Onlangs maakte de gemeente Leudal de verkoop van twee gebouwen bekend: het voormalig gemeentehuis in Haelen en het vroegere Rabobankgebouw in Heythuysen. Daarbij werd meteen aangegeven dat het de bedoeling is dat er huurappartementen in zouden komen. Voor een deel zou er zich ook detailhandel of horeca kunnen vestigen, maar de voorkeur op de verdiepingen betrof levensloopbestendige woningen. Veel duidelijker kan het toch niet verwoord worden.
Het weerhield een deel van de bevolking echter niet om op social media los te gaan. Een letterlijke bloemlezing: ‘Asielzoekers erin.’ ‘daar ben ik dus ook bang voor dat het tijdelijk eenn9pvang word voor diearsielzoek mensen (sic).’ ‘Dan is het zo onbewoonbaar gemaakt door hun dan kan het gesloopt worden.’ ‘Één en al ellende met die lui.’
Een paar dagen later, bij het nieuws over plaatsing van nieuwe wooncontainers bij het AZC in Baexem viel het eigenlijk wel mee. Daar werd meer met emoji’s gewerkt. U weet wel, die leuke variëteit van duimpjes, hartjes en gezichtjes, die het totale spectrum van menselijke gevoelens zo helder en efficiënt kunnen uitdrukken. Lekker makkelijk. Je hoeft niet eens een poging te doen een volzin te produceren. Nou ja, duimpjes en hartjes ontbraken eerlijk gezegd volledig. Ik zag alleen verbaasd kijkende en rode, ontploffende hoofdjes.
Ik vroeg me af wat die verbazing en woede nu feitelijk te betekenen had.
Wilden al die mensen soms ook allemaal een eigen container, met alleen de meest noodzakelijke basisvoorzieningen?
Zoals u weet is er echter ook nog een wereld buiten de social media. Daar onderscheppen gewapende en gemaskerde mannen vluchtelingen op zee voor de Griekse kust. De motor van hun gammele boten wordt onklaar gemaakt en ze worden teruggeduwd naar Turkse wateren. Zij die Grieks grondgebied wel bereiken worden niet, zoals de wet voorschrijft, naar een testlocatie voor corona gebracht om hen daarna voor registratie en asielaanvraag naar een opvang te vervoeren. Nee, ze worden geslagen, beroofd van het weinige dat ze bezitten en met geweld in officiële kustwachtschepen gedwongen, om vervolgens ook naar Turkse territoriale wateren te worden gevaren.
Elders in die wereld chanteert de Belarussische dictator Loekasjenko met steun van Vladimir Poetin de EU. Hij misbruikt daarvoor vluchtelingen die klem zitten in de winterkou aan de Poolse grens. ‘Misschien zal ik in Belarus de dood vinden, nadat ik de dood in Syrië al ontvlucht ben’ zegt één van hen. ‘Maar we hebben geen keus.’
‘Je wordt tenminste niet geslagen, zoals de Turkse grenswachters doen’ zegt de ander. Ze komen niet alleen uit Syrië, de vluchtelingen. Ook uit Afghanistan. Het land dat we gingen meehelpen ‘opbouwen’. Maar waar we een grote groep mensen die voor ons land werkten, journalisten, tolken en fixers, aan hun lot overlieten toen ook de Amerikanen zich terugtrokken. Over het lot van de vrouwen zwijg ik hier nog.
We kunnen Loekasjenko de schuld geven. Of Erdogan. Of de Griekse overheid. Of we kunnen het hebben over de afspraken om de vluchtelingenopvang over Europa te verdelen. Waar dus niets van terecht is gekomen. Solidariteit? Kent iemand dat woord eigenlijk nog? Kunnen we wel solidariteit verwachten van Europa, als we in eigen land het niet eens voor elkaar krijgen het ‘corona samen onder controle te krijgen’? Als we denken de problemen met hoge muren en hekken op te lossen, heb ik teleurstellend nieuws. En dan moet de klimaatvluchtelingenstroom nog op gang komen.
Als ik de dagbladpagina omsla waar ik las hoe de Europese Unie mensenrechten en de rechtsstaat verkwanseld heeft om vluchtelingen en migranten tegen te houden – er kwamen inmiddels al meer dan tweeduizend mensen om het leven door de illegale ‘pushbacks’ – stuit ik op een advertentie. Ik kan op reis naar winterwonderland. Acht dagen voor slechts 2395 euro per persoon, om een gegarandeerd witte kerst te vieren in het noordoosten van Europa.
Kerst? Oh ja, natuurlijk. Snel even het internet op. Want je zult zien, voor je het weet is er geen plaats meer in die herberg...
