Op carnavalszaterdag dronk ik net voor middernacht een biertje op de nier van Freek. Een dag eerder had Freek de jaarlijkse check van zijn donornier gehad en alles zag er uitstekend uit. Dat kwam een kwartiertje eerder toevallig ter sprake, want daarvoor wist ik niet dat Freek een donornier heeft. Of misschien wist ik het eigenlijk wel, maar had ik het nooit echt beseft. Ik proostte met Freek op de goede conditie van z’n donornier!
Ik was tien jaar geleden één van de 12.000 mensen die zich als orgaandonor registreerden na de ontknoping van het BNN-programma De donorshow. De ongeneselijk zieke Lisa zou in dat programma een nier weggeven aan de kandidaat die hem het beste kon gebruiken. Door de persoonlijke verhalen van Esther-Claire, Vincent en Charlotte die vertelden hoe een donororgaan hun leven zou veranderen, vond ik het destijds tijd om me te registreren.
Ik had eerder ooit weleens post van de overheid over orgaandonatie, maar ik vond die folder toen blijkbaar niet belangrijk genoeg om in actie te komen. En waar bemoeiden ze zich eigenlijk mee? Ik had de echte verhalen van BNN nodig om uit mijn luie stoel te komen, me in het onderwerp te verdiepen, de laptop te pakken en een registratie aan te vragen.
Na de donorshow heb ik eigenlijk nooit meer over orgaandonatie nagedacht, tot op carnavalszaterdag dus, toen ik een biertje dronk op de nier van Freek. Ik moet zeggen dat ik wel nog even twijfelde aan het verhaal, omdat hij een biertje in z’n hand had. Maar toen hij vertelde over het voortraject, de zeven jaar dialyse, dat je best een biertje kon drinken, de wachtlijst en dat hij zo normaal mogelijk omging met z’n nier, wist ik dat hij bloedserieus was.
Hij vertelde, nadat ik wat doorvroeg, wat hij vroeger niet kon en vooral hoe hij nu met z’n nier functioneert, hoe hij sport op hoog niveau (hij won goud en zilver op de wielertijdrit op de World Transplant Games) en hoe hij leeft. En dat hij nu dus net z’n jaarlijkse controle gehad had. Dat is nodig, want zo’n nier blijft helaas niet eindeloos z’n ding doen, zelfs niet als je er zo goed voor zorgt als Freek.
Op carnavalsdinsdag kwam ik met vrouw en kinderen Freek met vrouw en kinderen weer tegen en dronken we weer een biertje. Het was een uur of vier op de Roerkade in Roermond, Bacchus werd net verzopen. De zon scheen lekker en Ben Verdellen zong Gelök. We hadden het niet over de nier, maar gewoon over andere dingen, over de afgelopen dagen en de plannen voor de rest van de week.
Ik moest stiekem wel nog even aan die nier denken, want hoe zou z’n leven er eigenlijk uitzien als hij die nier niet gekregen had? Kun je gewoon eindeloos door blijven dialyseren of houdt dat een keer op? Kun je een gezin stichten, carnaval vieren? Ik weet het niet en het was ook niet het moment om het te vragen, we moesten nog een paar uurtjes het leven vieren.
In Den Haag werd er die dag gelukkig geen carnaval gevierd, daar werd een belangrijke wet aangenomen. Die middag stemde een meerderheid in de eerste kamer in met een nieuw donorregistratiesysteem. Mensen worden nu als orgaandonor geregistreerd tenzij ze hebben laten weten dat niet te willen. Ik zou voor mijn gesprek met Freek waarschijnlijk tegen die nieuwe wet zijn geweest, omdat ik dan zou vinden dat je zelf heel bewust zo’n keus zou moeten maken, dat de overheid zich niet overal mee moet bemoeien en ik zou met nog wat kulargumenten aan komen zetten.
Al die argumenten vallen in het niet als je er een persoonlijk verhaal kent. De nieuwe donorwet is keihard nodig!
Nu de wet is aangenomen heb ik de eerstvolgende keer dat ik Freek zie in elk geval weer een mooie reden om met hem te proosten!
