Er wordt wel eens gezegd dat verstand met de jaren komt. Daar klopt volgens mij geen barst van. Het kan heel goed zijn dat verstand met de jaren verdwijnt. Tenminste wanneer ik naar mezelf kijk, want wie ben ik om aan úw wijsheid te twijfelen? Onder druk wordt alles vloeibaar en bij mij heeft deze natuurwet consequenties voor de inhoud van de hersenpan. Wanneer die constant wordt getreiterd en geteisterd laat dat sporen na. Dan sijpelt mijn verstand druppel voor druppel weg als een emmer die langzaam leegloopt nadat hij is lekgeslagen. Aanvankelijk probeer je de schade nog te herstellen maar dat is vergeefse moeite.
U kent wel het liedje ‘A hole in my bucket’ en ik voel me meer en meer de verdwaasde dear Henry.
Moe gebeukt en murw geslagen wil ik Maarten zijn pijp teruggeven want daar krijg je de emmer niet mee gerepareerd. Erg is dat niet want in mei leggen toch alle vogeltjes een ei, daar hebben ze geen emmer voor nodig. De oplettende lezer ontdekt hier mogelijk een zekere onregelmatigheid in het denkpatroon. Voor hem of haar is er dan nog hoop. Het bovenstaande slaat namelijk helemaal nergens op, vertel mij wat. Het schrijversverstand begint los te laten en dan volgt wartaal en lonken de geraniums. Waar komt die denkchaos toch vandaan en waardoor begrijp ik de wereld niet meer? Vannacht schrok ik na een verwarde droom bezweet wakker
maar....
had het bevrijdende antwoord gevonden: het is de schuld van de politiek!
De hoeveelheid affaires die over ons heen walst, de uitglijders die links, rechts en in het midden worden gemaakt, en het gekonkel van glibberende politici is simpelweg teveel. Het gaat allemaal mijn pet te boven en gelukkig houd ik er geen actieve herinnering aan over want vrolijk word je er niet van. Eerst dachten we in Limburg de mazzel te hebben dat de ellende zich beperkte tot het rijk van de Haagse hopmannen en dito akela’s, maar inmiddels ligt ook onze provincie bestuurlijk op zijn gat. Vroeger heb ik altijd gedacht dat een Vriendenrepubliek gezelliger is dan een Bananenmonarchie. Vrienden gunnen elkaar tenminste het licht in de ogen en gooien elkaar regelmatig wat hapklare brokken toe. Nu breekt ook in Limburg de bestuurlijke pleuris uit en moeten we maar zien uit de misère te komen. Het wordt tijd voor nieuw, licht belegen bloed. Veel verstand is niet nodig, wel een alles-moet-kunnen mentaliteit.
Daarom denk ik er serieus over om in de politiek te gaan. Met al die vacatures maak ik zeker kans tot de prijswinnaars te horen. Ideeën heb ik genoeg. Met name de biodiversiteit zal mijn aandacht krijgen. Daar zijn nog stappen te maken. We herinneren ons wel het gesoebat indertijd over de N280. De geleerde plannenmakers en provinciebestuurders beslisten om de weg lekker gezellig kort bij Baexem te houden. Was voor de mensen toch niet zo erg.
Al die wijze bestuurders zitten nu thuis te kaarten of spelen dijkgraafje.
Overigens hebben de vleermuizen en huismussen kort geleden protest aangetekend, hoewel de mensen dat niet meer mogen. De gevleugelde vrienden krijgen nu mooie woontorens en luxe nestkasten. Daar kan geen penthouse tegenop. Op designmeubelen wordt nog gestudeerd, maar ik geef de lieve beestjes een goede kans. Mijn stem krijgen ze want ik ben erg voor de beesten.
Zo ben ik ook voorstander van het uitzetten van zoute vis in de Boschmolenplas en de Tungelroyse beek. Als aanstaande Gedeputeerde voor Zoute Viszaken garandeer ik elke Hallo-lezer wekelijks een lekkere maatjesharing met verse uitjes van eigen bodem. Natuurlijk moet u wel eerst op me stemmen, anders werkt het niet. En beloftes maak ik waar. Geen hartige politiek zonder beestenboel.
.
