‘Ik heb geen toekomst meer!’ zei een deelnemer opeens in de groep. Niet op een klagende of zeurende manier, maar gewoon als een heldere constatering. De dame in kwestie kwam die avond enthousiast binnen, ze had er zin in! Daarmee bedoelde ze het onderwerp van de informatiebijeenkomst over Positieve gezondheid. Ze was geen ‘doorsnee’ ouderen, als zo iets al bestaat. Nee, ze oogde kwiek, slank figuur en kort geknipt haar. Ze droeg een niet-alledaags broekpak met jarretels. Een bijzondere verschijning en hiermee was de toon meteen gezet. Want..’, zo ging ze verder ‘hoe moet dat nu bijvoorbeeld met mijn wasmachine? De mijne is kapot en ik wil graag een nieuwe kopen, maar ja, die dingen gaan lang mee en ik ben al 81!’.
Bij het horen van haar leeftijd zag ik de andere aanwezigen vol ongeloof en verbazing reageren, gevolgd door de opmerking ‘nou, dat zou je echt niet zeggen!’. En deze keer was deze opmerking terecht en welgemeend.
Haar introductie was dan ook aanleiding voor een levendige discussie, want als het gaat over gezondheid dan gaat het ook over zingeving en kwaliteit van leven. Gek genoeg moest ik meteen denken aan de discussie die ik de laatste tijd vaker met mijn vriendin voer. Ook wij realiseren ons steeds vaker dat ons verleden langer is dan onze toekomst. Dat de dood dichterbij is dan onze geboorte en fantaseren we samen over hoé we oud willen worden. Dan moeten wij stiekem toegeven dat wij intussen tot de groep ‘jongere ouderen’ behoren. Als wij al in een hokje zouden passen...niet dus, maar toch?
Net als deze mevrouw voelen we ons nog steeds jong en energiek. Want ook al zit de ‘zes’ in onze leeftijd, troosten we ons zelf door lachend tegen elkaar zeggen dat zestig, het ‘nieuwe 40’ is. En zeg nou zelf, dat zou je toch niet zeggen! Humor is dan een belangrijke factor en werkt relativerend.
Onze haren worden wat grijzer en ons velletje is niet meer zo strak. Langzaam maar zeker moeten we toegeven dat alle clichés gewoon waar zijn en dat ook wij niet ontkomen aan de tand des tijds. De tand de tijds die langzaam knagend aan ons bestaan al het vergankelijke aantast.
Nou daar was bij de dame in kwestie van 81 nog heel weinig van te zien en dat stelde me gerust. Met andere woorden ‘er is dus nog hoop!’. Met dit beeld voor ogen zag ik voor me hoe de nieuwe Miele bij haar werd bezorgd en zij deze met een zwierend gebaar ontving. Zo van, wie doet me wat… ook dit overleef ik. Wat een power-woman. Ik kon het dan ook niet laten om deze dame een welgemeend compliment te geven en dat werd door de aanwezigen onderstreept.
Maar een feit is een feit, leeftijd liegt niet en we moeten net als deze dame onderkennen en accepteren dat we op de leeftijd van 81 weinig toekomst meer hebben. En is dat erg?
We weten toch dat ons leven eindig is en als het mee zit je in goede gezondheid van je ouderdom mag genieten. Oud zijn is niet erg als het je lukt om mee te bewegen, de humor kunt inzien van veel zaken die nu onbenullig lijken en waarvan je dan denkt, ‘waar heb ik me toch altijd zo druk over gemaakt?’. Wijsheid komt met de jaren, dit spreekwoord is hier helemaal van toepassing. Een mooie wijsheid die ik onlangs cadeau kreeg van iemand was dat het uiteindelijk gaat over ‘klein-Leven’.
Wat een mooie gedachte is dit. Deze uitspraak geeft mij rust en relativeert de dingen tot een diamant. Want als het gaat over zingeving en kwaliteit van leven, dan gaat het in de basis over acceptatie. Accepteren we wat het leven ons heeft gebracht en hebben we onze lessen geleerd of zijn we blijven hangen in boosheid of angst?
We leven in onzekere tijden en het enige dat we zeker weten is dat we dood gaan. Hoe fijn is het dan om dankbaar en tevreden achterom te kijken en met een lach en soms met weemoed de toekomst tegemoet te treden. In het woord tevreden zit een verwijzing naar ‘ vrede’. Dat was wat me zo raakte in deze ontmoeting, deze dame was eenvoudig tevreden. Een ode aan de dame van 81!
