En zo dobberde het eens zo trotse galjoen 'Leudal' dan toch plotseling stuurloos over de woeste, politieke baren.
Vergeef mij deze opening alstublieft beste lezers, want ik weet natuurlijk ook wel dat sinds er iemand op het idee kwam de coalitie- die tot voor kort het bewind voerde over de 16 verenigde kernen van Midden-Limburg- te vergelijken met een schip dat al dan niet op koers lag, bijkans alle grappen en woordspelingen die men kan verzinnen nu wel zo'n beetje gemaakt zijn.
Van Titanic tot de stoomboot van de Sint en van Piet Piraat tot een krijsend Ketelbinkie in het vooronder. Maar de vele mythen en sagen over de zee spreken nu eenmaal sinds mensenheugenis tot de verbeelding, zeker die van schrijvers. Eerst ging er, ongetwijfeld met een 'één, twee, drie in godsnaam', een wethouder overboord maar het mocht niet meer baten. 'De trireem werd door Thetis niet langer bijgestaan / streek tussen Scylla en Charibdys / vol deemoed de vaan'. U merkt, de poëet in mij komt onmiddellijk naar boven bij zulk een klassiek drama.
Uitgerekend op de vrijdag van de schipbreuk vertelde iemand mij dat hij besloten had de politiek in te gaan. U begrijpt inmiddels wel dat ik onmiddellijk dacht aan die kleine jongen, die voor de eerste keer naar zee ging en nooit van haaien had gehoord. Ik wilde in eerste instantie dan ook op dezelfde manier reageren als die vriendin van me toen ik -inmiddels jaren geleden- haar een soortgelijke mededeling deed. 'Gecondoleerd', sprak zij. Waaruit moge blijken dat het écht een goede vriendin is.
Ik heb op deze plek al eerder betoogd waarom de pen als wapen mij persoonlijk beter past. Toch besloot ik mijn gesprekspartner niet te ontmoedigen bij zijn politieke aspiraties. We hebben ze immers hard nodig: de onverbeterlijke idealisten, gezegend met een portie moed. Want die is tegenwoordig hard nodig om achter het roer te willen staan. Zeker met een kaperkapitein op de kust die oproept tot verzet en revolte tegen zelf gekozen stuurlui, om daar vervolgens in 1 punt lettergrootte aan toe te voegen dat dit ook geweldloos kan, wanneer de eerste stenen al lang en breed door de ramen zijn gegaan en gemeenteraadsleden onder politiebewaking naar huis moeten worden vervoerd.
In dat opzicht valt het in Leudal gelukkig allemaal (nog) wel mee. Bovendien heb ik nog nooit van een politicus gehoord die na vertrek -gedwongen of niet- aan de bedelstaf raakte. Of het nou om een raadslid, een gedeputeerde of een president ging. Dus we hoeven niet te overdrijven met geweeklaag. Een democratisch bestuur blijft wat mij betreft bovenal verre te prefereren boven een dictatuur door een stichting met één lid. Dan roeien ze in Leudal met z'n allen maar even wat harder met de riemen die ze hebben. Gezonken is men immers niet.
Daarnaast was er in hetzelfde weekend ook nog een wijze les van de held mijner jeugdjaren, schrijver Jan Terlouw.
De inmiddels 84-jarige ex-vicepremier hield ons een mooie spiegel voor met de woorden:
'Als de politiek minder integer is, is de samenleving dat ook...'
