Laatst reeds ik bijna een halfuur achter een tractor. Langzaam dat dat ding ging, echt niet normaal. Hij reed 3 kilometer per uur ofzo. Het was in de buurt van Leveroy, in het veld. De weg was smal, de berm was zacht en ik kon de tractor onmogelijk voorbij. De tractorchauffeur draaide zich een paar keer gefrustreerd naar mij om. Hij gebaarde dat hij niet harder kon. Opeens gebeurde er iets bovennatuurlijks. Alsof iemand het regisseerde, begon mijn voorruit een beetje te golven. Er klonken harpgeluiden. De kleuren trokken langzaam weg uit het landschap om me heen. Ik zag de wereld in sepia. Door het slakkentempo was ik bam, hoppa, middenin een flashback terechtgekomen. Ik was beland in de jaren negentig, in een tijd dat we nog dagelijks in een sliert achter tractoren hingen.
Ik rook, zag en proefde het Midden-Limburg van de jaren negentig. Vers geploegde voren, bemodderde varkens en zacht glooiende preivelden. Ik herbeleefde hoe we vroeger met rode wangen en een mandje koekjes voor oma over landpaadjes fietsten. In de lente en zomer wroetten we in de vruchtbare aarde bij een boer.
We aten dikke boterhammen in de schaduw van oude eikenbomen. Maar bovenal reden we in de jaren negentig dagelijks achter tractoren, combines, of andere landbouwvoertuigen. Dat waren cadeauminuten, mijmermomentjes. We gebruikten die tijd om even tot rust te komen en over de toekomst na te denken.
Op die dag, achter die tractor in Leveroy, kreeg ik ook zo’n momentje cadeau. Serieus, ik keek niet alleen achteruit, maar ook voorruit. Een soort flashforward in een flashback, vrij bizar. Terwijl de tractor voor me zijn tempo nog verder omlaag bracht, tekende de toekomst van de Midden-Limburgse dorpsgemeenten zich steeds helderder voor me af. Ik zag een duidelijk profiel, een herkenbaar merk, een zilvergrijze toekomst! Langzaam is niet slecht. Dat agrarisch profiel uit de jaren negentig bestaat niet meer wist ik, daar moet iets voor in de plaats komen. En ik zag wat! Tintelingen in mijn brein! Nostalgia.
Midden-Limburg zou het Benidorm van Noord-Europa moeten worden. Natuurlijk, regio Venlo is van de transport en de kassen, Roermond is shoppen, Maastricht is bourgondisch en Parkstad is hoogwaardig heuvelland met alles om de hoek, maar Midden Limburg, Maasgouw en Leudal, het zouden de eerste seniorengemeenten van Limburg kunnen worden. Nostalgia! Senioren hebben geld, tijd en zijn enorm interessant. Het is bovendien een doelgroep waar je niet tegen kunt zijn, want senioren zijn fantastisch.
We zullen moeten investeren in oplaadpalen voor elektrische fietsen, snelrijstroken voor scootmobiels, rollatortoegankelijke winkels, drempelvrije woonwijken, kienhallen, extra hoge bankjes langs de belangrijkste wandelroutes, huizen met alles op de begane grond en ga zo maar door. Met ‘Museum terug in de tijd’ hebben we al meteen een mooie trekpleisters, maar we zullen meer moeten bouwen. Wat te denken van partycentra die zich richten op het organiseren van reünies? Een bioscoop met alleen maar klassiekers? Bienenstich met filterkoffie op elk terras!
Midden-Limburg heeft al heel veel, maar verdient nog meer! We hebben mooie natuur, maar dan zonder die irritante heuvels van Zuid-Limburg. We hebben mooie terrassen waar je wordt bediend door serveersters zonder ordinair Venloos accent. We hebben geen last van miljoenen Duitsers in SUV’s op zondag. Als we nu ook nog het openbaar vervoer op de rit krijgen en zorgen voor speciale faciliteiten voor vijftigplusser, lopen we binnen! Nostalgia! Senioren hebben de toekomst!
Wreed werd ik uit het visioen gewekt toen de tractor zijn knipperlicht aanzette om rechtsaf te slaan. Hij sloeg rechtsaf en ik moest rechtdoor, maar voordat ik het gaspedaal in kon trappen, moest ik alweer op de rem. Vóór de tractor had al die tijd een scootmobiel gereden. De bestuurder van de scootmobiel reed nu midden op de weg rechtdoor. Ik wist dat mijn visioen goed was.
