“Maria breit den Mantel aus”. Het is een oud Duits Marialied, schriftelijk daterend uit 1640. Mariabeelden waren vaak voorzien met een prachtige mantel. Zoals nog steeds bij het OLV Sterre der Zee beeld in de OLV basiliek te Maastricht.
Een mantel biedt bescherming, tegen regen en kou. Het verwarmt. Een mantel geeft ook status weer. Denkt u maar eens aan de heilige Martinus die een grote rode mantel draagt vanwege zijn officiersrang in het leger. Hij deelt die mantel in tweeën om de bedelaar die in nood was te verwarmen. Door een deel van zijn status af te staan, geeft hij een medemens een stukje menselijkheid.
De moderne mantels die we in deze dagen zien, zijn de in groen of blauwe plastic mantels die de zorgverlening of de priester nu draagt om zich te beschermen tegen het corona. Veilig ingehuld, haast anoniem staat hij of zij een zieke of zelfs stervende bij. Een stukje waardigheid in een benauwde en angstige tijd, ondanks dit pak.
In de meimaand denken we vaak aan Maria. We bezoeken een kapelletje, steken een kaars aan, of bidden wellicht de rozenkrans. We zoeken troost bij een moeder. Ik weet niet hoe dat bij u was, maar als ik tijdens mijn jeugd iets had uitgespookt of ik was verdrietig, ging ik altijd eerst naar mijn moeder. Moeders zijn vaak wat begripvoller, zachtaardig en niet zo snel boos.
Wat heeft Maria in haar leven niet aan moeilijkheden, beproevingen en lijden doorstaan. Haar zoon als klein kind kwijtgeraakt in de drukte en terug gevonden in de tempel. Uiteindelijk haar zoon ziet sterven aan het kruis. De uiterste vorm van liefde: Zijn leven gegeven voor ons. Via Maria mogen wij naar Christus. Zij is diegene die verwijst naar haar Zoon.
Zij geloofde in barmhartigheid, in elkaar zien staan, in elkaar helpen als het begin van die betere wereld die God beloofd had.
Twee duizend jaar geleden begon haar kaarsje te branden, klein en onbeduidend.
Niemand en niets heeft dat kaarsje ooit uit kunnen blazen, getuige de ontelbare kaarsjes die voor haar iedere dag worden aangestoken.
Kleine kaarsjes die ons er aan herinneren dat we juist als zij maar kleine mensen zijn, kleine mensen, wel goed genoeg om ons te haasten juist als zij als het er om gaat iemand te helpen, om iemand te zien staan, om barmhartig om te gaan met elkaar.
Blijf gezond, niet angstig, maar kijk met hoop en geduld vooruit.
Marcus Vankan, pastoor
