Nu het jaar 2021 stilletjes naar zijn eind loopt, is het ook weer de tijd van het omkijken naar de afgelopen twaalf maanden. Het jaar 2021 was er een waarin zoveel gebeurde, maar waarin er ook zoveel kon. Ik probeer nu een beeld te scheppen van de strijd die zich zo door alles heen bewoog.
Maar voordat we verder gaan: ik luisterde – het zal het voorjaar wel zijn geweest – op een donkere doordeweekse avond naar de cd ‘Made in Heaven’ van de popgroep Queen, met allerlei nummers die waren opgenomen vlak voor de dood van zanger Freddy Mercury. Ook al versta ik er zo niets van, toch is het gevoel voor muziek bij mij uitstekend in orde. Ik hoorde geheel plompverloren het prachtige nummer ‘I was born to love you’ en ik was verbaasd, zo mooi! Alsof een minstreel Queen had onderwezen in de kunst van het muziek maken. En nu vraag ik me af: ‘Waarom staat dit nummer niet in de Top2000?’
Maar dan gaan we verder over strijd: het jaar begon met de vreselijke rellen in onder andere Eindhoven en eindigde er mee in onder andere Rotterdam. Strijd is er altijd geweest tussen de overheid en al die demonstratiegroepen, tussen de overheid onderling of tussen de demonstratiegroepen onderling. Dat maakt niets uit. Heden den dage kun je demonstreren tegen de coronamaatregelen, tegen de klimaatveranderingen, tegen racisme, tegen onderdrukking van de lhbtiqapc-ers, tegen onderdrukking van mensen met beperkingen. Je kunt voor zoveel dingen gaan staan, wat ik overigens een heel goed recht vind. Maar straks vraag je je af: waar ben ik nu eigenlijk voor? Als a-seksueel die tegen de coronamaatregelen strijdt, met het klimaat in het achterhoofd en het racisme zijdelings in het vooruitschiet?
En als we aan vroeger denken: je had de provo’s en de hippies in de jaren ’60, al waren de laatsten er vooral op uit om door middel van love en vrije seks het etablissement van de keurige samenleving omver te duwen, wat dan weer tegen het zere been gericht was van het soort mensen die zich later in de SGP zouden verenigen. In de Tweede Wereldoorlog had je de verzetsgroepen en de collaborateurs, die op hun eigen manier hun strijd voerden. Ik kan en mag maar niet begrijpen dat er nog altijd mensen zijn die de Holocaust niet erkennen. Ook dit is een strijd uit de hedendaagse tijd.
Of is toch de strijd tegen de eenzaamheid? ‘Eenzaamheid, wat zijt ge overbevolkt’ schreef mijn wijze leraar Nederlands Joep van Amelsvoort vroeger op toen ik aan het nadenken was over een subtitel voor het boek ‘Van de koele meren des doods’ van Frederick van Eeden. Hoe kon hij weten dat eenzaamheid 33 jaar na dato zo’n impact op de maatschappij zou hebben? Ik heb die zin in elk geval altijd bewaard en vandaag schrijf ik hem voor u op. Het beste wat je hiertegen kunt doen, is gewoon iedereen altijd groeten. Gelukkig woon ik in Ospel, daar groet iedereen mekaar.
En ja strijd … het doet me toch aan iets grappigs denken: Napoleon Bonaparte had naar het schijnt zo’n 60 minaressen. Nu heb je dus ook mannen die ervoor strijden om 60 minaressen te krijgen, maar dit niet lukt.
Napoleon: ‘chére Sarah, qui est ce garçon?’ (Lieve Sarah, wie is die jongen?’
Sarah: ‘C’est ton fils André, mon cher’ (Dat is je zoon André, mijn lieve)
N: ‘Pourquoi je ne suis pas au courant?’ (Waarom weet ik daar niets van?)
S: ‘Tu étais toujours avec ces 59 autres maïtresses’ (Je zat nog bij die 59 andere minaressen)
N: ‘Eh bien, vous auriez pu m’envoyer une tasse, non? (Ach, je had me toch een nappje kunnen sturen?’
Ik wens u heel fijne feestdagen toe en tot in 2022! En toe, lieve mensen, luister eens naar ‘I was born to love you’. Het doet je altijd weer teruggaan in de tijd.
Werner Bloemers, december 2021.
