Het nieuwe jaar was amper begonnen of we zaten alweer midden in de rampspoed. Crisis op crisis, maar deze keer lag het eens niet aan het kabinetsbeleid. Op 11 januari sloegen allerlei diensten alarm: weerwaarschuwingen, voorzien van diverse kleurcodes buitelden over elkaar heen. Allereerst zouden vanuit het westen onweersbuien overtrekken. Hagel, levensgevaarlijke windstoten en stromen regen, die de zondvloed tot een kabbelend binnenwatertje zouden doen verbleken. Rijkswaterstaat had sowieso al een drukke ochtendspits verwacht. Reden waarom het dringende advies werd gegeven de navolgende donderdag thuis te werken, zodat Nederland niet aan de totale chaos ten onder zou gaan.
De zorg sloeg om in totale paniek toen een dag later lang niet iedereen zich aan dat advies bleek te houden. Op Twitter brak de hel los. Wisten de Nederlanders wel waar ze mee bezig waren? Waren we collectief waanzinnig geworden om zo’n glasheldere raad te negeren? De apocalyps was nakende en toch begaven volstrekt roekeloze horden zich over ‘s heren wegen!
Nu zal ik verder niet ingaan op de arrogantie die er onder het advies verscholen lag, van waaruit wordt aangenomen dat elke Nederlander in de broodwinning kan voorzien door thuis achter een laptop te gaan zitten. Maar die bewuste donderdag was ik dus post aan het bezorgen. Dat doe ik nog steeds zo’n zes uurtjes per week om een beetje fit te blijven. Want voor het geld moet je niet bij Post.nl zijn. Dat wil zeggen, zolang je geen CEO bent.
Maar er zijn dus mensen die dat werk iedere dag doen. Zoals er ook bouwvakkers bestaan, chauffeurs en havenarbeiders, om maar een paar beroepsgroepen te noemen. En die weten allemaal al jaren dat het in ons kikkerlandje driekwart van de tijd plensweer is. Die mensen zijn daar dus op voorbereid en gaan gewoon aan de slag, om dit land draaiende te houden. Mijn chef bij de post heeft mij dan ook nog nooit gebeld om me te vragen alsjeblieft thuis te blijven, ongeacht of het nu warm, koud, nat of glad was. Ik geloof ook niet dat één van die weertypes als geldig excuus zou worden geaccepteerd, wanneer ik zelf het initiatief daartoe nam.
Wel liep ik, met het water in mijn schoenen, te denken aan allemaal die mensen die nu wél achter de computer zaten met een kop koffie. Niet om thuis te werken maar om op Facebook te schelden op postbezorgers. Lekker met het kacheltje aan en een langlopend energiecontract, klagen over waar al die bestelde pakjes blijven. Want als je daarvoor naar de lokale middenstander moet, zou je wel eens nat kunnen worden. Of minstens moe.
En zo bereikte ik het laatste deel van mijn route, de doodlopende straat waar het Bisschoppelijk College ligt.
Daar trof ik dan toch de door Rijkswaterstaat voorspelde ravage aan: één opeenhoping van in de regen blinkend blik. Geen enkele leerling leek namelijk bestand tegen de heersende weersomstandigheden.
Alle pappa’s en mamma’s hadden het thuiswerk blijkbaar even gelaten voor wat het was, om het angstige kroost van school op te halen. Een servicedienst die mij gedurende mijn tijd op Scholengemeenschap Sint Ursula in Horn overigens nooit vergund was. Het gevolg van deze massale reddingsactie was wel dat voorlopig niemand nog voor- of achteruit kon...
Behalve ik dus, met mijn postfiets. Glimlachend laveerde ik tussen de toeterende bende door, op weg naar een warme douche thuis. En ja, het was een beetje een gemeen lachje, dat geef ik eerlijk toe.
