Sinds ik vier jaar geleden de halfzware shag definitief heb afgezworen leef ik op permanente voet van oorlog met de weegschaal, met wisselend succes overigens. En in deze tijden wordt het er, met al dat thuiszitten, natuurlijk niet makkelijker op. Twee keer per week doe ik nog steeds aan cardiotraining, door een paar uurtjes betaald te sporten bij Post.nl. Heel fijn voor de conditie, maar van mijn diëtiste heb ik geleerd dat je nog veel beter je spierkracht op kunt bouwen. Spiermassa is uiteraard niet alleen beter dan vet, maar je verbrandt ook nog eens sneller calorieën.
Nu ben ik geen sportschooltype, dus daar kwam ik vóór de crisis al niet.
De oplossing bleek, naast wat ouderwets halterwerk, de dynaband: een fitnesselastiek van latex. Je kunt er thuis ontelbaar veel oefeningen mee doen, waarvoor ik iedere dag minstens een kwartiertje uittrek. Nadeel: na verloop van tijd gaan die dingen stuk, zeker met het fanatisme waarmee ik er op los ga. Je kunt de eindjes dan wel weer aan elkaar binden, maar uiteindelijk zul je toch een nieuwe moeten kopen. Met zeven a acht euro vallen de kosten echter nogal mee.
Toen het probleem zich weer eens voordeed, bleek het als inwoner van Roermond vooral een hele klus het artikel te vinden. Tot voor kort bestelde ik nooit wat via internet en op dit moment besef ook ik eens temeer dat we de lokale ondernemers moeten ondersteunen. Maar van de twee sportzaken die ik in de stad dacht te kunnen aantreffen, bleek er één helaas al omgekieperd en de tweede had het door mij zo vurig verlangde product helaas niet op voorraad. Bleef over de megasportzaak op het Retailpark, dat om onduidelijke redenen zich aan alle regelgeving lijkt te kunnen onttrekken. Het vooruitzicht om me alleen voor het sportelastiek tussen hele hordes oosterburen te begeven, bleek op een of andere manier niet opgewassen tegen het gemak van de digitale snelweg.
Het vermeende gemak dan. Het product was zo gevonden, daar niet van.
Een druk op de knop en dat leek het dan te zijn. Maar toen begon het pas. Het gevolg van deze ondoordachte handeling was namelijk een niet aflatende stroom van mailtjes.
Mijn telefoon bleef maar piepen. De eerste mededeling betrof nog slechts het feit dat mijn bestelling in goede orde ontvangen was. Dat leek me niet meer dan attent. Vervolgens deed men kond van het gegeven dat mijn dynaband ingepakt was. Fijn. Daarop kwamen echter nieuwsberichten binnen als: ‘Uw product is ingeladen door twee medewerkers, waarvan er één een blauw petje droeg. De ander heeft een moeder die Thea heet.’ Weer later: ‘Ons busje staat in de file voor de Lekbrug bij Vianen, excuses voor het ongemak.’
Het was een beetje zoals de media destijds verslag deden van het versturen van de befaamde Brexitbrief naar Brussel. Na ‘Premier ondertekent brief’ kwamen de headlines ‘Boris plakt postzegel’, ‘Postbode struikelt tijdens buslichting Brexitbrief’ en ‘Donald Tusk verslikt zich in croissant.’ Hoe dan ook, na een geruststellend ‘Wij staan tussen 9.05 uur en 21.48 uur bij u op de stoep’ bleef het opeens lang stil. Héél stil.
Toen ik een twee dagen later besloot dan toch maar eens gebruik te gaan maken van de track-and-tracecode, die ik na lang zoeken tussen die andere 93 mailtjes vond, kwam ik na enig doorklikken terecht op een pagina met de mededeling : ‘Uw pakket heeft onverwacht vertraging opgelopen. Het kan nog twee dagen duren.’ Waaruit dus bleek dat men mij van bijna ieder detail in het leveringsproces op de hoogte had gehouden, behalve van het deel waarover ik het liefst geïnformeerd had willen worden. Waarmee maar weer eens is aangetoond dat ook in de eeuw van communicatie kwantiteit helaas nog altijd boven kwaliteit gaat.
Maar omdat niemand zich daar verder blijkbaar aan stoort, wijs ik u er nog even op dat het schrijven van deze column slechts onderbroken werd door een korte brunch. Daarbij nuttigde ik twee sneetjes oberländer, één knäckebröd en een hardgekookt ei. Buiten scheen de zon en was het 14 graden. Niet dat het wat uitmaakt, doch hiermee heb ik het vereiste aantal woorden deze maand toch maar mooi weer gehaald...
