Limburgers zijn echt niet zo honkvast als wel eens van hen verteld wordt. Menigeen zwerft uit over de wereld en in deze serie zijn al heel wat streekgenoten aan het woord geweest die hun heil buiten ons land gezocht hebben. Deze keer blijven we in Europa en laten we Vera Geenen aan het woord. Vera is in Kessel geboren maar groeide op in Neer. “Een pittoresk dorpje aan de Maas”, zo typeert Vera haar voormalige woonplaats. Hoe mooi Neer dan ook moge zijn, Vera is vier jaar geleden verkast naar het Zwitserse Valens waar zij als ergotherapeut in een revalidatiecentrum werkt. Of ze hier blijft wonen weet ze nog niet. Vera Geenen droomt er nog altijd van meer van de wereld te gaan ontdekken. Hallo Magazine ging met de jonge Neerse in gesprek.
Hoe ben je in Zwitserland terecht gekomen?
Vera Geenen: “Vijf jaar geleden, toen ik nog bezig was met mijn opleiding Ergotherapie, wilde ik ontzettend graag mijn tweede stage in het buiteland uitvoeren, bij voorkeur in een omgeving met veel natuur en bergen. Natuurlijk was het ook belangrijk dat ik ergens terecht zou komen waar ik als aankomend ergotherapeut veel zou kunnen leren. Uiteindelijk werd het Zwitserland; een land waar ik nog nooit eerder was geweest. Ik kreeg de kans om in een internationaal goed aangeschreven neuro-revalidatiecentrum in het prachtige Taminatal stage te lopen. Mijn wandelhartje ging er meteen harder van kloppen. Het dal ligt op een hoogte van 900 meter midden in een ontzettend mooi alpengebied, waar je oneindig veel mooie wandelingen kunt maken. In mijn vrije tijd ben ik ontzettend graag in de natuur. Ik ga wandelen in de bergen of lig op mijn paddleboard in de Walensee. ’s Winters kun je hier trouwens fantastisch skiën. Ik ben ook een groot muziek- en filmliefhebber, dus je vindt me regelmatig in een bioscoop of in concertzaaltjes in Chur en in Zürich. Na mijn studie ben ik teruggekeerd naar Zwitserland om op mijn oude stageplaats verdere werkervaring op te doen. Werken kon ik daar fijn combineren met sightseeing en wandelen. Ze boden mij een fulltimebaan aan en die kans heb ik niet laten schieten, want ik kon hier ontzettend veel leren en veel ervaring opdoen in een gezellig team waarin ik mij echt thuis voelde.
Toen ik uit Nederland vertrok was het niet mijn bedoeling dat ik permanent in Zwitserland zou gaan wonen. Eerlijk gezegd, ben ik daar eigenlijk na vier jaar nog steeds niet helemaal uit. Mijn droom is de komende jaren nog wat meer te gaan reizen om wat meer van de wereld te ontdekken. Zwitserland is gelukkig niet zo heel ver weg van Nederland. Mijn familieleden en goede vrienden komen hier graag op bezoek. Zelf ben ik regelmatig in Nederland te vinden. Even een weekendje naar Nederland gaan, zit er jammer genoeg niet in, het blijft toch al gauw minimaal acht uur rijden.”
“Het Zwitsers dialect heb ik onderschat”
Voor veel landverhuizers kan de taal van het nieuwe vaderland een struikelblok zijn. Ook voor Vera werd duidelijk dat het Duits dat ze op school geleerd had, hier niet altijd toereikend was. Vera Geenen: “In het begin had ik vooral moeite met de taal. Ik kon me goed in het Duits verstaanbaar maken, maar ik had onderschat hoe anders het Zwitsers dialect zou zijn.
Net als in Limburg heeft hier ook elke regio of zelfs elk dorp zijn eigen versie van het dialect en dat maakt het er niet gemakkelijker op. Gelukkig is iedereen hier heel behulpzaam en omdat je de plaatselijke taal dagelijks om je heen hoort, leer je de taal toch snel.
Ondertussen weet ik niet of ik nog wel normaal ‘Hochdeutsch’ kan spreken zonder Zwitsers accent. In het team waarin ik werk zitten mensen van diverse nationaliteit. Onderling spreken we vaak Engels. Met de buitenlandse collega’s ondernemen we ook buiten werktijd regelmatig leuke dingen en we hebben steun aan elkaar.
Heidi
Naast het wennen aan de taal die hier gesproken wordt, heb ik ook moeten wennen aan de grote hoeveelheden sneeuw die er in de winter regelmatig kunnen vallen. Ik wil niet weten hoe vaak ik de afgelopen winters mijn auto volledig uit heb moeten graven. Bij een vroege dienst moest ik me soms een weg banen naar de kliniek door een halve meter sneeuw!
De eerste jaren heb ik in het personeelshuis in Valens gewoond. Valens is een klein boerendorpje met een waanzinnig uitzicht over het Taminatal. Even buiten het dorp zit je midden in de natuur. Je kunt er naar de Taminaschlucht lopen, waar lang geleden (1240 red.) een warmwaterbron werd ontdekt met water van ongeveer 36,5 graden. Men geloofde in de helende werking van dit warme water en er werd hier een badhuis gebouwd dat uitgegroeid is tot de revalidatiekliniek waarin ik nu werk. Sinds kort woon ik in het idyllische wijndorpje Fläsch. Dat ligt tegen de grens van de kantons St. Gallen en Graubünden. Dit is het Heidiland waar de bekende geschiedenis van Heidi en Peter zich ooit heeft afgespeeld.
Trots
Vergeleken met Zwitserland is Nederland toch wel erg plat, verder ervaar ik eigenlijk geen grote verschillen met Nederland. De mentaliteit van de Zwitsers lijkt best veel op die van de Nederlanders. Wel zijn Zwitsers super trots op hun eigen land en regio. In elke stad of dorp hangt wel een Zwitserse vlag. Het hele jaar door worden in elke supermarkt veel producten uit eigen land en regio verkocht. Vooral in de aanloop naar de Nationalfeiertag (1 augustus red.) kleurt het hele land rood-wit van de Zwitserse vlaggen, vergelijk het maar met de oranjegekte rondom de Nederlandse Koningsdag in veel grote steden in Nederland.
Of ik Nederland mis? Eigenlijk niet echt. Wel mis ik natuurlijk mijn familie en vrienden.
Even snel met de fiets ergens naartoe gaan, al is het maar om een kleine boodschap of een frietje te halen, is er hier niet bij. Carnaval wordt hier plaatselijk wel wat gevierd, maar het is toch echt wat anders dan onze Limburgse Vastelaovendj waar je lekker op zijn Limburgs mee kunt zingen tijdens de Statiefestatie. Voor de grote muziekfestivals zoals Lowlands en Pinkpop kom ik wanneer dat mogelijk is, graag toch even weer naar Nederland toe. Of ik nog ooit blijvend naar Nederland terug kom, weet ik nog niet. Misschien wel, misschien niet. Voorlopig heb ik het hier naar mijn zin en ben ik druk genoeg met werk en studie”, zegt Vera tot besluit.
