ColumnsBen Ubachs

Toiletmijnheer

Ook zo’n gruwelijke hekel aan verwaande kwasten die hun neus ophalen voor mensen die het vuile werk opknappen? Vuilnisophalers, rioolontstoppers, toiletjuffrouwen en nog een hele trits andere beroepen staan niet bijster hoog op de sociale ladder maar we mogen verdomd blij met hen zijn. Duik maar eens één keer zelf in een verstopt riool, en je weet waarom. En waar we ook zijn, we komen deze nijvere werkers altijd tegen.

Voorbeeld. Jaren geleden, aan het begin van een rondreis door China, waren R. en ik in Beijing op het Plein van de Hemelse Vrede waar Mao Zedong in zijn mausoleum mooi ligt te wezen.  Nu ben ik een groot liefhebber van de exotische keuken en in vreemde oorden experimenteer ik graag met kruidige gerechten die de stofwisseling soms een stevige boost geven. In Beijing kent men deze culinaire kunstjes als de beste en op het Plein van de Hemelse Vrede openbaarde zich dit rap, en in volle hevigheid. Toiletten liggen er helaas niet om de hoek en vergeleken met dit oneindige plein is het Munsterplein in Roermond niet meer dan een schamele stoeptegel.

Bovendien wonen er in China bijzonder veel Chinezen en ze hadden die dag bijna allemaal vrij genomen om Mao persoonlijk postuum te bedanken voor zijn revolutionaire inspanningen. In hoge nood presteert een mens echter het schier onmogelijke en ik wurmde me uiterst gemotiveerd door massa’s mensen naar een gigagroot  toiletgebouw.

Als westerling tussen heel veel Chinezen heb je op zo’n plek aardig wat bekijks, maar dat hindert dan niet. Eén van de talloze schoonmakers was een oud mannetje in slobberige, grauwe overall, fanatiek soppend met een afgesleten zwabber. De toiletmijnheer zag meteen waar het knelde. Hij wees me snel een vrijgekomen plaatsje tussen een lange rij Chinezen in hurkzit; hij werd mijn local hero.

Flower power

Deze belevenis kwam kortgeleden bovendrijven toen thuis wat huishoudelijke karweitjes herschikt werden. Ik zou me tijdelijk over badkamer en toilet ontfermen. Een spoedcursus materialenkennis maakte me bekend met allerhande poets- en glansmiddelen, doekjes, borsteltjes, sponsjes, schrobbers, zemen en dweilen. Ik stortte me vol overgave op mijn nieuwe taak en onderging de aromatische sensatie van een naar lavendel en magnolia geurende substantie met natuurlijke essentiële oliën en onnoemelijk veel meer. Het spul ontspande volgens de productbeschrijving de geest en je zou er zelfs mee kunnen schoonmaken! Het paarsige goedje beloofde bovendien een unieke zintuigprikkelende sfeer en dat bleek al gauw te kloppen. Scheutig sproeide ik in alle hoeken en gaten voor een sprankelend en schoon resultaat. En voor het karwei der karweien, de toiletpot, kreeg ik assistentie van een WC-eend die toevallig in de buurt was.

Het beestje had een prima bereik en stak vrolijk zijn nek uit tot ver onder de rand. Alle reinigende flower power in de kleine ruimte zorgde voor een tsunami van bedwelmende dampen en geuren die me hallucinerend terug in de tijd bracht. Ik zweefde boven strawberry fields, voelde purple rain lauw op de huid druppen, en zag een oogverblindende Lucy in the sky in fonkelend diamanten-licht schitteren. Toen R. thuiskwam lag deze toiletmijnheer vreedzaam languit op de bank. “High” groette ik gelukzalig en maakte loom het V-teken. Love and peace dankzij WC-eend. Het leven is vurrukkulluk.

Ben Ubachs

Ben Ubachs werd geboren in Maastricht. Hij was journalist, ondernemer en is nu freelance schrijver. Sinds 2013 woont hij in Baexem. Daar kijkt hij met af en toe gefronste wenkbrauwen om zich heen. Mild en humorvol, af en toe ook wat scherper, legt hij in HALLO Magazine zijn indrukken vast en houdt de lezers een spiegel voor. Feiten en fictie vullen elkaar daarbij naadloos aan.