ColumnsBen Ubachs

Pantoffelheld

Midden Limburg

Ruim een eeuw geleden schreef Gerard Krekelberg  “Waar in ’t bronsgroen eikenhout”. De tekst van het Limburgs volkslied heeft nog niets aan kracht ingeboet en we zingen het lied bij gelegenheid allemaal uit volle borst mee. De in Neeritter geboren onderwijzer legde in kloek proza enkele karakteristieken van onze provincie treffend vast. En we hebben weer gezien en ondervonden hoe machtig die brede stroom der Maas, statig zeewaarts vloeit…  De rivier die als een zilveren levensader van zuid naar noord het Limburgse land doorsnijdt, heeft als vanouds van zich doen spreken. Inwoners van plaatsen als Wessem, Heel, Horn, Buggenum en Neer kunnen erover meepraten.

Om maar te zwijgen over de barre ellende die over het Zuid-Limburgse heuvelland kwam, toen rustig kabbelende beken in ijl tempo veranderden in woest kolkende watermassa’s die land en dorp overspoelden. Ontketende rivieren en beken als de zoveelste wake-up call. De mens is niet groter dan de natuur. De natuur heeft het laatste woord en degradeert ons uiteindelijk tot sullige pantoffelhelden met veel geschreeuw maar weinig wol.

Wat mij bij de laatste overstroming behoorlijk heeft gefrappeerd, is het verschil in beleving. Weliswaar begrijpelijk, maar toch. Mensen die het wassende water van zeer nabij hebben zien komen, en soms letterlijk natte voeten kregen, ondergingen bij dit natuurgeweld een totaal andere ervaring en emotie dan degenen die op veilige afstand via nieuwsberichten op de hoogte bleven. Alsof deze laatsten op de A2 vanuit tegengestelde richting in een kruipende file langs een ernstige kettingbotsing met zwaar gewonden aan de andere wegzijde reden, en zich gelukkig prezen slechts naamloze, vluchtige toeschouwers te zijn die de dans wisten te ontspringen.

Wegkijken van het ongeluk dat klimaatverandering heet, zal ons echter niet helpen. De periodieke kuren van Maas en haar zijrivieren zullen ons in verhevigde mate parten gaan spelen, ondanks beschermende maatregelen van Waterschap en Rijkswaterstaat. Het recent uitgebrachte rapport van de Verenigde Naties, waarin vijf scenario’s worden geschetst bij verschillende stijgingen van temperatuur, geeft te denken. De mens rammelt aan het fundament van zijn bestaan; hij acteert als een blind paard en kent zijn plaats niet. In het licht van de eeuwigheid zijn we onbeduidende kruimels, nog minder dan een vliegenscheet in een uitdijend universum. En we gedragen ons als stompzinnige pantoffelhelden met grootheidswaanzin.

Het valt te prijzen dat er ambitieuze plannen worden gemaakt, en dat het besef doordringt dat het roer radicaal om moet. Maar woorden moeten wel daden worden. Ook onze kinderen en kleinkinderen verdienen een leefbare aarde. Het gaat niet helpen zaken van ons af te schuiven met te verwijzen naar achterblijvende inspanningen van (over)buurlanden of naar de CO2-uitstoot in Verweggistan. Trouwens, wie heeft er in zijn jonge jaren niet van een groots en meeslepend leven gedroomd? Dat zal lang niet in alle gevallen zijn gelukt, maar we krijgen nu wel een herkansing. Wanneer we doortastend pionieren om een nieuwe, klimaatvriendelijke wereld uit de grond te stampen, schrijven we geschiedenis.  

Bovenstaande welgemeende hartenkreet  borrelde in me op tijdens het stofzuigen. Op gezette tijden word ik als vrijwilliger voor deze huiselijke bezigheid aangewezen. Met liefde wijd ik me aan deze nuttige taak, wetend dat hierbij nobele gedachten gaan vloeien als een natuurlijk meanderende rivier in een onaangeraakt landschap. En laten we wel wezen. De wereld verandert niet vanachter de bestuurstafel. Het zijn onze gezamenlijke bewegingen die tesamen grote vibraties maken en tot verandering leiden. We moeten daarin geloven en naar handelen.

Tijdens het stofzuigen regende het voor de verandering, maar de Maas had er nu geen last van. Opeens schrok ik. Hoeveel energie slurpt zo’n kreng van een stofzuiger wel niet? Veger en blik zijn hier al lang niet meer binnen handbereik. Pantoffelheld-af word je toch niet zomaar.

 

 

 

 

Quote:

De mens rammelt aan het fundament van zijn bestaan; hij acteert als een blind paard en kent zijn plaats niet.

 

 

Ben Ubachs

Ben Ubachs werd geboren in Maastricht. Hij was journalist, ondernemer en is nu freelance schrijver. Sinds 2013 woont hij in Baexem. Daar kijkt hij met af en toe gefronste wenkbrauwen om zich heen. Mild en humorvol, af en toe ook wat scherper, legt hij in HALLO Magazine zijn indrukken vast en houdt de lezers een spiegel voor. Feiten en fictie vullen elkaar daarbij naadloos aan.