Terwijl ik dit artikel typ, staat op de achtergrond de televisie aan. De dodenmars van Beethoven en Chopin weerklinkt. Omgeven door een bonte stoet van uniformen rijdt de rouwwagen met het stoffelijk overschot van HM Queen Elizabeth II in de late middag via de lange oprijlang Windsor Castle binnen.
Wat een afscheid, emotioneel, intens, vol symboliek, georkestreerd tot in het kleinste detail. Een krachtig geloofsgetuigenis van een koningin... De wereld hield even de adem in...
Bloemen regen onder blauwe hemel, gezangen die weerklonken in oude Godshuizen tot haar Corgi's die trouw hun bazinnetje stonden op te wachten... De kroon en haar attributen die van haar kist werden afgehaald en op Gods altaar werden geplaatst. Het moment waar de kist wegzakte tot het einde toe God save the King.
We namen afscheid van een icoon. Een icoon in brede zin. Of het om mode of glamour ging, politiek of religie, haar land of welke cultuur dan ook. Ze probeerde op haar manier bruggen te bouwen. Naast haar Koningin zijn, ook als een moeder, oma en overgroot oma.
Kleurrijk waren de beelden, net zo kleurrijk zoals de herfst in deze dagen. De natuur houdt ons het geheim van de sterfelijkheid voor. Dezelfde sterfelijkheid die als een zaadje door ieder van ons diep van binnen wordt meedragen.
De natuur spiegelt ons eigen leven en ons levensgevoel voor: we worden bepaald door de eindigheid van alles. Wat eens tot bloeit komt, zal sterven. En dat vroeg of laat moeten loslaten van een mens raakt ons allemaal.
Voor slechts een enkeling is zo’n grandeur van een afscheid weggelegd. Ook wij zoeken naar rituelen om diegene die ons dierbaar is vast te houden, mee te dragen, een laatste groet te gunnen.
Of je nu wel of niet gelooft in een leven ná de dood wanneer een geliefde overlijdt, blijf je diegene missen en zoek je tekens om met dit gemis om te gaan. Met bijvoorbeeld
kaarsen en bloemen geven we uiting aan dat wat vaak niet uitgesproken wordt.
Ook al meen je oprecht dat met de dood alles ‘over en uit’ is, dan nog fluistert de liefde andere gedachten in, andere gevoelens. Het gemis vraagt om niet te vergeten. Meer dan ‘niet-vergeten’ is er het ‘gedenken’. Bij gedenken plaats je de overledene in een perspectief. Wat heeft hij/zij aan duurzaams achtergelaten waar we vandaag nog wat mee kunnen en tegelijkertijd troost geeft? Welke kleur zoals de herfst gaf die kostbare mens aan ons mee?
De herfst… De Nederlandse dichter Jean Pierre Rawie begint zijn gedicht Voorgoed met:
Dit is de herfst, dit zijn de mooiste maanden… Zoals je blij kunt zijn met regen en wind. Zo is er voor iedereen hoop en liefde.
