Op een grijze, sombere vrijdagmiddag word ik door een collega gebeld met een bijzonder verzoek. Hij had via een hulporganisatie voor mensen met problemen een vraag gekregen voor mentale ondersteuning aan een alleenstaande moeder met 6 kinderen en in verwachting van een 7e kind. De hulpverlening aan dit gezin was door allerlei omstandigheden volkomen vastgelopen en moeder was met haar 2 jongste kinderen uit huis geplaatst.
Haar partner was overleden en intussen was ze in een andere provincie terecht gekomen. Ze stond er helemaal alleen voor. Ook in deze situatie was de hulpverlening niet goed gelopen en was moeder met kinderen zonder geld in een heel slechte accommodatie terecht gekomen. Omdat ze in een andere provincie woonde, werd haar uitkering gestopt en moest ze vechten om haar kinderen een dagelijkse boterham te kunnen geven.
De organisatie die mijn collega had gebeld, had moeder in deze nood bijgestaan en ervoor gezorgd dat ze in een moeder-kindhuis werd ondergebracht. De kinderen in de leeftijd van 2 en 4 jaar dreigde ook uit huis worden geplaatst. Haar andere kinderen waren intussen in pleegzorg onder gebracht.
Moeder was hoogzwanger en helemaal murw geslagen door alle ellende en het feit dat ze haar huis en kinderen was kwijt geraakt.
Tijd om te rouwen was er niet. Toen ze eenmaal in het moeder-kindcentrum zat, kwam het goede nieuws dat de jongste kinderen voorlopig bij haar mochten blijven wonen. Moeder had geen vertrouwen meer in de reguliere hulpverlening en vroeg of er vrijwilliger beschikbaar was. Ze wilde alleen haar verhaal kwijt, een luisterend oor en deze vraag werd dus bij mij neergelegd. Gezien de schrijnende situatie, pakte ik meteen de telefoon voor een afspraak. Ik ontmoette moeder de volgende dag en was erg onder de indruk van haar verhaal en situatie.
Gelukkig hadden we meteen een klik en deze positieve ervaring was voor moeder erg belangrijk. Luisteren zonder oordeel was het enige dat ik voor haar kon doen. Ik zag hoe ze langzaam maar zeker ontspande en gaandeweg haar verhaal kon ik bedenken wat ik concreet voor haar kon doen. Ze zou binnen enkele dagen gaan bevallen en had niemand om haar heen. Als zij naar het ziekenhuis zou moeten, zaten de twee kleintjes dus alleen. In het moeder-kindhuis was verder niemand en de begeleiding mocht maar 2 uur per dag aanwezig zijn.
Dus besloot ik om een van onze vrijwilligers in te schakelen voor het moment dat de bevalling zich aandiende. De vrijwilligster kwam nog diezelfde middag kennis maken en kon ik met een gerust hart naar huis. Na een paar dagen kreeg ik een appje van de moeder dat een meisje met de naam Hana was geboren!
Maar... 5 uur na de bevalling was baby Hana, zonder overleg en reden door de kinderbescherming uit het ziekenhuis weggehaald!
Moeder en de verpleging waren geschokt over dit brute optreden, onvoorstelbaar en onmenselijk. De vrijwilligster moest moeder toen zonder baby weer naar ‘huis’ brengen. Toen ik dit hoorde heb ik meteen een aantal mensen gebeld en gezocht naar antwoorden die dit verhaal nader konden verklaren. De reden van de kinderbescherming was dat moeder ‘vluchtgevaarlijk’ zou zijn! Nu, ja hoezo, ze was net bevallen en ze zou haar 2 jongste kinderen nooit in de steek laten. Dus, waarom zou ze vluchten en waarnaartoe? Diep bedroefd en zielsongelukkig kwam moeder zonder baby Hana thuis, waar ze de haar kinderen moest vertellen dat baby Hana niet thuis zou komen. Leg dat maar eens uit, als je het zelf niet eens kunt bevatten.
Een hele toestand volgde, wederom met instanties. Tijd om van de bevalling te herstellen was er niet bij, laat staan rouwen om haar verlies. Moeder was vooral druk om zichzelf steeds opnieuw te bewijzen dat ze goed voor de haar kinderen kan zorgen. Ongelofelijk, wat kan een mens niet allemaal verdragen. Ik overwoog om de krant te bellen, maar dat zou de hele rechtsgang geen goed doen. Dus dan maar rustig blijven en bewijzen verzamelen dat moeder zelfs onder deze omstandigheden wél goed voor haar kinderen kon zorgen.
We schreven brieven en zorgde ervoor dat ze in de huidige situatie langzaam weer een eigen netwerk kon opbouwen. Lang verhaal kort, na heel veel gedoe, rechtszaken en onzekerheid, werden eerst de 2 jongste kinderen uiteindelijk weer volledig aan de zorg van moeder toegewezen.
En een maand later, omdat moeder intussen goed ingeburgerd was, werd uiteindelijk na 5 maanden, baby Hana voorgoed aan moeder overgedragen!
Wat een vreugde, eind goed al goed! Als eerbetoon aan baby Hana, hebben we deze lente een boom speciaal voor haar geplant....met de naam: Hana.
