Veel mensen weten dit niet (misschien wel mijn facebook-vrienden en intimi), maar sinds 1 april van dit jaar ben ik de trotse voorzitter van een ledengroep van de Oogvereniging, genaamd OOR&OOG. En OOR&OOG is de ledengroep die zich naast de oogproblematiek ook bezighoudt met het auditieve plaatje, het gehoor. Kortom: wij houden ons bezig met alle soorten van doofblindheid. Om het eenvoudig te verklaren: je valt onder een vorm van doofblindheid als je minder ziet dan dertig procent en of een gezichtsveld hebt van minder dan dertig graden, samenhangend met een gehoorverlies van 35 decibel aan het beste oor.
Er zijn hoe dan ook zeer veel soorten doofblindheid. Denk aan mensen die Usher hebben (dit is een erfelijk bepaald syndroom, waardoor men slechter gaat zien en horen). Denk aan ouderendoofblindheid, waardoor mensen op latere leeftijd slechter gaan horen en zien. Denk aan aangeboren doofblindheid. Het komt overigens maar weinig voor dat mensen volledig doof en blind zijn, want men kan altijd nog een stukje zien of horen. Gelukkig zijn er heden ten dage heel wat hulpmiddelen, waardoor het leven voor mensen met doofblindheid een stuk gemakkelijker wordt gemaakt. Denk aan gehoortoestellen, cochleair implantanten, blindengeleidehonden, tolken … er zijn zo ontzettend veel mogelijkheden. Maar om het leven dan zelf een positieve weg te blijven laten inslaan, dat moeten de mensen toch zelf kunnen aanpakken.
En dat soort dingen sta ik dan samen met mijn collegae te vertellen op beurzen. Ik ga er graag heen, naar zo’n beurs. Zeker naar de ZieZo-beurs te Utrecht die in het weekend van 30 september en 1 oktober plaatsvond. Om bij de stand van de Oogvereniging te vertellen wat mijn beperkingen zijn in horen en zien, om te netwerken, om oude bekenden tegen te komen en om de nieuwste attributen op het gebied van de technologie te besnuffelen. Dus de nieuwste vorm van blinddating, de nieuwste update van vergrotingssoftware, de nieuwste gebaren, zoals die vorig jaar werden gepresenteerd tijdens Wereld Doven Dag. En vaak ben je het weer rap vergeten.
Zo’n tien jaar geleden begon het vuurtje danig aan te wakkeren, toen ik met mijn voorgangster, begeleidster plus tolk naar de Huisartsenbeurs ging om daar over doofblindheid te vertellen. Gewapend met Usher-brilletjes, oordopjes en heel wat verhalen achter de hand plachten wij de deelnemers van die beurs te overhalen om zich onder te laten dompelen.
Het was allemaal zo verrekte gezapig, totdat ik van de tolk de opmerking kreeg: ‘doe eens wat, ga jezelf eens laten zien!’
En het volgende moment ontvlamde in mij een immer brandend vuur. Ik vroeg de vaak vrouwelijke deelnemers (die kwamen er meer dan mannen): ‘Wil je die brilletjes eens proberen?’, joeg ze de schrik aan van hun leven aan als ik vroeg: ‘Wil je die oordopjes in doen, de brilletjes opzetten en dan met een stok proberen te lopen?’ Ze kregen er het koude zweet van. En na afloop mopperde de voorzitter op me:
‘je zat verdomme achter die jonge grieten aan!’ Ja mens, wat moest ik dan? Mijn tolk had ’t in elk geval ineens een stuk drukker gekregen met vertalen.
In de loop der jaren is het standwerker zijn van beurzen steeds meer een uitdaging geworden. Bij de Ziezo-beurs moet je je kunnen inleven in (vooral) goedhorende bezoekers. Bij Werelddovendag is het weer andersom. Daar moet je je inleven in doven en slechthorenden, die dan vaak weer beter zien. Gelukkig is dat geen probleem voor mij. Ik beschik over de kennis van gebarentaal, net als die van tactiele communicatie, social haptic communication en o ja … een beetje lorm. Nieuwsgierig geworden?
En je krijgt er altijd geweldige ideeën. Gisteren op de Ziezo-beurs vroeg ik aan mijn tolk of ze de tango mee wilde dansen op een groot stuk open vloer. Op Ravel’s Bolero. Met zijn ontembare karakter. Helaas, er klonk geen muziek. Het beursgedruis had de overhand.
