Met Valentijnsdag als voorlopige hekkensluiter ligt een moeilijke periode achter me en dat betekent weer maanden welverdiende rust.
Ga er maar aan staan: elk jaar opnieuw wordt er een beroep gedaan op onze vindingrijkheid om speciale dagen extra kleur te geven. En zeker wanneer Kerst, je partners verjaardag en Valentijnsdag elkaar snel opvolgen ontstaan creatieve problemen waarin ik jammerlijk vastloop.
Dat levert gierende cadeaustress op en die is helaas niet te behandelen, zo verklapte mijn meelevende huisarts bij wie ik ging uithuilen. Ermee leren omgaan is de enige remedie.
Geluk bij een ongeluk is dat de ontkerkelijking de status van naamheiligen heeft laten eroderen. Mijn eigen schat is namelijk met vijf ervan royaal gezegend en dat zou er anders bij elke viering ongenadig hard inhakken.
Cadeaustress is best een vervelende aandoening. Je sjokt en sjouwt stad en land af en komt goedbedoeld met allerlei spullen thuis om het hart van je lief boterzacht te maken. Maar dat kan tegenvallen. De ontnuchtering komt al snel wanneer de eierwekker niet werkt, de wildschaar weliswaar praktisch maar niet zo romantisch is, en de badkamer al boordevol staat met dezelfde welriekende flaconnetjes, tubetjes en potjes.
En in mijn Maastrichtse jaren had ik eens het geniale idee onder de kerstboom bij feeëriek kaarslicht een opfriscursus autorijden aan te bieden aan de vrouw van mijn dromen. De vredesengel ging die kerstdagen aan mijn deur voorbij. Ik mocht nog net mee-eten. Aan lotgenoten daarom één indringend advies: slechts de juwelier biedt uitkomst. Dat is een onwrikbare, darwinistische wijsheid. Elke vrouw ondergaat een zaligmakende metamorfose zodra kleine doosjes tevoorschijn worden getoverd. Edelstenen en edelmetaal hebben een magische uitwerking op onze Cleopatra’s. Dat zit in hun DNA. Het onweerlegbare bewijs kregen R. en ik kort geleden voorgeschoteld.
CHOCOLADEGEBAKJE
Het was een frisse, maar heerlijke en zonovergoten zondagmiddag. Zo’n maartse middag waarop je de fiets van stal haalt en doelloos wat kilometers in de rondte wegtrapt. Met een matrix van fietsknooppunten is de groene loper in de regio al voor je uitgelegd en doorkruis je fluitend HALLO’s gebied. Hoogtepunt van zo’n fietstochtje is steevast de pauze. Pauzeren is überhaupt een favoriete bezigheid van me, maar het intermezzo die bewuste zondagmiddag overtrof alles. Na een kilometer of dertig vonden R. en ik het welletjes en zochten in centrum Heythuysen, beetje schuin tegenover een juwelierszaak, een leuke lunchroom op. Koffie werd besteld, en een onweerstaanbaar chocoladegebakje zorgde voor een glucosestoot van formaat. Het vermanend woord van de medische hulptroepen was even van later zorg. Het tafereel aan de overkant van de straat was pas echt spannend. Voor de ogen van het lunchroompubliek ontrolde zich een eenakter die in elk plaatselijk cultuurhuis staande ovaties had opgeleverd. En in dit theater zaten wij eerste rang.
Aan de andere straatzijde kwam een rijzige heer aangelopen, keurig in het pak gestoken, de zestig al ruim gepasseerd. Naast hem dartelde een struise blondine in volle bloei, naar schatting eind twintig. Moeder Natuur had haar kwistig en kundig geboetseerd en de dame was daarvan ook op de hoogte. Het stelletje was overduidelijk niet pa en dochter.
Hier was sprake van een pril en ontluikend proces van verbinding tussen generaties zoals de Schepper dat had bedacht; over de verbindende motieven kan getwist worden maar dat doet aan de hevigheid van het proces niet af. De welgevormde blondine was niet kouwelijk aangelegd en droeg ondanks het frisse weer een vrolijk en luchtig rokje dat af en toe speels opwaaide, als een frivool voorschot op rokjesdag.
GOLDDIGGER
Het fladderend rokje maakte dat de mannelijke lunchroombezoekers niet erg opschoten met het consumeren van de bestelde versnaperingen. Een dame aan het naburig tafeltje, zurig gezicht stijf gebeiteld in de make-up, vond de romance hoorbaar niks. Beslist een geval van jalousie de métier. Het paartje kwam ter hoogte van de juwelierszaak en een ongeschreven oerwet voltrok zich. De man maakte gehaast een zijdelingse vluchtpoging om de straat over te steken, de blonde schoonheid een tegengestelde trekbeweging richting juweliersetalage.
Hij een verschrikte grimas op zijn gezicht, zij een verlekkerde blik in hebberige ogen. De heer in kwestie zag de bui al hangen, de rondborstige golddigger de buit. De vrouwelijke overredingskracht bleek oppermachtig; het rokje had aantoonbaar de broek aan. Het stel bleef staan voor de etalage vol kostbaar moois. De beauty trok kirrend en knuffelend haar begeleider als het ware de vitrine in en ik meende haar te horen fluisteren “geef goud als je echt van me houdt” en als klap op de vuurpijl met zachte dreiging “diamonds are forever”.
Hoewel de zondagsluiting bij de juwelier uitstel van executie voor de vrijer op leeftijd betekende, had ik de stellige indruk dat er harde afspraken werden gemaakt voor de zeer korte termijn. ’Het rokje’ wiegde namelijk na een laatste inhalige blik op de blingbling opgewekt verder en telde haar zegeningen. In de tred van de man bespeurde ik zeker geen cadeaustress, eerder droefenis en melancholie. Alsof hij met heimwee terugdacht aan jonge jaren met meisjes in petticoat en hotpants die hem als vanzelf toelachten.
