Het jaar was nog maar nauwelijks begonnen of het land was in rep en roer. Na code oranje kwam code rood en dus vlogen, naast takken en allerlei vuilnis op drift, ook de waarschuwingen je om de oren.Ook ik 'moest' die donderdag de straat op en geef achteraf toe dat ik de situatie misschien wat onderschat heb. Ik zag verpulverde dakpannen op de stoep, van balkons gewaaide bloembakken en mannen die met kettingzagen in de weer waren om de gesneuvelde bomen uit de weg te ruimen.
Op dat moment vond ik nog dat we ons niet zo moesten aanstellen. Gewoon goed uit je doppen kijken, twee handen aan het stuur, dan kon er niks gebeuren.
"Zoals uit die ongelofelijke beelden van die mevrouw met kinderwagen uit Heerlen bleek, dat je tijdens dat verkeerde moment soms ook op een haar na op de juiste plek kunt zijn."
Na de eerste journaalbeelden begon ik er toch al wat anders tegenaan te kijken. Dat er doden waren te betreuren was en is natuurlijk intens triest. Ik voelde medelijden met de slachtoffers, maar dacht nog steeds vooral aan botte pech: op het verkeerde moment op de verkeerde plek zijn. Zoals uit die ongelofelijke beelden van die mevrouw met kinderwagen uit Heerlen bleek, dat je tijdens dat verkeerde moment soms ook op een haar na op de juiste plek kunt zijn.
De meeste ongevallen gebeuren in huis door vallen, of tijdens het koken en bij het klussen. En met de statistieken van Veilig Verkeer Nederland ga u verder maar niet lastig vallen. Toch stappen we iedere dag vrolijk in de auto. Je kunt en moet er maar niet ieder moment stil bij gaan staan. Maar op dagen als die donderdag waarschijnlijk wel, waarbij je je maar beter bewust kunt zijn van je eigen verantwoordelijkheid.
'Wat ben je toch een oet-dinges als je dat doet' zei onze premier dan ook over chauffeurs die tijdens de storm met vrachtwagens de weg op gingen. Maar zou dat, beste Mark, ook niet eens het gevolg kunnen zijn van de race-naar-de-bodem die het regeringsbeleid in een heleboel sectoren gecreëerd heeft, maar al helemáál binnen de transportwereld?
CNV Vakmensen deed onderzoek en kwam tot de conclusie dat chauffeurs onder druk zijn gezet door hun werk- en opdrachtgevers om toch te gaan rijden. Vaak worden immers contractueel boetes vastgelegd bij een levering die te laat komt. Geld lijkt kortom weer eens belangrijker dan veiligheid.
Dan was er nog de kritiek dat buitenlandse chauffeurs beter geïnformeerd zouden moeten worden bij een weeralarm, omdat die vaak geen Nederlands spreken en de weerberichten niet volgen. Daarbij was ik dus al bij het punt beland, waarop ik van mening was dat er geen straf staat op het gebruiken van het eigen, gezonde verstand. Maar inmiddels had ik ook wel begrepen dat, onder bepaalde omstandigheden, mensen dat niet durven. Of misschien zijn ze – net als ik in eerste instantie – gewoon onbewust te lichtzinnig.
Daarom denk ik dat het toch goed is als de overheid ingrijpt, door bijvoorbeeld een rijverbod voor vrachtwagens uit te vaardigen bij code rood. Daarmee help je in ieder geval de chauffeurs die geen 'nee' durven te zeggen tegen hun baas. Dat de spullen dan wat later op de plaats van bestemming komen zal best heel vervelend zijn maar, geachte minister-president, het helpt ongelukken te voorkomen die dodelijk kunnen zijn wanneer je op het verkeerde moment op de verkeerde plaats bent.
'Het helpt in ieder geval beter dan chauffeurs uitschelden...'
