En heb je dit boek al gelezen? Dit boek met de uitdagende titel ‘De meeste mensen deugen’ staat al weken in de top 10 (non-fictie) en is sinds september 2019 aan de 6e druk toe. De titel is erg gewaagd en maakte mij in elk geval nieuwsgierig.
Het boek gaat over een nieuwe geschiedenis van de mens! Nu is geschiedenis nooit mijn favoriete vak geweest, maar over een nieuwe toekomst nadenken, dat past wel in mijn straatje.
Gelukkig had ik de luxe dat ik een hele week voldoende tijd en rust had om er eens goed voor te gaan zitten.
Eerlijk gezegd kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en begon ik meteen met lezen,
ondanks het aantal bladzijdes (467). Vanaf het begin werd ik meegenomen op een bijzondere reis door de geschiedenis. Ik ontdekte dat geschiedenis eigenlijk erg boeiend en zelfs fascinerend kan zijn. Heel veel vragen en beelden kwamen voorbij.
De verhalen zijn ook schokkend en confronterend, maar de kernboodschap van het verhaal past helemaal bij mijn kijk op de wereld. In mijn werk zijn wederzijds vertrouwen en wederkerigheid namelijk ook de belangrijkste pijlers. De geschiedenis wordt soms overgoten met smakelijke sausjes van psychologie en lesjes economie. Een bijzondere mix die naarmate de reis vordert.
Telkens als ik het boek dichtklap verheug ik me alweer op het volgende moment, waarbij de schrijver me als reisleider meeneemt naar hoogtepunten en dieptepunten! Totdat ik net over de helft in het beloofde land aankom; in het landschap waar de zon altijd schijnt en de harten van mensen verwarmt. Waar vertrouwen het wint van angst, hel en verdoemenis. Weggedreven van de zwarte bladzijdes van onze geschiedenis, samen onderweg naar een hoopvolle toekomst.
Nu ja, ik blijf geloven in het goede van de mens, ook al bewijst de geschiedenis vaak het tegendeel.
Maar als we elkaar niet meer durven vertrouwen, wat heeft het leven anno 2020 dan nog voor zin? Zware kost en prangende levensvragen die me uitdagen om dichtbij mezelf te blijven.
De rode draad in het boek is een duidelijke boodschap: ‘als we elkaar meer durven te vertrouwen en bereid zijn om echt en liefdevol naar elkaar te luisteren...dan kunnen we toegroeien naar een betere toekomst voor iedereen! Want contact, écht contact, is de sleutel tot de ander.’
Is het een utopie om te hopen dat er op deze prachtige aarde een plekje is voor iedereen? Waar mensen vanuit hun intrinsieke waarde mogen zijn wie ze willen zijn en als vanzelfsprekend weer voor elkaar willen gaan zorgen? Deze droom is de basis van mijn werk en mijn visie op het leven. Al vele jaren probeer ik uit te leggen waarom het zo belangrijk is dat we vanuit vanzelfsprekendheid elkaar zouden moeten willen ontmoeten.
Dat is toch waar we gelukkig van worden; meer zin en minder oppervlakkigheid. Gewoon, omdat we mensen zijn en anderen nodig hebben om te groeien en bloeien. De wonderlijkheid van het bestaan zit in gewone dingen, zoals het lezen van een goed boek. Eigenlijk is het een kwestie van ‘sociale armoede’ dat deze vanzelfsprekendheid verloren is gegaan door angst, belangen of strijd.
Maar intussen is uit vele wetenschappelijke onderzoeken gebleken, dat een liefdevolle manier van samenleven, de nieuwe weg naar warmhartige en respectvolle gemeenschappen is. De schrijver geeft ook een aantal sleutels mee, hij noemt dit 10 geboden. Nu dat gaat me net te ver, maar ik schaam met niet voor mijn vertrouwen in de mens. Onbetrouwbaar is ons huidige systeem van zorg, dat geldgedreven is en voor velen onbetrouwbaar en gebaseerd op macht en belangen. In deze samenleving zijn mensen een product geworden en is de zorg voor elkaar een resultaat gedreven systeem. Dit hebben we allemaal samen en met elkaar opgebouwd. Ik herkende me vooral in het hoofdstuk waarin hij Buurtzorg omschrijft als een innovatieve en gedurfde werkwijze. Een manier van werken waarbij vertrouwen het wint van controle.
En ja, ik ben (nog steeds) blond en sommige vinden me naïef, maar het lezen van dit boek motiveert me nog meer om vooral door te gaan met mijn missie en samen met mensen als Rutger (schrijver) te werken aan een nieuwe samenleving waarin er weer ruimte is om te spelen, tijd voor elkaar en er gewoon voor een ander willen zijn! Met dank aan Rutger, voor deze positieve boodschap. Er is nog hoop!
