassende visie. Rond verkiezingstijd is Jo, normaliter een pluizige knuffelbeer die je zó in de etalage van een speelgoedwinkel kunt plaatsen, niet te genieten en dat geeft een zekere huiselijke spanning.

Nu is Lenie een verstandige echtgenote die altijd de levenswijsheid ‘Horen, Zien en Zwijgen’ in de praktijk brengt. De drie aapjes zitten bij wijze van spreken op haar schouder geplakt en helpen haar door verkiezingstijd heen.

Maar afgelopen week ging het toch bijna mis. Lenie keek op t.v. naar Air Crash Investigation. Vanwege een geplande vliegvakantie wilde zij graag enkele rampscenario’s doorlopen, je weet maar nooit. Jo, die met kokerellen de verkiezingsstress van zich af probeerde te schudden, stond opgefokt aan het aanrecht. Het vliegtuig bevond zich net in een fatale duikvlucht toen Lenie op het verkeerde moment eruit flapte: “Wil je mij eens drie argumenten noemen waarom ik weer op Altijd Tegen zou moet stemmen?” Als door een adder gebeten draaide Jo zich om. Hij ontplofte. “Ik geef je één argument. Wil je vanavond warm eten op tafel?!” Lenie kreeg de keuze voorgeschoteld tussen Altijd Tegen of de hongerdood.

Het democratisch proces komt soms grillig tot stand, maar gaat u vooral vrolijk stemmen. Ik wens u veel wijsheid en weinig kiespijn toe.

Ben Ubachs

Ben Ubachs werd geboren in Maastricht. Hij was journalist, ondernemer en is nu freelance schrijver. Sinds 2013 woont hij in Baexem. Daar kijkt hij met af en toe gefronste wenkbrauwen om zich heen. Mild en humorvol, af en toe ook wat scherper, legt hij in HALLO Magazine zijn indrukken vast en houdt de lezers een spiegel voor. Feiten en fictie vullen elkaar daarbij naadloos aan.