Nu het stof is nedergedaald en de stemmen zijn geteld, is natuurlijk vooral de grote vraag wat we zijn opgeschoten met de laatste verkiezingen. Die vraag stellen we ons iedere keer weer, maar nu is het noodzakelijker dan ooit.
De coalitiepartijen - en daarmee het kabinetsbeleid - kregen een geweldige draai om de oren, maar wie denkt dat we daarom een geheel andere koers gaan varen zal bedrogen uitkomen.
Nog voor de avond voorbij was, doken er geheel nieuwe termen op om daar een excuus voor te bedenken: ‘een overwinningsnederlaag’ en ‘verkeerd populisme’ waren de mooiste om het logisch te maken dat weldra Rutte III zal aantreden.
Wat dan ‘goed populisme’ is liet de premier te raden over. Ik denk dat het iets te maken heeft met ‘pleur op’ roepen of staand het Wilhelmus zingen. Laat duidelijk zijn: ook ik was blij dat de buitenlandse journalisten hun boeltje bijeen begonnen te pakken na de eerste exit polls en misschien gaat er inderdaad wel een bos tulpen vanuit het Torentje naar Ankara. Maar daarmee is het probleem niet opgelost. En al helemaal niet in Limburg.
Want hoewel de man die nog geen enkele vraag met de hashtag ‘Hoe dan?’ heeft beantwoord het nog steeds ‘ondemocratisch’ durft te noemen dat hij niet mag meepraten - terwijl hij zelf geen enkele inspraak binnen zijn eenmansorganisatie toestaat - is de angst voor alweer een moskee in Ittervoort, voor hangmarokkanen in Leveroy en voor de invoering van de sharia in Panheel blijkbaar nog steeds levensgroot. En dat terwijl het aandeel moslims in Nederland al decennialang op 5 a 6 procent staat. Maar feiten en cijfers, wat kun je ermee in 2017?
In de aanloop naar de verkiezingen bracht dit prachtblad vorige maand een interview met drie aspirant-Kamerleden. Twee van de drie gaan nu ook daadwerkelijk naar Den Haag, onder andere - of misschien wel vooral - om de Limburgse belangen te behartigen. Ik geloof in de inzet en het enthousiasme van hen allebei. Maar ik hoorde ook van een CDA-stemmer dat zij op nummer 45 van de christendemocraten had gestemd. De reden: ‘Dat is een Limburger’. Blijkbaar was zij bij het doornemen van de lijst zó geschrokken van de naam Mustafa Amhaouch op nummer 15, dat zelfs de naam van Martijn van Helvert meteen daaronder haar was ontgaan. Het Horst aan de Maas van Raymond Knops (nummer 6) lag denk ik al te dicht bij Brabant.
Zoals u de vorige maand heeft kunnen lezen is Mustafa geboren in Koningslust. En ik kan u vertellen dat hij ‘platter’ dialect spreekt dan Martijn, Raymond en Geert bij elkaar. Wat niet in het interview stond, maar wat hij wel vertelde, is dat hij zich als moslim altijd thuis heeft gevoeld bij het CDA. Vanwege de basiswaarden van die partij die, zoals hij het zelf verwoordde, ‘nauwelijks verschillen van mijn profiel’. Ook de lokale betrokkenheid van de partij was belangrijk voor hem om voor het CDA te kiezen.
Slechts één keer kwam bij Mustafa de twijfel. Dat was onder Rutte I, een minderheidskabinet van VVD en zijn CDA dat zich vanaf de zijlijn liet koeioneren door de PVV. Het verscheurde de christendemocraten, velen kwamen in gewetensnood en ook Mustafa vroeg zich af of hij nog wel bij de juiste partij zat. Maar juist het feit dat er die worsteling was, dat niet negentig of vijfennegentig procent van zijn partijgenoten voor de samenwerking was, trok hem na vele emotionele gesprekken over de streep. Hij bleef.
Veel kiezers hadden minder begrip. Het CDA overkwam - in iets mindere mate - bij de vorige verkiezingen wat de PvdA nu gebeurd is. Maar politiek is vaak korte termijn gekte, dus ook die partij hoeft niet te wanhopen. Om dezelfde reden hoop ik dat het ‘populisme light’ van de lijsttrekker van Mustafa’s partij vooral voor de bühne is. Zelf had ik het dapperder gevonden, als vooral de ervaringen uit het verleden gebruikt waren om kiezers te overtuigen van de tekortkomingen van een A4-tje. Maar ach, ook die ervaringen bieden zoals bekend geen garanties…
