Ivonne Zegveld ( 1971),die als dochter van Mia en Wil Zegveld met haar broer Ruud en zus Susan opgroeide tussen de bossen en de weilanden in Leveroy , vertrok als 25-jarige naar Curaçao.
Ivonne, opgeleid aan de Academie voor Beeldende Kunsten in Maastricht, woont nog steeds op het eiland samen met haar zoon Tarun. Zij is er ‘art director’ van haar eigen bedrijf I-Design. Hallo Magazine tekende haar verhaal op.
De kleine cirkel vergroten
Ivonne Zegveld:
“De studie Communicatie en Interieurarchitectuur in Maastricht, een heerlijke opleiding trouwens, heeft er mede voor gezorgd dat ik heb ervaren dat de wereld groter is dan Leveroy en Nederland en ook nog eens reuze interessant.
Studeren is een ervaring die ik iedereen gun, je komt los van de cirkel die je al kent en je zoekt hierdoor sterker je eigen weg.
Een scala aan nieuwe ervaringen heb ik hier opgedaan, niet altijd fijn maar zeker levenverrijkend.
Dit gegeven ervaar ik des te meer als ik terugkijk. Vanuit mijn studie heb ik samen met mijn goede vriendin Suzanne een uitwisseling gedaan naar Praag. Daar gearriveerd, kwamen we er vrij snel achter dat communicatie een groot obstakel was. Duits of Engels werd amper of slecht gesproken. Wij waren het Tsjechisch niet machtig.
Het feit dat enkele jaren voor onze komst de Berlijnse muur was gevallen en de Tsjechen hierdoor zich vrij gesloten en afstandelijk opstelden, maakte ons verblijf uitdagend.
Je wereld werd hierdoor groter. Je zag hoe waanzinnig goed wij het in Nederland hadden; hoe goed jij het zelf had. Ik had bijvoorbeeld kamergenoten die amper geld hadden voor eten. Een pannetje spek of een zak chips waren vaak het ‘diner’ dat werd genuttigd. Geen blaadje sla, biet of komkommertje erbij. Er was gewoonweg geen geld voor.
Afgestudeerd maar geen baan te vinden….
In ons gezin in Leveroy waarin ik ben opgegroeid, was er geen ruimte voor stilzitten. Actief zijn en actief blijven, was bij ons het motto. Na mijn studie was er geen passend werk voor mij. Ondanks de heersende werkeloosheid heb ik toen toch gewerkt. Nietsdoen was geen optie. Ik heb toen tijdelijk bij de ouders van een vriendin gewoond. Het was een periode vol verrassingen waar ik nog met plezier op terug kijk.
De cirkel wordt weer groter
Een vacature voor een grafisch ontwerper in dagblad De Telegraaf, bracht mij uiteindelijk naar Curaçao. Hier woon ik inmiddels al 24 jaar met veel voldoening. Mijn vader Wil ‘ons pap’ had een goed advies voor mij. Ik solliciteerde op afstand bij een bedrijf in een land dat voor mij op dat moment totaal niet bekend was. Misschien werd ik wel met mooie praatjes binnen gehengeld, maar hadden ze eenmaal in de hitte van Curaçao gearriveerd, een heel andere ‘story’ te bieden.
Ons pap vond echter dat ik met vertrouwen moest vertrekken, maar wel met gezond verstand en met een volle portemonnee .
Ik had dus bij vertrek genoeg geld op zak voor een ticket terug naar Nederland, voor het geval dat het hele verhaal een grote luchtballon bleek te zijn en ik bijvoorbeeld dreigde in de prostitutie terecht te komen. Dus figuurlijk ‘gewapend’ met geld en goede adviezen, begon ik aan mij eerste vliegreis op mijn vijfentwintigste levensjaar.
“Het is hier niet perfect en dat is precies goed”
Mijn baan beviel mij gelukkig prima en Curaçao was en is geweldig. Geen dag is hier hetzelfde. Er gaat vaak iets mis, maar er valt ook vaak iets te lachen. Als ik denk aan mijn vroegste herinneringen op Curaçao, dan denk ik aan de verrotte auto die ik van mijn laatste geld gekocht had en aan alle keren dat ik geholpen werd, wanneer ik weer eens met pech langs de kant van de weg stond. Altijd hulp gekregen zonder dubbele agenda! Of ik denk aan de dienstverlener die je vanachter een loketje van het kastje naar de muur stuurt.
Die gemoedelijke chaos trekt mij wel. Er zit veel leven en vrijheid in.
Dit nieuwe vreemde land heeft regels waarmee met een knipoog wordt omgegaan. Je hoeft hier niet perfect te zijn. Ik heb in deze omgeving van imperfectie mijzelf beter leren kennen. ‘Het is hier niet perfect en dat is precies goed’.
Verliefd
De Oost passaatwind is een constante luchtstroom die het warme eiland verkoelt en het leventje op Curaçao erg aangenaam maakt. Je kunt hier intens genieten van zon, zee en strand. Weliswaar onder een palmboom en niet pal in de zinderende hitte. Dat is wat ik de eerste jaren veel heb gedaan. Ik was lekker gekleurd omdat er geen weekend voorbijging zonder een plons te maken en te zonnen. Met nieuwe vrienden ging ik veel uit, geen concert of ‘happening’ ging aan mij voorbij. Ik was vrij om te exploreren en te bouwen aan het leven dat ik voor ogen had. Het is ook heerlijk om niks te hebben, niks te moeten en niks te willen. En vanuit die ‘mindset’ werd ik verliefd. Vlinders overal. Wij hebben een decennium samen gedeeld en zijn toen gescheiden. Hij heeft mij een prachtige zoon gegeven.
Meedogenloos
Curaçao is een land van ‘zwemmen of verzuipen’. Het zorgsysteem is niet zoals we dat kennen in Nederland. Als je niet werkt en dus niet verdient, heb je geen geld met alle gevolgen van dien. Ik heb ook al verschillende mensen gekend die zijn moeten vertrekken, omdat ze niet konden overleven in deze harde omgeving. Het kan hier werkelijk meedogenloos zijn.
Het zorgsysteem op Curaçao is je familie; die zal zich om je bekommeren en voor je zorgen in barre tijden. Men is zeer betrokken met elkaar en zorgt voor elkaar. Je kunt altijd rekenen op steun van je familie en ouderen krijgen dan ook zorg van hun kinderen.
‘Framily’
‘Friends who are like family’. Op Curaçao heb ik weinig directe familie maar ik voel mij gezegend door ‘framily’; intense vriendschappen die voelen als familieleden. Warm, dichtbij, vertrouwd en echt gemeend. Hier op Curaçao wonen veel mensen die ooit kwamen voor de zon, de zee, het strand en de droombaan. Ze zijn blijven hangen. Ze zijn geen ‘Yu di Kòrsou’ (kind van Curaçao red.) maar voelen zich betrokken bij de bewoners, het land, de gebruiken en de geduldige mentaliteit.
Dankbaar ben ik dat ik het lef heb gehad om mijn kleine cirkel uit te breiden. Het was verrijkend dat ik kennis heb mogen maken met andere mensen, culturen en inzichten. Voor mij is het een feit dat iemand zich thuis kan voelen op meerdere plekken en bij verschillende mensen en dat jij je ‘innercircle’ kunt uitbreiden.
Wat je niet kent, kun je natuurlijk op veilige afstand houden, maar je kunt er ook bewust voor kiezen om het te leren kennen en dat heb ik gedaan.”
