Laatst, op een druilerige zondagmiddag was ik helemaal in de ban van ons verleden. Het verleden gericht op onze toekomst. Hoezo dan? Nu, dat heeft te maken met het gegeven dat we ons langzaam maar zeker voorbereiden op een verhuizing. Niet dat dit iets nieuws is, want dat hebben we samen al een keer of acht gedaan. Dus, je zou kunnen zeggen bijna routine. Hoewel de laatste move ongeveer 13 jaar geleden is, met de intentie om ‘voor altijd’ te blijven wonen. We waren het leven als nomaden een beetje zat en wilde uiteindelijk settelen.
De droom om naar het buitenland te verhuizen was in de jaren negentig al in het water gevallen, dus dat boek is allang dicht. Verhuizen staat in de top 3 van stressvolle levensgebeurtenissen. Er valt heel veel te regelen, naast de praktische aspecten krijg je te maken met de emotionele aspecten: behalve een woning laat je ook je woonomgeving, gebeurtenissen, gewoontes en contacten achter. Iedere keer opnieuw kwam ik in een totaal nieuwe omgeving, geen familie en vrienden om me heen. Totaal aan mezelf en mijn gezonde verstand overgeleverd. Telkens weer bleek dat het juist de buren waren die mij hebben geholpen te overleven.
Zij maakten me letterlijk en figuurlijk wegwijs.
Vertelde me verhalen over de ongeschreven regels en wetten die in die omgeving nodig waren om een plekje te veroveren. Zonder werk, geen netwerk of zinvolle dagbesteding ging ik steeds opnieuw op zoek naar balans en een thuisgevoel.
Eenzaam ben ik nooit geweest, omdat ik het vinden van nieuwe vriendschappen en uitdagingen juist erg leuk vond. Door al deze onzekere en nieuwe situaties, ben ik gegroeid en heb ik geleerd om mijn ‘vrouwtje’ te staan. En omdat er wederom een verhuizing voor de deur staat, heb ik wederom toegegeven aan mijn opruimwoede. Dan blijkt opeens dat ik meer verleden, dan toekomst heb…..en duik ik in mijn oude agenda’s. Als je hier de tijd voor neemt, ga je echt terug in de tijd. Ongelofelijk, al bladerend in agenda’s vanaf 1992 – het jaar dat onze dochter is geboren- dan gebeurt er iets met op, zo liggend op die bank.
Filmfragmenten vliegen door elkaar heen en dan besef je hoe snel de tijd is gegaan.
Al mijmerend denk ik terug aan de dag dat we helemaal blij in ons huidige huis zijn geland.
Balans is gevonden en opnieuw ook weer nieuwe vriendschappen. Net als 30 jaar geleden spelen onze huidige buren ook nu weer een belangrijke rol in ons leven. Als het afscheid nadert begrijp ik dat in een rouwproces ben beland, ook dat hoort erbij. Hoezeer dit besluit de meest verstandelijke oplossing is, deze plek was nu eenmaal voor de meest langste tijd, ons thuis ‘oos Plekse’. Dit schreef iemand 13 jaar geleden op een kaartje en dit kaartje prijkt na 13 jaar nog steeds op de vensterbank. Vergeelt door de zon, maar nog net zo waar en nu zo confronterend! Het is bijna zover dat we ‘oos plekske’ voorgoed moeten achterlaten.
Tranen bewijzen het verlies, maar ach, dit kunstje hebben we al zo vaak geflikt…dus dan doen we gewoon nog een keer.
Zoals het leven betaamt, zonder pijn geen groei.
Het ene moment neem je afscheid, een ander moment begin je gewoon weer opnieuw. Zonder einde, geen nieuw begin. En de ervaring leert dat we hier goed in zijn. Temeer omdat we ook nu, terwijl we deze plek verlaten, de inboedel verhuizen, de vriendschap van onze lieve buurtjes in ons hart meenemen!
Dank-jullie-wel voor de beste-buren-vriendschap!
