Wil je dit jaar nog één keer de sfeer proeven van een winkeltje dat pure nostalgie uitstraalt, loop dan in de decembermaand binnen bij de winkel van mevrouw Smeets – van Lier aan de Molenweg 21 in Roggel. Vanaf 1968, dus al 56 jaar lang, verkoopt mevrouw Truus Smeets (Roggel 1931) in haar winkel dierbenodigdheden en hengelsportartikelen. Oudejaarsdag gaat echter de deur blijvend op slot. Vanaf zaterdag 30 november volgt vooraf een heuse opheffingsverkoop. Hallo Magazine ging met de 94-jarige mevrouw Smeets en haar zoon Huub aan de keukentafel in gesprek over de aanstaande winkelsluiting. Natuurlijk in de morgenuren, want voor een middagafspraak heeft Roggels oudste winkelierster echt geen tijd. Dan roept de plicht weer en staat ze zoals altijd achter de toonbank om haar klanten van dienst te zijn, en dat dus al meer dan een halve eeuw lang.
‘Piet van de mulder’
“Onze straat, de Molenweg is genoemd naar de molen die hier vroeger schuin achter ons huis stond”, vertelt mevrouw Smeets. Ter illustratie laat ze foto’s zien van de vroegere situatie. In haar keuken hangt ook een kleurrijk schilderij van de verdwenen molen. “Die windmolen werd door terugtrekkende Duitse soldaten één dag voor de bevrijding van Roggel compleet vernield”, vervolgt mevrouw Smeets. “Ze plaatsten een kar vol munitie in de molenberg. Met één luide klap restte van de molen van mijn mans familie enkel een puinhoop. Piet heeft aan die molen wel zijn bijnaam ‘Piet van de mulder’ overgehouden.”
”In dit pand is daarna nog jarenlang met een hamermolen gemalen”, weet zoon Huub Smeets. “In 1968 wordt er gestart met de winkel. Mijn moeder werkte in de winkel en mijn vader had elders werk gevonden.”
“Geheel vernieuwd en gemoderniseerd’
Die winkel van de familie Smeets wordt al snel in 1972 ‘geheel vernieuwd en gemoderniseerd’. Zo staat het vermeld op een uitnodiging voor de klanten die in huize Smeets zorgvuldig bewaard is gebleven. Sindsdien is er volgens de familie Smeets in het winkelpand niets meer veranderd, of het zou de komst van een pinautomaat moeten zijn, want die was er destijds beslist nog niet. Wat in 1972 nog nieuw en modern genoemd werd, wijkt in alle opzichten af van de hedendaagse winkelinrichting, maar het roept wel de sfeer van vervlogen tijden op.
“Ik zal er wel echt aan moeten wennen”,
Drie middagen in de week én op zaterdag staat de hoogbejaarde maar nog altijd vitaal ogende en nog steeds zelfstandig wonende mevrouw Truus Smeets op haar vaste stek achter de grote toonbank in ‘haar’ winkel. Komende december dus voor het laatst. Het is een beslissing die ze samen met haar kinderen heeft genomen. “Ik zal er wel echt aan moeten wennen”, zegt mevrouw Smeets. Hobby’s heb ik eigenlijk nooit gehad. Die winkel was mijn lust en mijn leven en de zaak heeft mij er door gesleept toen mijn man plotseling overleed. Nu is het goed geweest. Ik ben 94. De omzet loopt al jaren wat terug. Vogelvoer en dierbenodigdheden kun je tegenwoordig bijna overal kopen. De klanten ga ik zeker missen. Dat zijn veelal mensen uit Roggel of uit de omliggende dorpen. Ook mensen die op de Leistert verblijven, lopen in het visseizoen geregeld binnen. Ze zullen straks allemaal ergens anders naar toe moeten gaan”, concludeert ze met enige weemoed. De sluiting gaat haar niet in de koude kleren zitten.
Van zangzaad tot papegaaienvoer
Op de meterslange toonbank in de winkel worden letterlijk artikelen ‘getoond’ zoals loden gewichtjes voor vissers. Achter de toonbank, tegen de achterwand, staat een grote hoge donkerbruine houten kast met schappen en talloze vakken en bakken. Kaartjes met opschriften, variërend van zangzaad tot papegaaienvoer, geven aan welk soort voer er in opgeslagen is. Een koelkast herbergt levende have die vissers graag aan het haakje van hun hengel bevestigen. De minder fraaie geur van meelwormen en maden komt je bij het opengaan van de deur direct tegemoet. Snel maar weer dicht die deur.
De winkelrekken zijn nog steeds redelijk gevuld met allerlei uiteenlopende zaken. Vogelkooien, honden- en kattenvoer, drinkbakjes, riempjes, hengels en dobbers in allerlei maten. Teveel om op te noemen. Een leefnet, een schepnet, een ‘smoke oven’ en een vissershoedje in camouflagekleuren zijn vanaf de straat goed zichtbaar achter de grote etalageruit. Twee paar visserslaarzen maat 47 wachten nog op een nieuwe eigenaar. “Ik kan er zelf niets mee”, zegt mevrouw Smeets. “Ik heb zelf maat 39! Misschien kan ik er de komende maand nog iemand een plezier mee doen. We gaan het zien.
Zou je al mijn klanten willen bedanken voor hun klandizie in de afgelopen jaren? Dat zou heel fijn zijn.” Bij deze gedaan!
