'Krieg dich eine sjtool en doot dich van de bein.' De vrouw die mich binne haaj gerope, waas zeker vieftiën jaor aojer as ich. Ich kindje häör al mien gans laeve. Väöral van zeen, want väöl haje we neet mèt ein gekaldj. Ich kós mich dao tenminste niks van herinnere. Ze haaj mich aan zeen kómme loupe en haaj gedachtj: 'Dae krieg ich mich.' Woeëväör ze mich wool kriege, is gauw gezagdj. Dao mós ein noew batterie in de käökeklok. Mer die hing hoeëg aan de moer. Ze dors zelf neet miër op ein trapleijer. Begriepelik. Daoväör haaj ze achter de raam zitte te kieke tot ze emes naeve zoog kómme dae ze kós vraoge. Det waas ich dus. Zoeë kwoom het det ich emes op eine raam huerdje toeke.
Ich keek óm mich haer en zoog häör winke. Of ich nao binne wool kómme? Natuurlik deej ich det. Aeve tösse häökskes: as mich detzelfdje in Amsterdam op de Wallen waas äöverkómme, waas ich lichtelik hel doorgeloupe. Want dao kóm ich allein as Ellie bie mich is. Mer det is get angers. De vrouw waas blie mèt mich en vroog of ich häör wool helpe. Wie ich det haaj gedaon en de klok weer waas trökgehange, wool ze per se det ich ein tas thië mèt häör drónk. Daoväör zag ze dus waat in de iërste zin baove al sjteit.
Óngertösse det de thië sjtóng te trèkke, zat ze zich naeve mich. 'Väörig jaor kós ich det nog zelf,' zag ze. 'Mer ich troew mich neet mier. Ich bèn wied eweg van de bein. En as de bein neet mier wille, mós se anger miense naoloupe. Dan bès se pas echt aod.' Woeë ich sjoew väör waas, gebäördje. Ze begós oetgebrèdj äöver häör gezóndjheid te klage. Gelökkig waas de thië good. Ze sjödje mich ein tas in en zat ein trómmel keukskes väör mich neer. 'Krieg oet. Pak d'r mer twië. Ich moog ze neet höbbe. Sókker is sjlecht väör de bein.' Ich haaj het in de móndj, mer zjweeg: 'Maaktj uch op uere laeftied toch gein dieke bein.'
2024, waek 7
