Leven we niet in een lichtelijk verknipte wereld? Om tot deze conclusie te komen hoef je niet te zijn afgestudeerd. De publicitaire vloedgolf die Nederland overspoelde na de onthullingen over hitsige Voice-medewerkers is er slechts één voorbeeld van. Maar zulk wangedrag en bijhorende krokodillentranen van de Jeroentjes, Ali B-tjes en Marco-tjes onder ons verbazen toch niet echt? De intimidatie en versluierde chantage waarmee jonge Voice-kandidaten te maken kregen is natuurlijk stuitend en schandalig, maar de kiem hiervoor is al veel eerder gelegd. Niks nieuws onder de zon. Dat maakt het verschijnsel niet minder misselijkmakend, maar ik vraag me wel af of de ophef in alle gevallen even terecht is. BNNVara rammelt fors aan de poten van het John de Mol-imperium, maar hier of daar heeft iemand bij deze omroep een portie boter op het hoofd waar een ouwerwetse boterberg niet tegenop kan.
Cultuur, gebruiken en omgangsvormen (of het gebrek daaraan) vallen niet uit de lucht. Zij zijn het resultaat van een optel- en aftreksom die door de jaren heen wordt gemaakt. Voorbeeld. Tijdens alle opwinding over wantoestanden bij de Voice viel geregeld het woord dickpic.
Hoewel ik vermoedde in welke richting gedacht moest worden --helemaal onnozel ben ook ik niet-- googelde ik eens naar informatie over dit gezwollen verschijnsel.
Het was diezelfde verontwaardigde BNNVARA die in een artikel van 2017 mij uitvoerig en tot in detail een levendige beschrijving gaf van dit zelfrijzend vlezig baksel. En vooral hoe deze boodschappenjongen in volle glorie florerend en gloriërend een onverwachte, soms ongenode, entree kon maken. De geïnteresseerde lezer moet bijvoorbeeld eens dieper graven in uitzendingen van BNNVara’s Spuiten en Slikken. Echter, preutse en brave borsten zijn gewaarschuwd. Het zijn weliswaar uitzendingen voor jongeren, maar het is geen kinderspel. In zo’n alles-moet-kunnen-sfeer ontstaat ruimte voor een denkwereld waarin verknipte lieden een voedingsbodem voor wangedrag kunnen vinden. Dan keert ooit de wal het schip.
Af en toe moet daarom de bezem eens door de augiasstal. Sowieso kan een nieuw, schoon sopje nooit kwaad. Toevallig werd ik drie weken geleden aangenaam verrast met het fenomeen EcoBubbels, een uitvinding van wereldformaat. Onze wasmachine liep op zijn laatste benen en dan ga je eens rondkijken. EcoBubbels zijn het nu helemaal. Deze krachtig reinigende schuimbellen zijn een spetterende doorbraak op wasgebied. Het leven fleurt ervan op. Ons hele huis geurt inmiddels als een Japanse kersentuin en ik ben voorgoed verknocht aan deze schuimende wonderen. Je bespaart er bovendien energie mee en dat verzacht de pijn in deze dure, barre tijd. Wanneer ook u niet langer EcoBubbelloos door het leven wilt, raad ik u aan gauw te informeren bij uw wasmachinedealer.
U zult zien dat de wit-industrie momenteel ongekende hoogtijdagen beleeft. Echt, u wordt helemaal dolgedraaid, doorgespoeld, driedubbel gecentrifugeerd en geshaket op tenminste 1400 toeren. De Efteling kan er niet tegenop. Het caleidoscopische trommelvenster van de tegenwoordige wasmachine vormt de toegangspoort naar een nieuwe, verfrissend, pure en zuivere wereld. De bubbeltjes zorgen voortaan voor alles. Dat zei de verkoper. Zoals ik tijdens de uitleg dacht te begrijpen sorteren zij zelfs keurig de witte en bonte was en vouwen die met liefkozende aaien in kaarsrechte stapeltjes. Dat alles na een automatische zwik was- klop- stoom- spoel- en droogbewegingen. De complete strijk zit bij het EcoBubbel-apparaat nog in de ontwikkelingsfase, maar het duurt niet lang of de strijkplank kan op Marktplaats. De verkoper vertelde zijn wonderlijke riedel met overgave en ik werd rijp voor de kookwas. Het is uitsluitend aan mijn iets minder goedgelovige geliefde te danken dat we nog even verder keken. We vonden een tamelijk traditionele wasmachine, wel met iets EcoBubbel-achtigs ingebouwd. Allemaal begrijpen doe ik het niet. Ik druk gewoon op de aan/uitknop en als het mis gaat, doe ik als Pontius Pilatus.
