Ik heb een besluit genomen. Misschien behoort u tot de categorie mensen die zowel besluiten als beslissingen maakt, maar ik neem ze nog steeds. Net als vroeger. Toch mogen de besluiten die gemaakt worden zich in een stijgende populariteit verheugen. Is dat erg? Ach, ik heb op deze plek al vaker uitgelegd dat taal een dynamisch corpus is en dat verandering daarom inherent is aan het verschijnsel. Het heeft dus geen enkele zin je druk te maken over veranderende taal.
Is het lelijk? Zonder meer. Het klinkt écht voor geen meter. Het is niet om u te pesten, dat ik nu ga verwijzen naar de huisband van de zojuist weer afgesloten Top 2000. Maar waar Bløf normaliter uitblinkt in teksten die qua vaagheid niet onderdoen voor toespraken van Mark Rutte, komen ze in het nummer ‘Holiday in Spain’ met de volgende dichtregel: ‘Misschien neem ik Spanje als besluit’. Toegegeven, dat blijft een formulering die zo krom is als een hoepel, maar stel je voor dat zanger Paskal Jacobsen had gezongen: ‘Misschien maak ik Spanje als besluit.’ Dan had het helemáál nergens meer over gegaan.
Maar goed, ik nam dus een besluit. De plannen daartoe had ik ook al eerder aangekondigd in dit blad, maar dat is zo lang geleden dat u het inmiddels vast al vergeten bent. Op 16 maart ben ik officieel verkiesbaar voor de gemeenteraad. Geen zorgen, dat kan ik prima combineren met dit werk. Ik woon immers niet in Leudal, Maasgouw of Nederweert, dus u kunt ook niet op mij stemmen. Geen belangenverstrengeling derhalve, maar ik blijf u wel gewoon schriftelijk bestoken met mijn bespiegelingen en observaties. Voor het overige richt ik mijn activisme op de stad Roermond, die dat in mijn optiek best nog kan gebruiken.
Ik zag daarin echter ook een aanleiding om u eens kennis te laten maken met één van mijn grote inspiratoren. Nu eens iemand anders dan Jules Deelder. Ik heb het over Karel Glastra van Loon, vooral bekend van zijn romans ‘Lisa’s adem’ en het verfilmde ‘De Passievrucht’. Maar ik ontdekte de schrijver, columnist, cabaretier, publicist én politiek activist al eerder. In 1997 debuteerde hij namelijk met een verhalenbundel over zijn ervaringen bij het maken van documentaires. Zo was hij onder meer in China tijdens het neerslaan van de protesten op het Plein van de Hemelse Vrede, in Koeweit na de Golfoorlog en in Nicaragua na de Sandinistische revolutie. Zijn bevindingen legde hij vast in het boek ‘Vannacht is de wereld gek geworden.’ Een aanrader wat mij betreft.
Zes jaar later zou ik zelf in Nicaragua terecht komen. Daar had je trouwens een heleboel inentingen voor nodig, waar niemand zich in die dagen druk over maakte. Bovendien leerde ik daar meteen hoeveel dom geluk ik had gehad, dat ik in Nederland was geboren. Maar ik leerde van Karel Glastra van Loon ook hoe hard het nodig is én hoe moeilijk het soms kan zijn om dat geluk in stand te houden. Zijn overlijden, in 2005 op 42-jarige leeftijd, was een schok voor me. Maar hij liet ons veel na. Hij had geschreven en samengewerkt met de uit Panningen afkomstige Peer Engels. Met de in 2020 ook al veel te vroeg overleden Bob Fosko en Jan Paul van der Meij maakte hij onder de titel ‘Een mens is meer’ het lijflied van de Socialistische Partij. Als activist van die partij had hij al diverse boeken over maatschappelijke thema’s geschreven, maar het was die éne strofe uit dat lied dat mij over de streep trok om ook in actie te komen:
‘Blijf niet mokkend aan de kant staan
Stel een daad en toon je moed
Laat je woede hand in hand gaan
Met het goede dat je doet’
Dik twintig jaar later vormden die woorden opnieuw een aansporing om een knoop door te hakken.
En mocht er over enige jaren een afstotelijke taaltrend ontstaan die bepaalt dat we vanaf dat moment knopen doorsnijden, losmaken of uiteen peuteren, dan zal me dat een rotzorg zijn. Als er dan in ieder geval nog maar jongeren zijn voor wie de kracht van de boodschap even motiverend werkt...
