Greg ‘The Hammer’ Valentine, Jesse ‘The Body’ Ventura, André the Giant en natuurlijk Hulk Hogan. Een onvolledige opsomming van onwaarschijnlijke namen, gekoppeld aan kleurrijke reuzen van kerels die vooral halverwege de jaren negentig op onzalige tijdstippen te zien waren op de commerciële tv-zenders die toen net in opkomst waren.
Veel meer Amerikaans kon je het niet krijgen: van voor tot achter gescripte showgevechten, die volgens velen eerder in een circus dan in een sportprogramma thuishoorden. Het bloed was nog net wél echt, maar werd zelden of nooit veroorzaakt door een tijdens de worsteling ontstane wond, zo zullen we op een mooie herfstmiddag leren van Mitch Kuijpers (34), geboren en getogen in Haler.
En Mitch kan het weten, want waar nuchtere Nederlanders meestal lacherig reageren op het theater van het showworstelen, daar werd hij als kleine jongen gegrepen door het spektakel dat in Amerika nog steeds volle stadions en miljoenen tv-kijkers trekt. Dertien jaar lang zou hij de sport beoefenen, waarna een zware blessure hem in een diep dal wierp. Puur op karakter klom hij daar uit, om uiteindelijk via het kickboksen de weg naar de absolute top te vinden…
Zachtmoedig
Contrasten te over, dat is het meest kenmerkende voor Mitch en zijn verhaal. De sportschool die hij tegenwoordig runt lijkt in weinig op de arena’s waar hij om de Europese- en de wereldtitel streed, laat staan op het Cowboys Stadium van Dallas waar Hulk Hogan z’n acts opvoerde. Sterker nog, zijn bedrijfje is gevestigd in de oude lagere school van Haler.
Of all places. ‘Ik heb hier nog vaak genoeg op gang gestaan’ grijnst de vol bebaarde sportman. Die vriendelijke, ronduit zachtmoedige lach zal hij nog vaak laten zien gedurende het gesprek.
Totaal anders dan de gedreven blik, die felle ogen die we op wedstrijdaffiches en op de in de ring genomen foto’s kunnen waarnemen.
Zelfs de platte pet die Mitch draagt geeft hem eerder een artistieke uitstraling, dan dat je het idee krijgt te maken te hebben met een ruwe gast uit de Netflix-serie ‘Peaky Blinders’…
Ruig
Het showworstelen noemt Mitch tegenwoordig ‘de meest gewelddadige vorm van theater’. ‘Geloof het of niet, het is zelfs een veel blessuregevoeliger sport dan het kickboksen dat ik nu beoefen’ zegt hij. ‘Juist omdat het spectaculair moet overkomen wordt er bij het showworstelen hard met je gegooid. En je moet ook hard vallen, want dat maakt meer geluid.
De echte profs krijgen bijna allemaal te maken met nier- hersen- of gehoorbeschadiging, kapotte heupen of nek- en rugproblemen.’
Hetgeen de vraag wat iemand in godsnaam bezield om zoiets te gaan doen natuurlijk nóg legitiemer maakt. ‘Ach, je bent jong en je wilt wat’ luidt het droge antwoord. Dan wat serieuzer: ‘Ik vond het gewoon ruig. Je ziet die kerels door de ring springen en salto’s maken. Voor ik het worstelen ontdekte wilde ik al stuntman worden, dus het zat er gewoon ook al vroeg in.’
Scheermesje
Het showelement trok Mitch dus ook aan. En dat moest allemaal tot in het oneindige gerepeteerd worden, als een heus toneelstuk. Hij leerde:
‘how to sell a blow’, hoe je zo’n knal mooi kan laten uitzien dus. Maar hoe zat dat nou met dat bloed?
‘Ja, dat was een truc die iedereen gebruikte. Je had altijd tape om je polsen. Daarin zat een scheermesje verborgen en als je dan na een klap even op de grond lag, kon je daarmee razendsnel een klein sneetje maken, zo net bij de haaraanzet. Daarom hadden die gasten ook bijna allemaal lang haar, dat was een handige camouflage bij die actie. Vervolgens hoefde je maar een beetje met je ogen te knijpen voor de druk en je bloedde meteen als een rund...’
Pijn
Tot het op een dag, twaalf jaar geleden, echt mis ging. Tijdens een training nog wel. ‘We waren ons aan het voorbereiden op een show, een wedstrijd met drie jongens. Ik zou de finalepartij ‘verliezen’. We hadden het al een aantal keren geoefend en het liep lekker. We zouden het nog één keer doornemen. En toen ging het fout: ik werd op mij nek geworpen, mijn knieën gingen rakelings lang mijn hoofd. Ik lag dus dubbel. Er schoot meteen verschrikkelijk veel pijn door mijn lijf. Het eerste wat ik weer kon denken was:
‘ik moet mijn benen bewegen’. Dat lukte godzijdank.
Daarna heb ik daar eerst twintig minuten plat gelegen. Een van mijn maten zag wel dat ik een bult op mijn rug had, maar uiteindelijk hebben ze me in mijn auto gehesen, want ik wilde per se naar gitaarles. Muziek was ook altijd een passie van me, moet je weten. Die les leek trouwens helemaal nergens op kan ik je vertellen. Toch heb ik in de nacht die volgde als een baby geslapen.’
Paracetamol
Mitch had overnacht bij zijn vriendin. ‘Maar de volgende dag kwam de man met de hamer. Terwijl ik het lastigste ‘obstakel’ nog onder ogen moest komen: mijn moeder. Let op, mijn ouders hebben me altijd in alles gesteund, maar mijn moeder vond het eigenlijk allemaal maar niks. Ze heeft later, toen ik kickbokser werd, ook meteen gezegd dat ik niet moest verwachten dat ze ooit naar een gevecht van mij zou komen kijken. Maar goed, eenmaal thuis wilde ik eerst nog wel doen alsof het allemaal wel meeviel, maar ik was ondertussen toch niet meer zo’n grote jongen hoor. Ook moeder zag die bult op mijn rug en het leek me nu toch beter om foto’s te laten maken. Bij de huisartsenpost wilden ze me eerst nog naar huis sturen. Ik moest daar allemaal testjes doen, maar dat lukte mij gewoon allemaal, puur op karakter. Dus ergens snapte ik wel dat ze dachten dat het met wat paracetamol wel op te lossen viel...’
Zitplaats
Achteraf is Mitch dolgelukkig dat hij koppig om een verwijzing naar het ziekenhuis bleef vragen. Na onderzoek daar bleek zijn rug op twee plaatsen gebroken. ‘Ik weet nog dat ik vroeg of dat betekende dat ik de dag erna niet kon gaan werken. Moet je nagaan. Ik werd nog woedend ook nog op die man, vanwege het negatieve antwoord. Terwijl ik blij mocht zijn dat ik niet geopereerd hoefde te worden. Ik mocht zelfs thuis revalideren, maar dat begon wel met eerst eens zes weken in bed blijven liggen, met een korset om.
Terwijl ik gewend was zes dagen in de week te sporten, hè! Kortom, ik vond het een ramp... Mijn moeder heeft het in die tijd zwaar te verduren gehad met me, terwijl ze juist de grootste steun voor me is geweest, zo zie ik achteraf. Toen ik na twee weken supergefrustreerd aan de arts vroeg om me duidelijk te maken welke sport ik nog zou kunnen beoefenen, sprak die de woorden:
‘Jongeman, je mag blij zijn dat jij geen zitplaats hebt voor het leven.
Nou, toen brak ik wel even.’
Afgedroogd
Mitch ging daarna door veel verschillende mentale fases, zoals hij het zelf noemt. Hij richtte zich een tijdje op de muziek, maar dat voelde toch te veel als een noodgedwongen, tweede keuze. Het bloed kroop als snel weer waar het moest gaan. ‘De wereld werd me te klein. En het lontje ook te kort trouwens. Na mijn herstel heb ik eerst nog een poosje MMA gedaan, Mixed Martial Arts. Maar dat was het niet. Maar tijdens mijn showworstelperiode had ik ook af en toe al eens meegedaan met kickboksen.
Ik vond er eigenlijk weinig aan. Maar ik ben toen op een gegeven moment tijdens een potje zo afgedroogd door een stel van die kickboksgasten, dat ik mezelf gezworen heb dat ik hiermee door zo gaan tot ik ze alle vijf een keer teruggepakt had. Bij vier van de vijf is dat ondertussen trouwens gelukt, haha! Dus je zou kunnen zeggen dat ik me uit koppigheid ben gaan richten op kickboksen.
En twee van die vijf jongens zijn tegenwoordig teammaatjes van me. Is dat niet prachtig? Maar ik wilde vooral mezelf bewijzen dat ik er weer was. Ook mentaal. Want ik heb veel negatieve gedachten gehad. Ook de ‘waarom ik-vraag’.
Ik gaf alles en iedereen de schuld, behalve mezelf. Je vindt jezelf enorm zielig, maar dat komt ook omdat je te veel tijd hebt om na te denken.
Dat was nu voorbij. Maar het is bij mij wel altijd alles of niks. Geen half werk! Dus ik besloot om voor het hoogste te gaan.’
Prof
En dat hoogste zou hij bereiken. Hoe meer wedstrijden hij vocht, hoe meer bij Mitch het besef groeit dat hij – als trainingsbeest pur sang – met zijn karakter en incasseringsvermogen voldoende compenseert voor zijn leeftijd. Voor een topsporter is hij immers al ‘op leeftijd’. Het hindert hem niet om professional te worden en al in 2017 de uitdaging aan te gaan voor een Europees titelgevecht in de klasse tot 78 kilo. In Bochum, voor 1500 toeschouwers, tegen een Duitse tegenstander. ‘Die Duitsers dachten waarschijnlijk dat die Nederlander haaienvoer zou zijn. Maar in de vierde ronde moest die gast opgeven. De titel was voor mij. Tien jaar en één maand nadat ik mijn rug brak. Hoe ik reageerde? Dat kun je het beste zelf bekijken...’
Honger
We zien de partij terug op YouTube en ook hoe Mitch als een klein kind door de ring springt na het behalen van zijn titel. ‘Ik was al 32, mijn trainer riep lachend: ‘Mitch, gedraag je eens naar je leeftijd!’ Het was een geweldig moment.’
Maar nog altijd was de honger van ‘The Farmer’, zoals zijn nickname inmiddels luidt, niet gestild. Een dik jaar later volgt in het Belgische Lommel dan ook een gevecht om de wereldtitel, voor ruim 2000 mensen.
Ook die partij kijken we terug. ‘Het had bij winst mijn laatste gevecht moeten zijn.
Weer een jaar ouder, inmiddels vader van een kind van 2, twee ‘bonuskindjes’ van 10 en 11, een Europese titel op zak, wat viel er dan nog te halen?’
Op beeld zien we hoe Mitch inderdaad wereldkampioen wordt. Maar niet door een KO of een opgevende tegenstander. Nee, zijn opponent trapt na, terwijl hij op de grond ligt. En dat mag ook bij kickboksen niet. Diskwalificatie van zijn Belgische tegenstander is het gevolg.
Respect
Het is niet een manier van winnen die bij Mitch hoort, en evenmin een wijze waar hij genoegen mee neemt. Dat blijkt al in de ring waar hij in zijn overwinningstoespraak zijn excuses lijkt aan te bieden aan de toeschouwers, zonder dat daar toch eigenlijk al te veel aanleiding voor is. Bovendien neemt hij zijn kampioensgordel wel in ontvangst, maar hij weigert om hem zich om te laten gespen, of er zelfs maar mee op de foto te gaan. Hij dwingt met die houding enorm respect af bij het Belgische thuispubliek. Maar voor Mitch zelf is er nog een andere conclusie: hij is nog steeds niet klaar…
Inspireren
En dus is ‘de boer’ uit Haler, wat veel meer is dan een geuzennaam, alweer volop in training. Nu voor het prestigieuze ‘King of the Ring’ toernooi in Arnhem, eind november. Aan de hoofdprijs is maar liefst 10.000 euro verbonden. Geld dat Mitch graag zou inzetten om via zijn kickbokslessen kwetsbare kinderen meer weerbaar te maken en zelfvertrouwen te geven.
“Mijn rol als topsporter, sportschoolhouder, vader, ja ook als mens is om een voorbeeld te zijn. Ik wil door mijn eigen handelen laten zien dat je alles uit het leven moet halen wat er in zit. En ik zou al tevreden zijn als ik mijn eigen zoontje daarmee zou kunnen inspireren. Maar het is nog veel fijner om te merken dat ik meer mensen kan motiveren, zeker als het om kinderen gaat.’
Mogelijkheden
‘Ik ben ook gedragstherapeut en begeleid kinderen met een fysieke en verstandelijke beperking, zoals dat heet. Maar feitelijk doe ik niet aan beperkingen. Ik doe aan mogelijkheden. Ik weet wat het is of mentaal of fysiek gebroken te zijn. Die ervaring gebruik ik. Maar de hardheid die je in de ring ziet, is de hardheid voor mezelf. Bij mijn leerlingen doe ik het heel anders. Een meisje dat zich almaar verontschuldigde voor haar autisme heb ik verteld hoe goed dat haar hier uitkwam. Ze zag details die beter konden en hielp anderen door hen daarop te wijzen. Later belde haar moeder mij op. Ze vroeg zich verwonderd af wat er met haar dochter gebeurd was. Ze was stralend thuis gekomen, met een besef dat er niets ‘mis’ was met haar. Als het je lukt om zoiets over te brengen, dat is toch fantastisch?’
Vlag
Mitch The Farmer, die eerder voor een wedstrijd doodleuk met een trekker de sporthal binnen kwam rijden, peinst er niet over ooit weg te gaan uit Haler. Man van de wereld wordt je echter ook door de dingen die je meemaakt. Bovendien traint hij met sporters van alle mogelijke nationaliteiten. ‘Mijn trainer noemt ze altijd allemaal als er weer eens een nieuwe over de vloer komt. ‘Turken, Marokkanen, Afghanen, Antillianen en – dan op mij wijzend – Boeren.’
Dat werd mijn nationaliteit: Boerkistaans! Het is inmiddels een erezaak geworden,
haha! Kijk maar, daar hangt de vlag van Boerkistan...’ En inderdaad, op het dundoek van de fictieve staat dat Mitch speciaal liet ontwerpen, staat ook de trekker weer pontificaal afgebeeld. ‘De onderste baan is oranje, want dat ben ik door mijn baard ook. En voor de komende partij gaan we werken aan een volkslied...’
Het slotcontrast: een eenvoudige, zachtaardige boer uit Haler? Misschien. Maar net als vroeger nog altijd met de onmiskenbare eigenschappen van een échte showman.
©Tekst en interview John Hölsgens
Foto’s: voorpagina+ kleurfoto's: Aqua Media Adviseurs
Foto’s: Prachtige zwart wit reportage, ter beschikking gesteld door Ralf Czogallik Eppel fotografie
