Beste mensen,
Mijn verslag van 10 kilometer lang:
JA, IK HEB HET GEHAALD, de 10 km.
Op 9 juni ging de Brainwalk voor mensen met een NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) niet door. Maar ik wilde kost wat kost de 10 km “rennen”. Ik had er immers heel wat trainingsuurtjes aan besteed. Over de gebroken schouder nog niet gesproken.
En als je me vraagt: Was het zwaar, had je pijn, was het warm, koste het veel energie, vond je het leuk al die mensen die kwamen om je aan te moedigen, enz….??
Dan moet ik antwoorden met: Ja!
Maar wat lang niet alle mensen vroegen was: Heb je er voldoening van, ben je tevreden?
Dan moet ik ook antwoorden met een volmondig: Ja!
Even zag het er nog naar uit dat ik niet zou kunnen starten. Begin van de week was ik nog behoorlijk ziek. Beroerd en hoge koorts tgv. weer een blaasontsteking. Dat kreeg ik eronder met een stevige antibioticakuur. Maar zoals iedere sporter weet en waarschijnlijk anderen ook, een antibioticakuur is niet echt bevorderlijk voor de conditie.
En natuurlijk “moest” ik de woensdag van tevoren nog eens behoorlijk vallen. Een erg pijnlijke bil aan mijn “slechte” been was het resultaat. Ook niet fijn bij het rennen. Dat kan ik u zeggen. Ik heb marathons gerend in het verleden, maar deze loop was toch wel de zwaarste. Tjonge wat heb ik afgezien! Vanaf de kant werd mij steeds toegeroepen: denk aan drinken, drinken, vergeet niet om te drinken….
Dat heb ik halverwege geprobeerd. Een slokje. Maar helaas vond mijn slokdarm dat niet zo fijn. Dus dan maar geen drinken. Wel wil ik Henry en Nicole bedanken voor de verkoeling die jullie met gaven door af en toe wat water over me heen te gooien.
Maar ondanks deze kleine tegenslagen heb ik het toch weten te halen!
Mijn lopen was schijnbaar aanstekend. Meerdere mensen zijn er een aantal rondjes gaan lopen. Helaas weet ik niet allemaal wie er gelopen heeft omdat ik zelf aan het lopen was en daar mijn concentratie voor nodig had. Maar toch geweldig!
Dus namen wil ik niet noemen, op een uitzondering na.
Die had zich nl. al bij mij gemeld en dat was Wil Walraven uit Thorn. Hij had ook al vele uren getraind en wilde ook graag “zijn afstand” lopen. En ik weet wat Wil voor een moeite heeft met lopen. Hij heeft de voor hem bijna onmogelijke afstand van 600 meter gelopen. En daarbij gevochten voor iedere meter, dat weet ik maar al te goed. We waren na 1,5 uur vrijwel gelijk klaar. Een superprestatie Wil!!
Ook wil ik de mensen bedanken die 1 of meerdere rondjes met mij “gerend” hebben. Soms zelfs op blote voeten en dat op die snikhete en grove baan. Geweldig!
Door de concentratie die ik nodig had, heb ik niet veel kunnen vertellen onder het rennen, maar dat snappen jullie wel, toch?
En natuurlijk een bedankje naar allen die mij en de andere lopers zijn komen aanmoedigen. Zeker mijn gezin, mijn vrouw, de kinderen en de kleinkinderen!
En die laatsten waren heel belangrijk. De laatste meters riep iedereen met hun samen: OPA, OPA , OPA….
Mooi!
Zonder de hulp van jullie allemaal was het beslist nog een stuk zwaarder geweest. Bedankt!
Voor het goede doel, de Nederlandse Hersenbank, heb ik, mede dankzij jullie gulle gaven, toch nog 245 euro bij elkaar kunnen “rennen”. Het geld is al overgemaakt. Alle sponsoren heel hartelijk bedankt.
Ook een woordje van dank naar de Atletiek Vereniging Leudal die de baan voor dit doel hebben willen openstellen. Zonder jullie bereidwillige medewerking was het niet gelukt!
Zeker wil ik ook alle media niet vergeten te bedanken die mij en alle mensen met NAH in het “zonnetje” hebben gezet, zoals HALLO Magazine, de Limburger en 3ML.
Tot slot wil ik nog iedereen in mijn omgeving, en met name Mico Sport Live Center in Roggel, bedanken voor de mogelijkheid tot trainen.
Ik hoop dat ik, en met mij de andere lopers, heb laten zien waar toe mensen met een NAH nog in staat kunnen zijn. Dit is beslist niet voor iedereen weggelegd, dat weet ik maar al te goed, maar doorgaan met trainen en oefenen helpt en bedenk hierbij: IEDERE DRUPPEL IN DE EMMER IS ER EEN!
Tot de volgende uitdaging!
Ron
